หนึ่งทุ่มตรงผมมารอไดมอนด์อยู่ที่ผับของโลโค่ ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย กระวนกระวาย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รอไดมอนด์อย่างจดจ่อ
เมื่อไหร่ไดมอนด์มันจะมาสักทีวะ
“ไดมอนด์ยังไม่มาเหรอ” โลโค่ถามขึ้น
“อื้อ...” ผมพยักหน้าให้โลโค่แล้วจับแก้วเหล้ากระดกน้ำสีอำพันเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว แล้วก็ตามมาอีกสองสามแก้วติดๆ
“จะรีบเมาไปไหนครับ กระดกเอาๆ อยู่ได้” โลโค่หันมาท้วง
ตอนนี้คิดไรไม่ออกจริงๆ ใจมันร้อนรุ่มยังไงก็ไม่รู้
“มาถึงนานแล้วเหรอเฮีย” มาสักทีนะ ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอได้ไง ไอ้เด็กบ้า
ก็ได้แต่ด่ามันในใจล่ะครับ
“ถึงสักพัก” ตอบมันเสร็จก็หันมายกแก้วต่อ
“คุยกันไปก่อนนะ ไปดูแขกข้างล่างก่อน” โลโค่เดินออกไปแล้ว
“เฮียมีเรื่องจะสารภาพ” ผมจ้องหน้าไดมอนด์นิ่ง
“อะไรของเฮียครับ ไม่สบายเปล่า”
นั้นสินะ ตอนนี้ผมคงดูผิดปกติกว่าแต่ก่อนมาก
“คือเฮียแอบไปสอยเด็กของมอนด์มา” ในที่สุดผมก็บอกไดมอนด์
“เด็กผม คนไห
