Chapter 4
1997 Words
ติ๊ดๆ เสียงกดรหัสประตูห้องทำให้ไคเลอร์ตกใจ เพราะปกติไม่มีใครเข้ามาได้นอกจากเจ้าของที่มีรหัส
"คุณหนู"
"นายเป็นของฉัน ฉันจะไม่ให้นายไปเป็นของผู้หญิงคนอื่น"
"คุณหนู อื้ม"
เป็นมารีนเองที่เดินดุ่มๆเข้ามาก่อนขึ้นคร่อมตักพรางกดจูบเขาจนเขาตั้งตัวไม่ทัน
"ทำอะไรครับ"
"มีเซ็กส์ มีมั้ย?"
"ครับ!!!"
"มีมั้ย"
ไคเลอร์ที่มองหน้ามารีนที่นั่งคร่อมอยู่บนตักก็อดใจไหววูบไม่ได้ ใบหน้าหวานที่ไม่เคยอาจเอื้อมได้มาก่อน ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้า
"ถ้าคุณหนูอยากมี มีก็ได้ครับ"
"อย่าพูดดว่าก็ได้ อยากมีหรือไม่อยากมี"
"อยากมีครับ"
เมื่อพูดจบ เป็นมารีนเองที่จูบไคเลอร์ก่อน เขาจูบเธอตอบ แม้ปากจะบอกว่าอยากมี แต่ก็ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายนำในแบบของตัวเอง หญิงสาวที่เขาได้แค่ดูแลเธอห่างๆ มองเธอจากเบื้องล่างสู่เจ้านายเบื้องบน ตอนนี้เธอกำลังอยู่กับเขา ในอ้อมอกเขา
"ทำอะไรครับ คุณหนู ซี๊ด"
เขาตกใจไม่น้อย เมื่อมารีนก้มลงก่อนพามังกรตัวโตของเขาเข้าโพรงปากอ่อนหนุ่มของเธอ แม้ไม่ได้เป็นจังหวะมากนัก แต่มันกลับเสียวจนใจแทบขาดลงให้ได้
"ฉันจะปล้ำนาย"
"!!!!!"
หญิงสาวผลักอกบอดี้การ์ดหนุ่มที่เปลือยเปลือยไปทั้งร่างให้นอนลง เธอไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่น แต่กรณีศึกษาของเธอก็ไม่น้อย เรียกว่าความรู้แน่น แต่ปฏิบัติยังไม่เคยลงสนาม เธอปลดชุดนอนที่ใส่ออกจนเผยเรือนร่างที่แสนเย้ายวน ไคเลอร์ที่นอนมองการกระทำและเรือนร่างของมารีนก็ยังคงคิดว่านี่เขาฝันไปอยู่หรือเปล่านะ ผิวขาวผุดผ่อง เต้านมกลมสวย ยอดเต้าแข็งชูชันสีชมพู ผมยาวสะบัดไปมาตามแรงเคลื่อนร่างกาย เธอมองลงมาที่เรือนร่างเขาแล้วใช้มือเรียวลูบไปตามลอนกล้ามท้อง
เขาวายหวิวอย่างหนักจนลำท่อนที่เพิ่งถูกเธอเร้าโลมมากระตุกเป็นจังหวะเมื่อมันอยากจะเข้าสู่ร่างกายของเธอเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ แต่ก่อนที่มารีนจะคร่อมลำท่อนของเขา เขาใช้สองมือจับสะโพกเธอให้หยุดชะงักเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น
"ผมไม่มีถุงยาง"
"ไม่ต้องใช้ ฉันเพิ่งกินยานะ"
"อื้มส์"
พูดจบ มารีนค่อยๆจับลำท่อนของบอดี้การ์ดหนุ่มสุดหล่อหุ่นกล้ามแน่นเข้าร่างกายตัวเอง ความรู้แน่น แต่ร่างกายไม่ได้แกร่งตามความรู้ เพราะนี่คือเซ็กส์ครั้งที่สองของเธอ ความใหญ่โตมันเหมือนมีดกรีดเข้ากลางความสาว เมื่อมันเบิกทางเข้าไปซ้ำรอยเจ็บของเมื่อวานอีกครั้ง
"จุก อื้อ"
"คุณหนูเบาๆ"
"นายห้ามให้ใครทำแบบนี้กับนายอีกนะไคเลอร์ อ๊ายยย"
ไคเลอร์ที่ถูกมารีนทิ้งร่างใช้รูสวาทกลืนลำท่อนเต็มแรงถึงกับสะดุ้งเพราะร่องสาวมันคับแน่นจนเขาคิดว่าเส้นสลึงค์ของตัวเองมันฉีกอีกแน่ๆ
"โอ๊ย ซี๊ด"
"เสียวจัง จุกด้วย"
"คุรหนูอย่าร้องดังนะครับ วันนี้ลูกน้องข้างห้องผมอยู่ อ่าส์"
"ทำไม่ได้อ่ะ อื้อออ"
มารีนที่เริ่มขย่มลำท่อนของเขาเป็นจังหวะ ทุกการเคลื่อนไหวมันเสียวซ่านและเร่าร้อน ร่างเล้กร่อนเอวบางไปบนร่างกายของบอดี้การ์ดหนุ่ม จนเขาแทบถึงฝั่งฝันตามเธอไป
เมื่อความกำหนัดและอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเอาแทบไม่อยู่ ทำให้เขาดีดตัวขึ้นก่อนใช้แขนแกร่งโอบรัดเอวมารีนที่กำลังโยกไว้หลวมๆ และก้มลงจะดูดดึงเต้านมของเธอ แต่ชะงักเล็กน้อยว่าควรทำหรือไม่ แต่ตอนนี้อารมณ์คือเอาไม่อยู่แล้ว
"จะทำก็ทำ อ๊างง"
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากหญิงสาว เขาก้มลงใช้มือบีบคลึงและดูดดึงไปตามจังหวะ มันสร้างความเสียวซ่านหนักหน่วงให้กัยมารีน จนเธอขย่มเอวแรงขึ้นจนถึงฝั่งฝันจนสุด เซ็กส์นี้ยาวนานนับชั่วโมง เมื่อไคเลอร์เองก็เสร็จมากกว่าหนึ่งครั้ง จนตอนนี้กลิ่นคาวน้ำกามลอยไปทั่วห้อง หว่างขาเรียวที่รูร่องบวมแดงจากแรงเสียสีของลำท่อนใหญ่ก็มีแต่คราบน้ำกามเต็มไปหมด
"ผมเสร็จแล้ว อ่าส์"
เมื่อแรงขย่มทีสุดท้ายที่มารีนและไคเลอร์ถึงฝั่งฝันพร้อมกัน ก็เล่นเอาหญิงสาวทิ้งร่างเล็กของเธอนอนทับอกของชายหนุ่ม เขาไม่กล้าจะจูบเธอ หรือหอมเธอแต่อย่างใด เพราะตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นแบบงงไปหมด
"เหนื่อยจัง"
"คุณหนูอึดมากนะครับ นี่ชั่วโมงกว่าแล้ว"
"เหนื่อย กลับบ้านไม่ไหวแล้ว" เธองึมงำด้วยน้ำเสียงแสนน่ารัก จนไคเลอร์เผลอตัวกอดเธอเข้า แต่นั่นทำให้เธอยิ่งซุกเข้าอกเขาไม่หยุด
ก๊อก ก๊อก จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทำเอาทั้งคู่มองหน้ากัน เขาอุ้มมารีนลงนอนบนเตียง ก่อนหยิบผ้าห่มคลุมร่างกายของเธอเธอเองก็ซุกตัวลงในผ้า โผล่มาแค่ตาเพื่อแอบมอง ไคเลอร์ที่ลุกขึ้นก่อนคว้าผ้าขนหนูพันรอบเอวต่ำๆแล้วเดินไปที่ประตูห้อง
"ไคเลอร์ มึงทำอะไรวะ"เสียงการืดเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้น
"กำลังจะอาบน้ำ มึงมีอะไร"
"เหมือนได้ยินเสียงผู้หญิง มึงดูหนังดป๊หรือไงวะ"
"เสียงอะไรของมึง"
"เดี๋ยวนะ ห้องมึงกลิ่นคาวแปลกๆ ไอ้ห่า อย่าบอกว่าโลกสวยอยู่"การืดเพื่อนสนิทเอ่ย
"มึงกลับห้องไปได้แล้ว กูจะอาบน้ำ"
เมื่อปิดประตูก่อนใส่ดับเบิ้ลล็อคอีกครั้งแล้วหันกลับมาหามารีนที่นอนอยู่ในผ้าห่มบนเตียง เธอแอบอมยิ้มมองเขาจนเขาเอ่ยขึ้น
"เกือบไปแล้ว คุณหนูขำอะไรครับ"
"ขำพวกนายไง โลกสวยกับหนังโป๊เหรอ"
"เปล่าสักหน่อยครับ ผมไม่ได้ทะลึ่งขนาดนั้นสักหน่อย"
"นายใส่ผ้าขนหนูแบบนี้ นายหุ่นดีชะมัดเลยนะ เพิ่งสังเกตุ"
"ปกติผมไม่เคยถอดเสื้อให้คุณหนูดูนี่ครับ"
"ตอนนี้เห็นมากกว่าถอดเสื้อด้วยซิ เห็นยัน..."
"คุณหนูทำไมเดี๋ยวนี้ทะลึ่งจังเลยครับ ผมว่าคุณหนูไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวกลับบ้านปีกขวาเถอะครับ ผมกลัวใครโผล่มาอีก"
"กลับไม่ไหว เดินไม่ไหว"
"จะนอนที่นี่เหรอครับ"
"ก็เดินไม่ไหวอ่ะ"
สุดท้าย ไคเลอร์ก็พยายามให้มารีนกลับบ้านปีกขวาในเวลาตี1กว่า เพราะกลัวว่าจะมีใครโผล่มาเห็นเขา เขาซวยคนเดียวไม่มีปัญหา แต่ไม่อยากให้มารีนต้องมาเสื่อมเสียเป็นขี้ปากคนอื่นเพราะเขา
"นายอุ้มทำไม?"
"ก็คุณหนูเดินไม่ไหวนี่ครับ"
"ไม่กลัวใครเห็น?"
"กลัวซิครับ แต่นี่จะถึงบ้านปีกขวาแล้ว ตอนนี้การ์ดพลัดเวรกันน่าจะส่งรอบงานกันอยู่"
ไคเลอร์ในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กางเกงขาสั้น เดินอุ้มมารีนมาจนเกือบถึงบ้านปีกขวา
"คุณหนู!!" จู่ๆก็มีการ์ดในทีมเขาเดินมาเจอเข้าแบบไม่คาดคิด นั่นทำเอามารีนตกใจ และไคเลอร์เองก็เช่นกัน แต่ก็พยายามนิ่งไว้
"มึงอุ้มคุณหนู...ทำไมวะ"
"ขาฉะ..ฉันแพลงน่ะ พอดีไปหาขนมในครัวแล้วขาพลิก เลยโทรให้ไคเลอร์มาพากลับบ้านปีกขวาไง"มารีนเอ่ย
"จริงเหรอครับ พวกผมเฝ้าเวรไม่เห็นคุณหนูเลย นายรู้เข้าตายแน่ๆเลยครับ"
"คุณพ่อไม่รู้หรอก นายก็อย่าพูดไปซิ ฉันไม่พูด ไม่มีอะไรหรอก"มารีนเอ่ย ก่อนที่การ์ดจะมองหน้าไคเลอร์อย่างต้องการคำตอบเพราะกลัวถูกลงโทษที่มารีนขาพลิกแล้วการ์ดเวรไม่มีใครเห็น จนมารีนต้องโทรตามไคเลอร์ที่เลิกงานแล้วมาช่วย
"อืม มึงไปต่องานเอถะ กูพาคุณหนูไปส่งเดี๋ยวจะรีบกลับเข้าห้อง ไม่มีอะไรหรอก"ไคเลอร์เอ่ย
"โอเคๆ ขอโทษนะครับคุณหนูที่พวกผมทำงานบกพร่อง"
"ไปได้แล้ว ฉันจะกลับบ้านแล้ว"
เมื่อพ้นสายตาการ์ดเวร ไคเลอร์พามารีนกลับมาถึงที่บ้าน ก่อนวางเธอนอนลงบนเตียงนอนของเธอแล้วห่มผ้าให้
"ผมกลับห้องก่อนนะครับ"
"ฝันดีนะ"
"ครับ...ฝันดีครับ"
"ตอนนั้นนายบอกว่าฉันอึด ..."
"......."
"นายก็อึดนะ ไม่ล้มเลย สู้ตลอด"
"!!!!!!!"
บอดี้การ์ดหนุ่มถึงกับชะงัก เมื่อเจ้านายสาวของเขาเย้าแหย่จนเขาเองไปไม่เป็น ก่อนจะกดยิ้มแล้วเดินออกจากห้องของเธอไปแล้วกลับไปที่ห้องพักของตนเอง
เช้า
มารีนที่ตื่นในตอนเช้าตรู่เพื่อลงมากินมื้อเช้ากับครอบครัว แต่กลับต้องขมวดคิ้ว เมื่อเวลามากขนาดนี้ ที่โต๊ะอาหารควรจะมีกะตัญพ่อของเขา แต่กลับมีเพียงเอแคลผู้เป็นแม่และปู่ย่าเท่านั้น
"ทำไมวันนี้คุณพ่อไม่ทานข้าวเหรอคะ"มารีนเอ่ย
"คุณพ่อกำลังสั่งงานลูกน้องอยู่ค่ะ"
"บอดี้การ์ดหนูด้วยเหรอคะ?"
"ไคเลอร์เหรอ?"
"ค่ะ"
"มือขวาคุณพ่อนะคะ วันนี้เห็นคุณพ่อบอกให้ไคเลอร์พาทีมไปทำงานนะแม่ได้ยิน"
มารีนที่เดินออกไปยืนแอบมองกะตัญผู้เป็นพ่อคุยงานเครียดในตอนเช้า การ์ดทุกคนที่รอรับงานยืนฟังด้วยใบหน้าจริงจัง พ่อของเธอเป็นอีกคนที่ทรงอิทธิพลมาก สายตาของเขาทลูกน้องต่างกลัวไปตามๆกัน แต่กับเธอกะตัญผู้เป็นพ่อมีแต่สายตาอ่อนโยนเสมอ ปู่ดินแดนของเธอ พ่ออย่า่งกะตัญ และพี่ชายอย่างมาเฟีย ทั้งสามคนนี้ มาดมาเฟียน่ากลัวมากจริงๆ ต่างจากมาร์เวลพี่ชายคนกลาง ที่มาดหมอแต่ดุเหมือนมาเฟีย
ไคเลอร์ที่นำทีมลูกน้องออกไปทำงานวันนี้ เขายืนฟังบรีฟงานจากผู้เป็นนายใหญ่อย่างกะตัญ จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นมารีนที่แอบยืนมองพรางอมยิ้มอยู่ห่างๆ เขาทำตัวไม่ถูกแบะยิ้มไม่ได้เพราะกำลังบรีฟงาน แต่ในใจคือมีแต่ความสุขไปแล้ว
"เก๊กชะมัดอีกตานี่" มารีนเอ่ยก่อนกอดอกมอง เมื่อไคเลอร์ลอบหันมามอง เธอทำท่าปาดคอแลบลิ้นปริ้นตาใส่เขา
KYLER TALK
ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นคุณหนูของผมทำท่าทางน่ารักแบบนั้น ที่ผ่านมาผมรู้มาตลอดว่าเธอป่วย เธอไม่รู้ตัว ตอนนี้กำลังรักษา ผมเองก็ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บป่วยอะไร เธอมักจำมีความรู้สึกว่าทุกคนไม่รักเธอบ่อยๆ แม้ครอบครัวจะอบอุ่นแค่ไหนก็ตาม แต่อยากที่บอก มันคืออาการป่วย
"ไคเลอร์ มึงหน้าตายิ้มแย้มจริงๆนะ หมู่นี้เป็นอะไรดูสดชื่นเหลือเกิน" กะตัญเอ่ย
"ขอโทษครับ พอดีน่าจะนอนเยอะครับคุณท่าน"
"นอนเยอะที่ไหนครับคุณท่าน เมื่อคืนมันยังนอนดึกเลย เล่นกับตัวเองอยู่ครับผมว่า"การ์ดเพื่อนสนิทเอ่ย
"เดี๋ยวก่อนนะ"ไคเลอร์เอ่ย
"เอาเถอะ งานที่สั่ง รีบไปทำ กูไม่อยากปล่อยมันให้มีชีวิตรอดนาน"กะตัญเอ่ย
"ครับคุณท่าน"
- Writer
