เพื่อน
1099 Words
ทั้งสองนั่งทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยแป้งหอมเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้ฟังหมดทุกอย่าง
"แป้งแค่อยากไปหาข้าวกินจริงๆแต่พวกรุ่นพี่ชวนดื่มแป้งก็เลยดื่มพอรู้ตัวว่าไม่ไหวก็เลยขอตัวกลับ"
"แล้วทำไมไม่ให้พี่เฟิร์สมาส่งล่ะ เขาดูชอบเธออยู่นะ"
"แป้งเห็นว่ามันไม่ไกลกลับเองได้ แต่ไม่คิดว่าจะเจอรุ่นพี่เลวๆแบบนั้น"
"พ่อเธอเตรียมคุกรอพวกมันแล้วล่ะ"
"ปริ๊นซ์ ขอบใจนะที่ช่วยแป้ง ดีใจที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้ มาๆแป้งขอให้น้ำชาแก้วนี้จงเป็นพยานว่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป"
แป้งหอมยื่นแก้วน้ำออกไปข้างหน้าแม้ปริ๊นซ์จะสะอึกเบาๆแต่ก็ยื่นแก้วมาชนแล้วกระดกจนหมดจากนั้นก็วางลง
"อิ่มจัง ปริ๊นซ์เป็นอะไรเหรอทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"
"เปล่าไม่ได้เป็นอะไรฉัน เช็กบิลเลยแล้วกันนะ"
ทั้งสองรีบมุ่งหน้ามากรุงเทพเมื่อมาถึงปริ๊นซ์ก็มาส่งแป้งหอมที่บ้านคุณปลื้มทันที ตอนนี้เธอรีบวิ่งไปกอดพ่อปลื้มทั้งน้ำตา
"มันทำอะไรหนูหรือเปล่าแป้งหอม"
"เปล่าค่ะ คุณพ่อคุณแม่ปริ๊นซ์เป็นเพื่อนที่คอยช่วยหนูเวลาหนูเดือดร้อนแถมเมื่อคืนยังไปแก้แค้นจนรุ่นพี่บาดเจ็บเลย"
"คุณอาสวัสดีครับ" ผมเดินมาสวัสดีคุณอาทั้งสองด้วยความเคารพ
"ขอบคุณมากนะปริ๊นซ์ที่ช่วยแป้งหอมไว้ "ยาหยีกล่าวขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้
"เรื่องคดีไม่ต้องห่วงนะอาจัดการให้แล้ว ทางนั้นไม่กล้าแจ้งความแล้วล่ะ"
"ให้แจ้งยังไงผมก็ไม่กลัวครับ!"
คำตอบของปริ๊นซ์ทำเอาปลื้มมองแววตาด้วยความสงสัย แต่ปริ๊นซ์นิ่งเสียจนอ่านใจไม่ได้
"เข้าไปคุยกันในบ้านเถอะขับรถมาเหนื่อยๆจะได้พัก" ยาหยีพาทั้งสองคนเข้าบ้านจากนั้นก็ให้แม่บ้านเอาผลไม้และน้ำมาเสิร์ฟ
หลังจากที่คุยกันจนพ่อปลื้มรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วแป้งหอมก็ขอตัวกลับคอนโดโดยมีปริ๊นซ์ถือกระเป๋าขึ้นมาให้
"หนักไหมปริ๊นซ์"
"ไม่เท่าไหร่แต่ง่วงนอน" ผมเดินมาเอนหลังที่โซฟาพร้อมกับหลับตาลง
"นอนที่นี่ก่อนก็ได้นะ แป้งไม่ว่าหรอก"
ไม่มีเสียงตอบกลับเพราะปริ๊นซ์ได้หลับไปแล้วแป้งหอมจึงเดินเอากระเป๋าเข้ามาเก็บในห้อง เธอนอนเล่นจนหลับไปตื่นมาอีกทีก็รีบออกมาดูตอนนี้ปริ๊นซ์ยังคงหลับอยู่ที่เดิม
"ปริ๊นซ์นี่ขาวเนอะ ถ้าเติมสีอีกหน่อยน่าจะเท่มากๆเลย"
แป้งหอมยิ้มร่าก่อนจะเดินกลับเข้าไปหยิบลิปสติกหลายเฉดสีออกมาจากนั้นเธอก็เริ่มบรรเลงบนใบหน้าและแขนของชายหนุ่ม
"ฮะ ฉึบ กลมๆอันเล็ก กลมๆอันใหญ่"
"สนุกไหม"
"อุ๊ย! ปริ๊นซ์ตื่นนานแล้วเหรอ"
"อืม"
ชายหนุ่มลุกขึ้นมาดูแขนตัวเองที่มีลวดลายต่างๆก็ถึงกับถอนหายใจ แต่ดูเหมือนว่าแป้งหอมยังไม่หยุดเธอขยับมานั่งใกล้ๆพร้อมกับดึงแขนอีกข้างมาวาดรูปต่อ
ผมทำได้แค่นั่งเป็นหุ่นให้เธอสินะ นี่เธอเพิ่งเจอเรื่องเลวร้ายมาแท้ๆแต่กลับมีรอบยิ้มและเสียงหัวเราะได้ตลอดเวลา
"ปริ๊นซ์ไปหาข้าวกินกันไหม" ฉันเงยหน้าไปถามก็เห็นแววตาของปริ๊นซ์ที่มองฉันอยู่
"อืม ขอล้างแขนก่อนได้ไหมเล่นอะไรเป็นเด็กไปได้"
แป้งหอมมองตามปริ๊นซ์ที่เดินหนีเข้าห้องน้ำเธอก็แอบขำเบาๆ ทั้งสองเดินทางออกมาด้วยรถของแป้งหอม เพราะเธออาสาไปส่งปริ๊นซ์ที่บ้าน
"ขับรถอ่ะมองทางบ้างสิ "
ปริ๊นซ์แทบจะช่วยเหยียบเบรกเมื่อเห็นการขับรถของแป้งหอมที่ปาดทุกคัน
"ก็ดูอยู่นะไม่ดูก็ชนแล้วสิ" ฉันตอบด้วยความหงุดหงิดตั้งแต่ออกจากคอนโดมาปริ๊นซ์ก็บ่นทั้งทางเลย
"เธอขับแบบนี้คนอื่นคงด่าพ่อเธอไม่หยุดแล้วล่ะแป้งหอม"
"ปล่อยเถอะเค้าไม่ได้ด่าฉัน คิกๆๆ"
ปริ๊นซ์หันไปมองหน้าแป้งหอมจากนั้นก็หาที่จับ ในใจก็พรางคิดว่าชีวิตนี้จะมาตายเพราะรถไม่ได้นะ
ร้านอาหารเกาหลี
สิ่งนึงที่ขาดไม่ได้ก็คงเป็นเหล้าโซจูแป้งหอมยกแก้วไม่พัก ปริ๊นซ์เองก็ได้แต่นั่งมอง
"ปริ๊นซ์มีแฟนยังอ่ะ"
"มีคนคุย" ผมตอบพร้อมกับคีบไก่เข้าปาก "ถามทำไม" ผมยังคงมองหน้าเธอ
"เปล่าแค่อยากรู้เฉยๆ ปริ๊นซ์หน้าตาดีชาติตระกูลก็ดีคิดว่าน่าจะมีแฟนแล้ว"
"ไม่รู้ดิ ก็คุยไปเรื่อยใครคุยฉันก็คุยไม่อยากผูกมัดกับใครเหนื่อย"
"ฮ่าๆ กลัวตัดสินใจเลือกใครแล้วที่เหลือเสียใจใช่ไหม"
"เปล่า แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่"
"แล้วคนที่ใช่ของปริ๊นซ์เป็นแบบไหนอ่ะ" แป้งหอมมองหน้าปริ๊นซ์ที่ทำท่าคิดแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอจึงไม่ได้ถามต่อ
เวลาผ่านไปรถของแป้งหอมขับมาจอดที่หน้าบ้านปริ๊นซ์แต่ด้วยเวลาตอนนี้มืดมากแล้วเธอจึงไม่ได้ลงไปสวัสดีใคร
"กลับก่อนนะ"
"ขับรถดีๆล่ะ ถึงแล้วทักมาด้วย"
"โอเคบ๊ายบาย"
แป้งหอมรีบขับรถออกมาจนถึงคอนโดเธอก็รีบทักหาปริ๊นซ์เพื่อรายงานว่าตัวเองถึงอย่างปลอดภัยไม่นานปริ๊นซ์ก็ตอบกลับมา
บทสนทนา
"ถึงแล้วนะคะ"
(อืม)
"จะนอนยังอ่ะ"
(กำลังจะนอน) ผมตอบกลับไปพร้อมกับเช็ดผมที่เปียกชุ่ม
"งั้นนอนเถอะฝันดีนะ"
(เค)
"อย่าลืมฝันถึงแป้งบ้างล่ะฮ่าๆๆๆ"
(อืม)
จบการสนทนา
หลังจากตอบแป้งหอมปริ๊นซ์ก็ถึงกับยิ้มให้ตัวเองในกระจก มันก็แปลกๆดีเหมือนกันนะความรู้สึกแบบนี้
บ้านคุณปลื้ม
"ฮัดเช้ย!!"
เสียงจามของปลื้มดังไม่หยุดยาหยีจึงต้องหายาแพ้อากาศมาให้ถึงห้องทำงาน
"พี่ปลื้มเป็นอะไรคะ"
"สงสัยอากาศเปลี่ยน จามไม่หยุดเลย"
"จะติดลูกไหมเนี่ยกอดลูกไปด้วย" ยาหยีบ่นด้วยความเป็นห่วง
- Writer
