บทที่ 13 สร้างฐานอำนาจ
1626 Words
ภายในห้องอาหารส่วนตัวของโรงเตี๊ยม วันนี้นางไม่ได้มาเพียงเรื่องงาน แต่นางกลับนัดพบใครคนหนึ่งซึ่งเป็นถึงเจ้าสำนักบุปผา หนึ่งในสำนักที่มีชื่อเสียงโด่งดังแม้แต่ราชสำนักยังไม่กล้ายุ่งเกี่ยว
“มาแล้วหรือ นี่คงเป็นสามีของเจ้าใช่หรือไม่ หน่วยก้านดีไม่น้อย”
“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์ ศิษย์มาแล้ว”
เหอหลันฮวายิ้มหวานเข้าไปกอดแขนอาจารย์ของนางที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่า นางได้คาราวะเจ้าสำนักบุปผาเป็นอาจารย์ตั้งแต่นางยังวัยเยาว์ ทว่าต่อให้นางจะเป็นศิษย์ของท่านอาจารย์ นางก็ไม่ได้มีความสามารถแยกพิษหรือปรุงยาพิษอย่างที่ควรเป็น นี่คือเหตุผลว่าทำไมนางถึงโดนวางยาพิษซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องที่นางเป็นศิษย์ของเจ้าสำนักบุปผา แม้แต่เสนาบดีเหอและตระกูลฟ่านก็ยังไม่รู้
“เจ้ายังคิดที่จะเรียกข้าว่าอาจารย์อีกหรือ ไม่เคยมากราบคารวะ ไม่เคยแวะเวียนมาหา มัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนรู้ที่จะเป็นพระชายา ตาแก่เช่นข้ามิอาจเอื้อม มิอาจเอื้อม”
หลูโหร่วหรานเอ่ยอย่างแง่งอน และพยายามสะบัดแขนข้างที่เหอหลันฮวาเกาะอยู่ออก
“โธ่! ท่านอาจารย์เจ้าคะ ท่านจะเผาเรือนข้าหรือเจ้าคะ ตอนนี้ข้าแต่งงานกับท่านพี่แล้ว และไม่คิดจะเป็นชายาของผู้ใดอีก ถ้าท่านอาจารย์ยังพูดจาไม่คิด ศิษย์จะวางยาท่านตอนที่ท่านเผลอ”
“นี่ เจ้าดูนะ ดูเมียของเจ้าคิดจะวางยาอาจารย์เช่นข้า หึ”
อาเฟยไม่เคยรู้เลยว่าเหอหลันฮวาจะเคยเป็นศิษย์ของชายชราตรงหน้า จึงมองทั้งคู่อย่างสงสัย
“เจ้าไม่ต้องทำหน้าเช่นนั้น ฮูหยินของเจ้าเป็นศิษย์ของข้าเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่นางยังวัยเยาว์ แต่เพราะโดนตระกูลเหอล้างสมองว่าต้องเป็นพระชายาเท่านั้น นางจึงไม่สนใจสำนักบุปผาอีกเลย วันนี้เพราะได้รับจดหมายจากนาง ข้าจึงต้องลงเขามาถึงที่เมืองหลวงแห่งนี้ ว่าแต่เจ้ามีเรื่องอันใดหรือ”
อาเฟยพยักหน้าและเข้าใจว่าทำไมตอนที่โดนฮูหยินรองวางยา เหอหลันฮวาจึงไม่รู้ตัว
“ท่านอาจารย์พอจะทราบเรื่องหอขายข่าวมู่ตานบ้างแล้ว ข้ามีเรื่องมาเสนอท่านและอยากทำการค้าร่วมกับท่าน ท่านยินดีหรือไม่เจ้าคะ”
เหอหลันฮวารู้ดีว่าต่อให้นางไม่ทำการค้ากับท่านอาจารย์ สำนักบุปผาย่อมต้องมีคู่ค้ารายอื่น และอาจจะได้เงินมากกว่าทำการค้าร่วมกับนาง
“เจ้าลองกล่าวมาสิว่า จะทำให้ข้าร่วมมือด้วยหรือไม่”
ความเป็นจริงแล้วเหอหลันฮวาสามารถปรุงยาพิษและยาถอนพิษได้โดยไม่ต้องทำการค้าร่วมกับสำนักบุปผาเพราะความรู้ที่ท่านผู้นั้นให้มามันมากพอที่นางจะทำด้วยตนเอง แต่เนื่องจากนางมองเห็นประโยชน์ที่จะสร้างฐานอำนาจเพิ่มขึ้น จึงคิดจะขอความช่วยเหลืออาจารย์ของนาง ดูอย่างวันนี้สิ การพบเจออดีตคู่หมั้นอย่างองค์ชายรอง นางกลับคิดว่าเรื่องที่น่าปวดหัวต้องวนเวียนกลับมาหานางและสามีเป็นแน่แท้
“ข้าอยากให้ท่านปรุงยาพิษครอบจักรวาลให้กับหอขายข่าวมู่ตาน และห้ามขายให้กับผู้ใดอีก หอขายข่าวมู่ตานจะเป็นเพียงรายเดียวที่มียาถอนพิษชนิดนี้ขาย ท่านเห็นด้วยหรือไม่”
“เจ้า เจ้า”
หลูโส่วหรานชี้หน้านางอย่างตกใจ เขาอายุปูนนี้แล้วลองผิดลองถูกมาก็มาก แต่ยังไม่เคยปรุงยาถอนพิษชนิดนี้ได้เสียที ก่อนจะรวบรวมสติแล้วกล่าวกลับไปอีกครั้ง
“เจ้าคิดว่ามันปรุงง่ายหรือยังไง ข้าอายุปูนนี้แล้ว แทบจะเข้าโลงอยู่รอมร่อยังปรุงยาถอนพิษชนิดนี้ไม่ได้ ถ้าข้าทำได้สำนักบุปผาคงเป็นอันดับหนึ่งในยุทธภพแล้ว หากเจ้าปรุงมันออกมาได้ ตำแหน่งเจ้าสำนักข้ายินดีจะยกให้เจ้าทันที”
“ท่านอาจารย์พูดเองนะเจ้าคะ ถ้าศิษย์ทำได้ท่านอาจารย์จะยกตำแหน่งเจ้าสำนักให้ศิษย์”
“คนอย่างข้าพูดคำไหนคำนั้น”
“แต่ข้าไม่ต้องการตำแหน่งนั้นเจ้าค่ะ ข้าสามารถปรุงยาถอนพิษชนิดนี้ได้ แต่ข้าต้องการให้ท่านรับหน้าว่าท่านเป็นคนปรุงมันออกมา ข้าต้องการยืมชื่อของท่านเท่านั้น”
นางยังไม่ต้องการเปิดตัวเองเท่าไรนัก ตอนนี้แม้ว่านางจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์ชายรองแล้วก็ตาม แต่ระหว่างราชสำนักกับยุทธภพยังแบ่งแยกกันชัดเจน นางไม่ได้สนใจทางฝั่งตระกูลเหอ แต่นางกังวลเกี่ยวกับพี่ชายทั้งสองที่ยังคงทำงานให้ราชสำนัก และท่านลุงรวมถึงพี่ใหญ่ฟ่าน
เมื่อไหร่ความลับเรื่องที่นางคือเจ้าของหอประมูลและหอขายข่าวปูดขึ้นมา นางยังมีข้ออ้างไว้สำหรับการแก้ตัวคือทำการค้าต้องไม่แบ่งแยกฐานะหรือชนชั้น
และถ้าหากนางจำไม่ผิดก่อนที่อาเฟยจะตาย ทางแคว้นไท่เปาเกิดทำศึกกับแคว้นหลาน ทำให้กองทัพฟ่านโดนวางยาพิษ ซึ่งนางไม่รู้ว่าเป็นยาพิษชนิดใด นางจึงต้องการปรุงยาถอนพิษครอบจักรวาลขึ้นมา
ยิ่งตอนนี้พี่รองฟ่านรู้แล้วว่านางคือนายหญิงหอประมูลและหอขายข่าว ต่อไปหากต้องใช้ยาถอนพิษให้กับกองทัพฟ่าน ฐานะอย่างตระกูลฟ่านคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะควักเงินออกมาซื้อ และนี่เป็นเพียงข้ออ้างให้กับคนภายนอกเท่านั้น นางหวังเพียงว่าจดหมายที่นางส่งไป ท่านพี่ทั้งสองคงตีความหมายออกและหาผู้ทรยศในกองทัพเจอโดยเร็ว
“แบบนี้มันทำการค้าร่วมกันตรงไหน เจ้ายืมชื่อข้าเสียมากกว่า”
หลูโส่วหรานคิดในทางที่ดีไม่ได้เลย นี่มันใช้แรงงานชัด ๆ
“จะไม่ทำการค้ากันได้อย่างไรเจ้าคะ ในเมื่อสำนักบุปผาขึ้นชื่อในเรื่องสมุนไพร และเป็นรายใหญ่ที่ส่งขายสมุนไพรนานาชนิดทั่วทั้งแคว้นหลานและแคว้นใกล้เคียง ข้าจึงอยากทำการค้ากับท่าน และนี่คือรายการสมุนไพรและจำนวนที่ข้าต้องการเจ้าค่ะ เมื่อครบตามจำนวน ท่านให้คนในสำนักนำสมุนไพรทั้งหมดมาส่งที่หอประมูล ข้าจะให้คนจัดการต่อเอง”
เหอหลันฮวายื่นข้อเสนออย่างมีชั้นเชิง ต่อให้นางเคยเล่าเรียนและศึกษากับท่านอาจารย์ แต่ใช่ว่านางจะมีความสามารถขนาดนั้น แต่เพราะการกลับมาเกิดใหม่ครั้ง ท่านผู้นั้นมอบความรู้ความสามารถแขนงต่าง ๆ ให้จนน่าตกใจ เรื่องปรุงยาพิษและยาถอนพิษเช่นกัน นางจึงสามารถทำได้โดยไม่เป็นสองรองใครแม้แต่ท่านอาจารย์
“เอาเถอะ ในเมื่อข้าเองมีผลประโยชน์ร่วมด้วย เจ้าจะเอาชื่อเสียงของข้าไปทำอะไรก็ตามแต่ ข้านั้นยินดี แต่เจ้ามั่นใจแล้วใช่ไหมว่าเลือกทางเดินนี้”
หลูโส่วหรานถามย้ำอีกครั้ง หากก้าวเข้าวังวนนี้ยากที่จะถอนตัว
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์ ท่านแม่ข้าตายเพราะถูกวางยา ก่อนหน้านี้ข้าเกือบต้องไปกินน้ำแกงยายเมิ่ง หากข้าไม่ตั้งรับ วันหนึ่งเมื่อข้าโดนเล่นงานข้าคงไม่อาจรักษาชีวิตรอดได้อีก”
“ดี ข้าจะให้ศิษย์ในสำนักกระจายข่าวเรื่องยาถอนพิษชนิดนี้ เพียงแต่ข้าขอร้องว่าเจ้าเองอย่าขายยาพิษใด ๆ เพราะมันจะทำให้ฝ่ายศัตรูโจมตีเจ้าและพี่ชายของเจ้าได้ง่าย หวังว่าเจ้าจะเข้าใจในสิ่งที่ข้ากล่าว”
หากเรื่องที่เหอหลันฮวาเป็นเจ้าของหอขายข่าวล่วงรู้ไปถึงราชสำนัก และหอขายข่าวกลับปรุงยาพิษขาย ย่อมต้องไม่เป็นผลดีของพี่ชายทั้งสองของนางเอง
“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ ข้าไม่ต้องการปรุงยาพิษเพื่อขาย แต่ข้าไม่ขอปฏิเสธเรื่องปรุงยาพิษไว้เพื่อป้องกันตัว วันนี้ข้าขอบคุณท่านอาจารย์มากเจ้าค่ะ”
“อืม”
เมื่อจบบทสนทนาและไม่มีแม้แต่คำกล่าวลา หลูโส่วหรานใช้วิชาตัวเบากระโดดออกไปนอกหน้าต่างทันที
หลังจากที่หลูโส่วหรานจากไป เหอหลันฮวาจึงหันมายิ้มให้กับสามีและเอ่ยถามเขา
“ท่านพี่มีเรื่องจะสอบถามข้าหรือไม่เจ้าคะ”
“ข้าไม่มีเรื่องอันใดต้องข้องใจ ข้าเชื่อว่าฮวาเอ๋อร์ย่อมต้องมีเหตุผลของตัวเอง แต่ข้าอยากให้เจ้าเชื่อใจข้าด้วยว่า แม้ข้าจะเป็นเพียงชายตัดฟืน แต่ข้าเต็มใจและยินดีที่จะปกป้องเจ้าและครอบครัวของเราให้รอดปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง”
อาเฟยส่ายหน้าและเลือกที่จะไม่ถาม แต่กลับบอกให้นางเชื่อมั่นว่าเขาจะไม่ยอมให้นางเจออันตรายเพียงผู้เดียวถ้าหากเขายังมีชีวิตอยู่
“ข้าเองก็เช่นกัน ข้าจะปกป้องท่านพี่จากภัยอันตรายไม่ว่าใครที่คิดร้ายกับท่านและครอบครัวของเราข้าก็ไม่คิดจะปล่อยพวกมันไป แม้ว่ามือของข้าจะต้องเปื้อนเลือดก็ตาม ข้ารักท่านพี่นะเจ้าคะ”
เหอหลันฮวาเอนซบไหล่กว้าง นายพูดด้วยความสัตย์จริง ต่อให้มือนางต้องเปื้อนเลือด นางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาทำลายและพรากท่านพี่ของนางไป ต่อให้ผู้นั้นจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงจนเอื้อมไม่ถึงก็ตาม
- Writer
