เหอหลันฮวาตวัดสายตาไปมอง ก่อนส่งยิ้มแบบเชือดเฉือนไปให้อย่างไม่เกรงกลัว
“ข้าจะเหมาะหรือไม่เหมาะกับงานเลี้ยงเช่นนี้หรือไม่ คงไม่ต้องให้เจ้าออกความคิดเห็น ส่วนตัวเจ้าคิดว่าพลาดพลั้งจากการเป็นชายาขององค์ชายพระองค์อื่นแล้ว เลยตั้งความหวังมางานวันนี้เต็มเปี่ยมสินะ แต่ข้าคิดว่าความหวังเจ้าคงพังทลายไม่เป็นท่าแน่”
“เจ้ากล่าวเช่นนี้เจ้ารู้เรื่องอันใดมา” ใบหน้าของกู้เพ่ยหลานซีดเผือด ยิ่งทำให้สตรีในงานต่างก็อยากรู้ว่า สิ่งที่เหอหลันฮวาเกริ่นขึ้นมานั้นคือเรื่องอันใด
“ข้าเป็นแค่ฮูหยินของชายตัดฟืน ข้าจะรู้อันใดได้ เจ้าหวาดกลัวเรื่องใดหรือ”
เหอหลันฮวายังยิ้มเย็นส่งไปให้เช่นเดิม
กู้เพ่ยหลานกลายเป็นฝ่ายเลิ่กลั่กเสียเอง นางไม่รู้ว่าเพราะอะไรนางจึงรู้สึกหวาดกลัวเหอหลันฮวาขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังไม่เคยมีอาการเหล่านี้มาก่อน
“เปิ่นกงไม่รู้มาก่อนว่าคุณหนูสังคมชั้นสูงแห่งแคว้นหลานนั้น เมื
