ขอแค่รักกันสักนิด

บทที่ 4/4

กรณ์สะอึกจนพูดไม่ออก เขาเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอหย่าด้วยเหตุผลที่ว่าอยากเริ่มต้นใหม่กับตติยา ทุกอย่างเขายอมรับ ทว่าพอมาถึงวันนี้ เขากลับ.. ลังเล

“ว่าไงคะ พี่กรณ์พร้อมไปหย่ากับนิดวันไหน” เพราะกรณ์เงียบไป เธอจึงต้องเอ่ยถามเขาอีกครั้ง

“นิดคือเรื่องหย่า พี่ว่าเรารอไปอีกสักหน่อยดีไหม”

“ทำไมต้องรอคะ”

ในขณะที่เธอพยายามทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด พยายามเป็นหลังบ้านที่ดีให้กับกรณ์เสมอมา แต่เขากลับตอบแทนเธอด้วยการก้าวขาออกจากบ้านเพื่อไปสำเริงสำราญกับผู้หญิงอื่น ท้ายที่สุดก็ เหยียบย่ำเธอด้วยการขอหย่า เธอไม่ได้เจ็บแค้น ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรใดๆ กรณ์ทั้งนั้น หากแต่ผิดหวังในตัวเขา

“พี่กรณ์ไม่ใช่เหรอคะที่เป็นคนอยากหย่า อย่ารออีกต่อไปเลยค่ะ รีบหย่าให้มันจบๆ ดีกว่า ปีนี้เหลือเวลาอีกสองวันก่อนที่อำเภอจะหยุดทำการ พี่กรณ์เลือกได้เลยค่ะว่าพร้อมวันไหน นิดจะรอคำตอบนะคะ วันนี้นิดเหนื่อยแล้ว นิดต้องการพักผ่อน”

เจ้าของห้องชุดลุกขึ้นยืนอย่างตั้งใจว่าจะส่งแขก ทว่ายังไม่ทันที่ริสาจะเอ่ยคำใดเพื่อไล่กรณ์ เธอก็ถูกเขาสวมกอดจากด้านหลัง

“นิด พี่ขอเวลา” ตติยาคือผู้หญิงที่เป็นคู่คิดให้เขาได้ในเรื่องงาน เขาภาคภูมิใจที่ได้เดินเคียงข้างหล่อน ทว่าตติยาไม่สามารถเป็นบ้านให้เขาได้อย่างริสา หลายวันที่ผ่านมาเขาพยายามถามใจตัวเองดูแล้วว่าหากหย่ากับริสาแล้วยกย่องตติยาขึ้นมาเป็นภรรยาออกหน้าออกตา เขาจะมีความสุขจริงๆ ใช่ไหม คำตอบก็คือไม่

บ้านที่กลับไปแล้วสบายใจทุกครั้ง..

เกือบสองปีที่ได้ใช้ชีวิตคู่กับเจ้าริสา ไม่มีวันไหนเลยที่เขานอนค้างนอกบ้าน นอกซะจากว่าต้องเดินทางไปต่างประเทศ ไม่เคยมีสักวันที่เขาคิดอยากกอดตติยาไปจนถึงรุ่งเช้า อย่างมากก็แค่ไปหาความสุขชั่วครั้งชั่วคราวแล้วกลับบ้านไปหาเมีย

“ขอเวลาอะไรเหรอคะ จัดการทรัพย์สินก่อนหย่า หรือว่าอะไร”

“พี่ขอเวลาเคลียร์ใจตัวเอง”

“เคลียร์ใจตัวเอง? พี่กรณ์หมายความว่ายังไงคะ นิดไม่เข้าใจ” ยังต้องมาเคลียร์ใจอะไรกันอีก “นิดบอกแล้วไงคะว่านิดไม่ได้โกรธพี่กรณ์ นิดเข้าใจดีว่าที่เราสองคนต้องแต่งงานกันก็เพราะผู้ใหญ่บังคับ ถึงนิดจะรักพี่ แต่นิดก็ไม่คิดจะบังคับให้พี่อยู่กับนิดตลอดไป ในเมื่อไม่รักกันสักนิด อยู่ด้วยกันไปก็ทุกข์ใจเปล่าๆ ไม่มีใครมีความสุขหรอกค่ะ แม้กระทั่งตัวนิดเอง”

“น้องนิดข้างนอกเหมือนหัวอ่อน แต่กูบอกเลยว่าเมียมึงไม่ใช่ธรรมดา ผู้หญิงแบบนี้เวลารักก็รักตายห่า แต่ถ้าได้ตัด มึงก็ไม่ต่างจากหมาตัวหนึ่งในสายตาเขา”

คำพูดที่จิณณ์เคยพูดไว้ไม่ผิดเลยสักนิด ริสาเข้มแข็งจนเขากลัว “นิดพี่ไม่แน่ใจว่าพี่อยากหย่าจริงๆ ไหม”

กรณ์กอดเธอแน่นขึ้น แน่นเสียจนเธออึดอัด กอดของเขาไม่ได้อบอุ่นเช่นวันวาน ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว “ปล่อยนิดเถอะค่ะ นิดไม่อยากซ้ำรอยผู้หญิงคนไหน”

ไม่โกรธ ไม่เกลียด แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ขยะแขยง

“นิดไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร พี่กรณ์พานิดมาไกลเกินกว่าที่จะมาบอกว่าพี่ไม่แน่ใจว่าอยากหย่ากับนิดหรือเปล่าแล้ว เราสองคนมาไกลเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้วล่ะค่ะ”

เพียงแค่ไม่กี่วัน เขาไม่เชื่อหรอกว่าริสาจะสลัดเขาออกจากหัวใจเธอได้ “ไม่ไกลหรอกนิด เรายังเป็นผัวเมียกันเหมือนเดิม เรายังไม่ได้หย่ากันซะหน่อย”

“แต่อีกไม่นานก็ต้องหย่า เพราะถ้าเราไม่หย่า ผู้หญิงของพี่คงไม่ยอม และนิดก็จะไม่ยอมเป็นเบอร์หนึ่งหรือเมียหลวงของใครทั้งนั้น ถ้าพี่กรณ์มีนิดคนเดียวไม่ได้ก็ปล่อยนิดไปเถอะค่ะ อย่ายื้ออย่ารั้งกันไว้เลย ไม่ใช่แค่พี่ที่อยากเริ่มต้นใหม่ นิดเองก็อยากเริ่มต้นใหม่เหมือนกัน”

“ขอเวลาให้พี่ได้ไหมนิด ชะลอเรื่องหย่าของเราเอาไว้ก่อน”

ลูก.. คือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต เธอไม่อยากให้ลูกต้องเกิดมาท่ามกลางครอบครัวที่พ่อมีสองบ้าน หากกรณ์รู้ว่าในท้องเธอมีลูกของเขาอยู่ เขาไม่มีทางหย่าแน่ และกับผู้หญิงคนนั้น เมื่อได้สมสู่กันแล้วก็ย่อมไม่มีวันจบง่ายๆ เธอไม่ไหวแล้ว เธอไม่อยากปวดหัวเพราะเรื่องบ้าๆ นี่

“นิดไม่มีเวลาให้พี่กรณ์หรอกนะคะ พี่ต้องให้คำตอบนิดตอนนี้ ตรงนี้และเดียวนี้ว่าจะหย่าหรือไม่หย่า ถ้าหย่าก็พรุ่งนี้เจอกันที่อำเภอ ถ้าไม่หย่าพี่ก็ต้องโทร. หาผู้หญิงของพี่แล้วบอกเธอต่อหน้านิดว่าขอจบเพราะพี่เลือกครอบครัว”