นางร้ายอย่างข้าเริ่มขี้เกียจรักท่านแล้ว

ตอนที่ 4 เป็นได้เพียงไม้กันหมา

จานขนมถูกหยิบขึ้นมาชิมหลังจากผู้ทำกลับบ้านของนาง จางซือหลงไม่นิยมของหวานแต่ก็เลือกจะหยิบขึ้นมาชิมดูว่าเหตุใดเหล่าสตรีถึงได้ชื่นชอบมันนัก รสชาติหวานมันกลมกล่อมผสมกลิ่นหอมอวลจากดอกเหมยกุ้ยส่งผลให้เขาเผลอหยิบปากไปทั้งหมดอย่างลืมตัว ครั้นกำลังจะคว้าหยิบอีกชิ้นก็ว่างเปล่าเสียแล้ว

“นายท่านเหตุใดจึงไม่กล่าวความรู้สึกของตนเองแก่คุณหนูผู้นั้นตรง ๆ เล่าขอรับ นางดูรักนายท่านมากต้องไม่หยุดเพียงเท่านี้แน่”

ตงฉีถามผู้เป็นนายที่แสดงออกคล้ายกับเบื่อหน่ายจ้าวฟางหลินทว่ากลับปล่อยให้นางเข้ามาวนเวียนรอบกายไม่ห่าง

นางหลงรักจางซือหลงไม่มีทางจะยอมหยุดทุกอย่างเพียงเท่านี้แน่ ต่อหน้าอาจดูนิสัยน่าเอ็นดูแต่คนทั่วเมืองรู้ดีว่านางนั้นร้ายกาจมากเพียงใด

“หากทำเช่นนั้นผู้ใดจะเป็นไม้กันหมาให้ข้า สตรีทั่วแคว้นมีผู้ใดร้ายกาจเท่านางบ้าง”

จ้าวฟางหลินในตอนนี้ช่วยเขากันเหล่าสตรีน่ารำคาญได้มากทีเดียว แม้นางจะร้ายกาจและน่ารำคาญในบางครา ทว่าก็นับว่ามีประโยชน์อยู่มาก

เขายังไม่พบสตรีในดวงใจ จ้าวฟางหลินอยากทำสิ่งใดก็ตามแต่นางเถิด หากไม่หนักหนาจนเกินไปเขาจะแสร้งมองไม่เห็น

“ไม่คิดเผลอใจให้นางแน่หรือขอรับ” ตงฉียอมรับว่านิสัยนางหาใช่สตรีที่ดีนัก แต่เรื่องความงดงามนั้นต้องยอมรับอย่างปฏิเสธไม่ได้ว่าจ้าวฟางหลินนั้นเป็นอันดับหนึ่ง

บุรุษหลายคนหมายตานางแต่ไม่มีผู้ใดทนความร้ายกาจได้สักคน จ้าวฟางหลินหาทางขับไล่บุรุษเหล่านั้นจนหนีกลับเรือนไปก็มากโข

“สตรียิ่งงามยิ่งไม่น่าคบหา พวกนางเหล่านี้ล้วนหวังผลประโยชน์จากข้าทั้งสิ้น ตัวนางเองที่ตามติดข้าส่วนหนึ่งก็เพราะบิดานางอยากให้ข้าช่วยเหลือ”

เล่ห์เหลี่ยมนี้เขาเจอมานักต่อนัก จ้าวฟางหลินต่อหน้าเขาแสร้งยิ้มหวานประจบทว่าลับหลังกลับตามไล่กำจัดสตรีที่ข้องแวะกับเขาจนพ้นทาง

สตรีเช่นจ้าวฟางหลินนั้นมากด้วยเล่ห์กล หากโง่งมหลงเพียงรูปคงโดนจูงจมูกมิต่างจากสัตว์ที่ไว้ใช้แรงงาน

“นางอาจมีใจให้นายท่านจริงก็ได้นะขอรับ”

ตามส่งอาหารไม่เว้น ผู้ใดก็มองออกว่านางนั้นมีใจให้จางซือหลง บิดามารดาของนางก็ไม่เชิงสนับสนุนแต่ครั้นจะห้ามปรามก็เกรงว่าบุตรสาวจะน้อยใจ

“หากข้าไม่ร่ำรวย เพียบพร้อม เจ้าคิดว่าสตรีเช่นนางจะหันมาชายตามองอย่างนั้นหรือ” เขาไม่เคยเชื่อว่านางจะรักเขาจากใจจริงโดยไม่สนทรัพย์สินนอกกาย

“แต่นางดูรักใคร่นายท่านมาก หากไม่รักไยต้องคอยกีดกันสตรีอื่นให้ออกห่างจากท่าน” ทุ่มเทแม้รู้ว่าบุรุษไร้ใจ หากไร้ซึ่งความรักจะทนฝืนไปเพื่อสิ่งใด

ต้นตระกูลนางมิได้ยากไร้ บิดาเป็นพ่อค้าแต่มารดาของนางเป็นถึงหลานสาวของไทเฮา แม้จะเป็นเพียงลูกของน้องสาวไทเฮาแต่ความสัมพันธ์นั้นแน่นแฟ้นมาช้านาน

“เช่นนั้นข้าจะทำให้เจ้าเห็นว่านางกับสตรีอื่น ๆ ล้วนแต่หวังประโยชน์จากข้าทั้งสิ้น” จางซือหลงมองออกไปนอกเรือนเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนนั้นคิดแผนการไว้กับสหาย

“ทำอย่างไรขอรับ” เขาไม่สบายใจเลยแม้แต่นิดเดียวที่เห็นเจ้านายแสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์เช่นนี้ จางซือหลงคล้ายจะทำเรื่องน่าปวดหัวอย่างเช่นในวัยเยาว์

“อีกไม่นานเจ้าจะได้รู้” บางอย่างต้องรอการพิสูจน์ จ้าวฟางหลินก็ไม่ต่างอะไรจากสตรีที่เคยทอดทิ้งเขากับบิดา