The First...อริร้าย
1645 Words
“อ่าว คุณเพชรพล มาด้วยเหรอครับ ยินดีต้อนรับครับ สนใจอุปกรณ์ตัวไหนก็แจ้งทางเราได้เลยนะครับ เราพร้อมสนับสนุนเต็มที่”
เสียงเจ้าของงานเปิดตัวอุปกรณ์การแพทย์ในวันนี้ดังขึ้นพร้อมกับรีบเดินเข้ามาหาร่างสูง ที่นานๆทีจะเห็นมาออกงานแบบนี้สักครั้ง ทำเอา เพชรพล ที่พึ่งเดินเข้างานมากับเลขาส่วนตัวอย่าง ดาราวี รีบยื่นมือออกไปจับทักทายพร้อมกับยิ้มน้อยๆพอเป็นมารยาท เมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขามาร่วมงานหลังจากขึ้นแทนตำแหน่งบิดามาเกือบๆหกปีแล้ว
“ครับ ขอบคุณที่เชิญผมมางานดีๆอย่างนี้”
เพชรพลพูดขึ้นแต่สายตากลับหันไปมองรอบๆเหมือนกับต้องการมองหาใครอยู่ ก่อนจะหันมาหาคุณวสันต์แล้วฝืนยิ้มออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นผมเชิญคุณเพชรพลมาทุกปีเลยได้ไหมครับ”
“ครับ ยินดีครับ ว่าแต่ผมสนใจเครื่องนั้น อยากซื้อไปลงที่โรงพยาบาลของผมทุกสาขา เห็นว่าเป็นเครื่องมือที่พึ่งนำเข้ามา”
เพชรพลเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่เครื่องมือแพทย์ที่ตอนนี้มีคนยืนมุงดูอยู่เต็มไปหมด และที่เขามาก็เพื่อไอ้เครื่องนั้นเพราะทางนี้แจ้งไปว่าไม่มีให้จองล่วงหน้าเลยต้องมาเอง
“พอดีเราเอาเข้ามาแค่สิบเครื่อง และตอนนี้ทางคามิเลียฮอสพิทอลก็จองไปหมดแล้วด้วย เห็นทีผมต้องขอโทษที่ไม่สามารถจัดหาให้ได้ในตอนนี้”
คุณวสันต์บอกขึ้นอย่างรู้สึกเสียดาย เพราะไม่ใช่แค่เพชรพลที่ต้องการซื้อแต่มีกว่าสิบแห่งที่ขอซื้อเหมือนกันแต่ทุกเครื่องที่นำเข้ามาดันถูกจองไปหมดเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั่นเอง
“หึ! แสดงว่าผมช้าไปอย่างนั้นเหรอ”
“ทางบริษัทที่อเมริกาผลิตขึ้นแค่ไม่กี่เครื่องทั่วโลกเพราะมันต้องใช้เวลาค่อนข้างนานในการผลิต เราเลยได้มาแค่สิบเครื่องน่ะครับ”
คุณวสันต์บอกออกมาตามความจริง ส่วนเพชรพลพอได้ยินแบบนั้นเขาก็แทบอยากหันหลังเดินออกจากงานไปทันที แต่ดันมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเสียก่อน
“อ่าว สวัสดีครับคุณวสันต์ อ่าวคุณเพชรพลมาด้วยเหรอครับ เห็นปกติไม่เคยออกงานแบบนี้ลมอะไรหอบมาล่ะครับเนี่ย”
คุณก้องภพ เจ้าของ คามิเลียฮอสพิทอล คู่แข่งรายใหญ่ของ เกรย์เกอร์ฮอสพิทอล เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขึ้น
“สวัสดีครับ พอดีผมสนใจซื้อเครื่องนั้นแต่มีคนตัดหน้าไปก่อน เห็นทีคงต้องขอตัวกลับแล้ว ขอตัวนะครับ”
พูดจบเพชรพลก็เดินหนีออกไปโดยไม่สนใจเรื่องของมารยาทเลยสักนิด เมื่อเขาไม่ชอบคุณก้องภพเป็นอย่างมากที่ชอบสร้างเรื่องและสร้างปัญหาให้กับบริษัทของเขาอยู่เรื่อย ซึ่งเขามองว่ามันเป็นการเล่นสกปรกที่เขาเกลียดแสนเกลียด
“ไอ้เด็กไร้มารยาท ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคุณไรอันคิดยังไงให้ลูกชายขึ้นบริหารงานแทน ดูยังไงก็ไม่น่ารอด”
“อะเอ่อ...”
คุณวสันต์ถึงกับพูดไม่ออก เมื่อใครๆต่างก็รู้ว่าสองบริษัทนี้เป็นคู่แข่งและคู่อริกัน ทำเอา โรสริน บุตรสาวสุดรักสุดหวงของคุณก้องภพที่เดินตามมาและได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นรีบเปลี่ยนเรื่องทันที โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดเมื่อกี้ของคุณก้องภพนั้นเพชรพลได้ยินมันทั้งหมด เพราะเขาหยุดเดินตั้งแต่เห็นร่างสูงโปร่งของโรสรินเดินเข้ามาแล้ว
“คุณพ่อคะ ช่างเถอะค่ะ เราไปดูตรงโน้นกันดีกว่านะคะ”
“เอ้า งั้นผมขอตัวก่อนนะลูกสาวของผมอยากไปดูเครื่อง MRI (Magnetic Resonance Imaging หรือเครื่องตรวจคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า) สักหน่อยน่ะ”
“ครับเชิญเลยครับ สนใจตัวไหนบอกคนของเราได้เลยนะครับท่าน”
หญิงสาวรีบบอกขึ้นพร้อมกับจับแขนของบิดาพาแล้วเดินไปยังกลุ่มคนที่มุงดูเครื่องมือแพทย์สมัยใหม่กันอยู่โดยไม่วายหันกลับไปมองอีกคนที่กำลังยืนจ้องมองมาที่เธอกับบิดานิ่ง
“ลูกเห็นหน้าไอ้หนุ่มนั่นไหม ฮ่าฮ่าฮ่า มันคงผิดหวังที่เราตัดหน้าเหมาเครื่อง MRI ไปจนหมด ว่าแต่ทำไมมันโผล่มาได้ ทุกปีพ่อไม่เคยเห็นมันมางานนี้เลยนี่เกิดอะไรขึ้น หรือว่ามันจะรู้แล้วว่าอีกไม่นานโรงพยาบาลของมันจะตกอันดับ ฮ่าฮ่าฮ่า”
โรสรินได้แต่ถอนหายใจกับความเจ้าคิดเจ้าแค้นของบิดา เพราะเมื่อห้าปีก่อนดันโดนตัดหน้าโครงการใหญ่ไปทำให้คุณก้องภพคิดแค้นมาจนถึงทุกวันนี้
“คุณพ่อคะโรสขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ”
“อ่าๆๆ เดี๋ยวพ่อจะไปหาคุณวสันต์หน่อย พอดีอยากสั่งเครื่องนั้นไปลงที่โรงพยาบาลของเราด้วย”
โรสรินเดินเลี่ยงออกมาเข้าห้องน้ำ หลังจากแยกออกมาจากบิดาแล้ว เธอไม่ได้อยากมางานนี้เลยสักนิด แต่ด้วยเป็นคำสั่งของบิดาเลยจำใจต้องมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไม่เหมาไปให้หมดทุกอย่างเลยล่ะ”
“อุ๊ย! คุณ! หัดมีมารยาทหน่อยสิ นี่มันหน้าห้องน้ำหญิงนะ”
“ผมจำเป็นต้องมีมารยาทกับคุณด้วยเหรอ หึหึ”
พอเดินออกมาจากห้องน้ำเสียงกระแนะกระแหนของคนที่เธอไม่อยากคุยด้วยที่สุดในโลกอย่างเพชรพลก็ดังขึ้นทำเอาโรสรินถึงกับสะดุ้งตกใจก่อนจะหันไปมองค้อนชายหนุ่มที่เธอนึกว่าเขากลับไปแล้ว ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเลี่ยงหนีออกมา
“สนุกไหมที่เอาข่าวมั่วๆแบบนั้นไปขาย คิดว่าแค่นั้นจะทำให้บริษัทผมเสียหายได้เหรอ”
สองขาเรียวที่กำลังจะก้าวหนีถึงกับหยุดชะงัก ก่อนจะหันมามองเพชรพลด้วยสายตาโกรธเคืองที่เขากล่าวหาเธอแบบนั้น
“หึ! คุณมันบ้า! เห็นอะไรไม่ดีก็เอาแต่กล่าวหาว่าฉันกับพ่อฉันเป็นคนทำ สมองมีปัญหาหรือว่าขาดความรักถึงมองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้! คุณมัน อ๊ะ! อื้ออออออ”
ปากเล็กที่กำลังเอ่ยว่าเขาด้วยความโกรธถูกปิดลงทันทีที่เพชรพลได้ยินคำด่าที่ไม่เคยมีใครด่าเขาแบบนี้มาก่อน สองมือใหญ่เอื้อมไปจับแขนเล็กพร้อมกับกระชากเข้ามาหลบอยู่ที่ซอกตึกก่อนจะจาบจ้วงจูบหญิงสาวค่อยข้างรุนแรงตามความโกรธที่มี
“อื้อๆๆๆๆๆ”
ชายหนุ่มไม่ได้สนใจการขัดขืนของเธอเลยสักนิด เขาพยายามจาบจ้วงดุนดันลิ้นสากเพื่อจะเข้าไปในปากเล็กที่เม้มแน่นของโรสรินจนสุดท้ายเธอก็ทานทนความเจ็บไม่ไหวยอมอ้าปากออกให้เขาได้เข้าไปเชยชิมความหอมหวานข้างใน
“อื้มมมมม”
จากที่โกรธกับคำพูดของหญิงสาวนั้นพอได้เข้ามาเชยชิมในปากหวาน ลิ้นสากที่พยายามควานหาดูดดึงลิ้นเล็กถึงกับครางออกมาอย่างพึงพอใจ สองตาคมจับจ้องมองที่หน้าสวยที่ตอนนี้หลับตาพริ้มเมื่อกำลังเคลิ้มไปกับจูบของเขา จากที่คิดว่าจะลงโทษกลับแปรเปลี่ยน ตาคมค่อยๆหลับลงพร้อมกับจูบแสนนุ่มนวลถูกส่งออกไปโดยลืมไปเลยว่ากำลังทะเลาะกันอยู่ แขนใหญ่เอื้อมไปโอบกอดเอวเล็กแล้วดึงเข้าแนบชิดพร้อมกับบดเบียดร่างเข้าหาจนแนบแน่น เพชรพลเฝ้าเชยชิมความหอมหวานในปากเล็กจนพอใจก่อนจะค่อยๆถอนปากออก สองตาคมปรือมองหน้านวลแดงปลั่งนิ่งเมื่อความต้องการมากมายถูกปลุกขึ้นมาเพียงแค่ได้จูบเธอ
“ปละ...ปล่อยนะ...”
โรสรินบอกขึ้นเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบเมื่อสองแก้มเนียนแดงสุกอย่างอับอาย เธอดันไปตอบสนองจูบของเขาแถมยังยอมให้เขาทั้งกอดทั้งจูบทั้งๆที่เป็นคู่อริกันแท้ๆ
“จำไว้ว่าอย่าด่าผมอีก...เพราะถ้าเป็นครั้งหน้ารับรองผมไม่หยุดแค่จูบแน่”
ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบชิดแก้มเนียนพร้อมกับสูดดมความหอมจากกายสาวไปด้วยก่อนจะทนไม่ไหวกดจูบลงไปหนึ่งที
“พะ...พอแล้ว คนเลว...ฉวยโอกาส”
โรสรินผลักร่างใหญ่ที่กำลังเคลิ้มอยู่กับแก้มเนียนของเธอออกด้วยแรงอันน้อยนิดที่ยังเหลือก่อนจะรีบเดินหนีออกไปจากร่างใหญ่ทันที ส่วนเพชรพลได้แต่มองตามเธอไปด้วยสายตาแห่งความต้องการอย่างเปิดเผยเมื่อดันถูกปลุกความต้องการขึ้นมาขนาดนี้ เขาไม่เคยเข้าใจตัวเองเหมือนกับว่าทำไมต้องคอยตามตอแยหญิงสาวทั้งๆที่มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด แต่เขากลับรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้โต้เถียงกับเธอแบบนี้
“อ่าว ดานึกว่าบอสกลับไปแล้ว ว่าแต่ มีอะไรรึเปล่าคะทำไมดูบอสอารมณ์ดี...”
“เปล่า ผมกลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้”
ดาราวีที่กำลังยืนรอรถอยู่หน้าประตูทางออกถึงกับถามขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อก่อนหน้านี้เพชรพลบอกกับเธอว่าขอตัวกลับก่อน เธอก็นึกว่ากลับไปแล้ว ที่ไหนได้ยังอยู่แถมเดินออกมาจากงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนเธออดถามขึ้นไม่ได้
- Writer
