บทที่ 4/5
889 Words
แขนที่กอดเธอไว้แน่นคลายออก กรณ์ไม่มีวันทำตามที่เธอพูดได้ เขาไม่มีทางจบกับผู้หญิงคนนั้นง่ายๆ แน่ แต่เธอก็ไม่ยอมให้เขาจับปลาสองมือเช่นเดียวกัน เธอรักเขามาก แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอต้องยอมเป็นของตายของใคร เธอมีหัวใจ มีความรู้สึก ร้องไห้ได้ เจ็บปวดเป็น
“ถ้าพี่ไม่โทร. พรุ่งนี้สิบโมงก็เจอกันที่อำเภอนะคะ ส่วนวันนี้เชิญค่ะ ประตูอยู่ตรงนั้น นิดเหนื่อยแล้ว นิดจะพักผ่อน” เธอพาตัวเองออกจากอ้อมกอดของกรณ์ ถอยห่างจากเขา ชี้นิ้วไปที่ประตูทางออกโดยไม่สนมารยาทหรืออะไรทั้งนั้น
“นิด..” กรณ์เรียกชื่อภรรยาเสียงอ่อน เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ริสาจะใจเด็ดขนาดนี้ “ขอเวลาให้..”
“ไม่ค่ะ นิดไม่มีเวลาให้ใครทั้งนั้น เจอกันที่อำเภอพรุ่งนี้นะคะ หย่ากันให้จบๆ พี่จะได้ไม่ต้องแอบคบผู้หญิงคนนั้นแบบหลบๆ ซ่อนอีก”
“ไม่ พี่ไม่ไปทำอะไรที่อำเภอทั้งนั้น” ยังไงพรุ่งนี้ระหว่างเขากับริสาก็จะไม่มีการหย่าเกิดขึ้น
หากกรณ์เป็นอย่างนี้ก็เปล่าประโยชน์ที่เราสองคนจะพูดกัน เธอปลดล็อกหน้าจอสมาร์ตโฟนแล้วกดเข้าแอปพลิเคชันอินสตาแกรม ค้นหาไอจีตติยาแล้วยื่นหน้าจอไปตรงหน้าสามีที่ยืนยันว่าตราบใดที่เขายังไม่พอใจที่จะหย่า เขาก็จะไม่หย่า โดยไม่สนใจเลยว่าความต้องการเธอคืออะไร
“ในรูปนี้ใช่พี่กรณ์ไหมคะ” รูปถ่ายที่เธอให้กรณ์ดูคือรูปที่ตติยาเอนศีรษะซบไหล่ใครบางคนที่เห็นเพียงเสี้ยวหน้า ใครบางคนที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ผัวเธอนี่แหละ “ตอบค่ะว่าใช่หรือไม่ใช่” กรณ์นิ่งไป นั่นเป็นคำตอบให้กับเธอแล้ว แต่เธอต้องการได้ยินเขาพูดออกมาชัดๆ ว่าใช่เขาหรือว่า
“พี่เอง”
ริสาเหยียดยิ้มหยันเมื่อได้ฟังคำตอบ เขาไปกกอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อตติยาตั้งหลายเดือน หลงผู้หญิงคนนั้นถึงขั้นมาขอเธอหย่า แล้วอยู่ๆ ก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาเอาดื้อๆ
เกิดเป็นกรณ์ ไม่ได้หมายความว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้
‘สวัสดีค่ะ คุณตติยาใช่ไหมคะ ฉันริสานะคะ เป็นภรรยาพี่กรณ์’
นอกจากสามารถส่งข้อความหากันได้ อินสตาแกรมยังมีฟีเจอร์สำหรับโทร. ด้วยเสียงอีกด้วย เธอจึงไม่ต้องเหนื่อยหาเบอร์โทร. ตติยาให้วุ่นวาย
‘คุณคือ.. ใครนะคะ’
‘ริสาค่ะ ภรรยาของพี่กรณ์ คุณคงทราบแล้วเรื่องที่พี่กรณ์ขอฉันหย่า แล้วก็คงทราบด้วยเหมือนกันว่าฉันตกลง’ เธอเปิดลำโพงแล้วเพิ่มเสียงจนสุดเพื่อให้กรณ์ได้ยินปลายสายชัดๆ
‘ใช่ค่ะ ดิฉันทราบทุกอย่าง แล้วคุณริสาติดต่อมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอคะ ถ้าจะมาบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับคุณกรณ์เพราะคุณเปลี่ยนใจไม่อยากหย่า ฉันบอกไว้ตรงนี้เลยนะคะว่าไม่ คุณกรณ์เขารักฉัน เราสองคนรักกัน คุณกรณ์ไม่เคยรักคุณ ที่เขาต้องแต่งงานกับคุณเพราะถูกบังคับ’
แผลที่ยังสดอยู่มากถูกตติยาราดซ้ำด้วยน้ำเกลือ เจ็บปวดทรมานจนแทบทนไม่ไหว กระนั้นก็ต้องพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น โดยเฉพาะชายหญิงคู่นี้
‘ฉันพูดอะไรไว้แล้วไม่คืนคำหรอกค่ะ บอกว่าจะหย่าก็คือตามนั้น แต่พี่กรณ์น่ะสิคะ ตอนนี้เขาอยู่กับฉัน เขามาหาฉัน เขากอดฉันแล้วพูดว่าขอเวลาเคลียร์ใจตัวเอง คุณลองคุยกับเขาดูแล้วกันนะคะว่าจะเอายังไงกันแน่ เพราะไม่ใช่ฉันที่ดึงเกม แต่ เป็น.. ผู้ชายของเรา’
ผู้ชายของเรา ผู้ชายที่เธอกับผู้หญิงคนนั้นใช้ร่วมกัน
‘คุณกรณ์ คุณอยู่ที่นั่นจริงๆ เหรอคะ’
‘ติน่าคือผม..’
“บอกคุณติน่าไปสิคะพี่กรณ์ว่าจะเอายังไง จะหย่ากับนิดเพื่อไปเริ่มต้นใหม่กับเธอ หรือจะจบกับเธอเพื่อรักษาครอบครัวของเราไว้”
‘คุณกรณ์! คุณกรณ์จะเอายังไงกันแน่คะ ไหนคุณเคยรับปากกับติน่าแล้วไงคะว่าจะหย่า’
“เอายังไงดีคะพี่กรณ์ จะอยู่กับนิด หรือจะหย่าอย่างที่เคยรับปากผู้หญิงของพี่ไว้”
ทั้งผู้หญิงที่อยู่ในสาย ทั้งผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ต่างสามัคคีช่วยกันกดดันกรณ์
“นิด พี่ขอเวลา”
‘ได้ยินไหมคะคุณติน่า พี่กรณ์บอกว่าขอเวลา พี่กรณ์เขาลังเลที่จะหย่ากับฉันค่ะ’
‘ฮึก ฮือๆ’ เสียงร้องไห้ดังมาตามสายก่อนที่ตติยาจะโยนไพ่ตายที่ทำให้กรณ์กับริสาถึงกับหยุดหายใจ ‘ถ้าคุณกรณ์เลือกคุณริสา ไม่เป็นไรค่ะ ติน่ากับลูกในท้องจะเป็นฝ่ายไปเอง’
- Writer
