Chapter 3
2028 Words
“ ทำไมนายทำหน้าแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว?” มารีนผู้เป็นเจ้านายสาวเอ่ยกับบอดี้การ์ดหนุ่มคู่ใจ
“ คุณหนูบอกจำเรื่องเมื่อคืนได้ แล้วคุณหนูจะให้ผมทำหน้ายังไงครับ”
“ นายรังเกียจฉันมากหรอ...”
“ ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้รังเกียจคุณหนูครับ แต่เรื่องเมื่อคืน... มัน...”
“ เรื่องนี้มีแค่เรารู้กันสองคนไม่ใช่หรอ”
“ ก็ใช่ครับ แต่คุณหนูเป็นผู้หญิงนะครับ คุณหนูไม่รู้สึกแปลกๆเหรอครับ”
“ รู้สึกแปลกยังไง?”
“ ก็เมื่อคืนนี้.. เอ่อ.. มันเป็นครั้งแรกไม่ใช่เหรอครับ คุณหนูไม่อยากให้ครั้งแรกเป็นความทรงจำที่ดีเหรอครับ”
“ แล้วเมื่อคืนมันไม่ดีตรงไหน เมื่อคืนทุกอย่างมันดีมากเลยนะ”
“ กับผม... ดีเหรอครับ”
“ ดี นายรู้ไหม ฉันไม่ได้รู้สึกมีความสุขและเป็นตัวของตัวเองแบบนี้นานแล้ว เมื่อคืนฉันมีความสุขนะ”
มารีนที่นั่งอยู่ก่อนเอ่ยประโยคพวกนั้นและยิ้มบางๆออกมา ชายหนุ่มที่เห็นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเจ้านายสาวที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้มานาน ก็อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อคืนเธอคงมีความสุขจริงๆ
” คุณหนูบอกจะออกไปข้างนอก คุณหนูจะไปไหนครับ“
” ไม่รู้สิ อยากออกไปเที่ยว“
” เดี๋ยวผมพาไป คุณหนูอยากไปที่ไหน“
” ทะเลได้ไหม ไปใกล้ๆก็ได้ แล้วเย็นค่อยกลับ นายไม่มีงานกับคุณพ่อใช่ไหม“
” ไม่มีครับ ... คุณหนูกินยาหน่อยนะครับ“
บอดี้การ์ดหนุ่มค่อยๆหยิบยาจากกระเป๋ากางเกงซึ่งมันเป็นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆและส่งให้มารีน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเข้าใจความหมายของยากล่องนั้นดี
” นายพกยาพวกนี้ไว้ในบ้านด้วยหรอ นี่นายมีอะไรกับแม่บ้านในบ้านหรือไง!“
” ไม่ใช่ครับ ผมไปซื้อมาเมื่อเช้า เมื่อคืนไม่ได้ป้องกันซักรอบ คุณหนูกินยาเลยนะครับ“
”อืม“
ในขณะที่กำลังเดินออกจากบ้านเพื่อไปขึ้นรถ มารีนที่เดินมาถึงก่อนก็ยืนรอบอดี้การ์ดหนุ่มที่เข้าไปหยิบกุญแจรถ แต่ไม่นานเธอต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดหนุ่มที่เธอกำลังรอเดินคุยกับแม่บ้านสาวที่ชื่อนุ่มนิ่ม
” ทำไมนายไปนาน?“ มารีนเอ่ยกับบอดี้การ์ดหนุ่มแต่สายตากลับมองแม่บ้านสาวที่ชื่อนุ่มนิ่มจนเธอไม่กล้าสบตามารีน และก้มศีรษะพรางเดินออกจากตรงนั้น
” ผมไปแป๊บเดียวเองครับ“
” ไปเอากุญแจรถ หรือมัวแต่ไปยืนจีบยัยแม่บ้านนั่น“
” ผมเจอนุ่มนิ่มตรงทางเดินเข้ามานี่เองครับ ไม่ได้ไปยืนจีบเขาสักหน่อย“
” นายนี่มันเถียงเก่งจริงๆ ไปกันเถอะฉันอยากไปเที่ยว“
วันนี้มารีนที่ปกติเคยนั่งด้านหลัง เธอกลับมานั่งด้านหน้าข้างคนขับซึ่งมีบอดี้การ์ดหนุ่มคู่ใจขับรถให้
” ทำไมวันนี้นั่งข้างหน้าครับ?“
” วันนี้ฉันไม่ได้อยากเป็นเจ้านายนายนิ“
”ครับ?”
“ นายเป็นของฉัน ตั้งแต่เมื่อคืนนี้นายก็เป็นของฉัน ห้ามนายไปคุยกับแม่บ้านสาวคนไหนตามลำพังอีกเด็ดขาด เข้าใจไหม”
“ ผมก็เป็นบอดี้การ์ดของคุณหนูอยู่แล้วนี่ครับ”
“ ไม่ใช่บอดี้การ์ด ฉันหมายถึงตัวนายเป็นของฉัน”
“!!!!!!”
ตลอดทาง สายตาที่มารีนมองไคเลอร์ดูเปลี่ยนไป เธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมทุกท่วงท่าของเขามันดูดีไปหมด เธอรู้มาตลอดว่าไคเลอร์หน้าตาดีกว่าการ์ดคนอื่นๆในบ้าน หรือผู้ชายหลายๆคนที่เธอเคยเจอ แต่วันนี้ทำไมการกระทำ แม้กระทั่งการหมุนพวงมาลัยรถ มันดูน่าหลงไหลไปหมดแบบนี้นะ
"คุณหนูมองอะไรครับ? ผมขับรถไม่ดีเหรอ"
"เปล่า นายก็ขับรถปกตินี่ ไม่เห็นมีอะไแปลกเลย ท่าหมุนพวงมาลัยก็ปกตินะ"
"ครับ?"
"นายขับไปเลย ไม่ต้องสนใจฉัน"
กระทั่งมาถึงทะเลที่ไม่ไกลจากกรุงเทพมากนัก เธอที่แต่งตัวพร้อมเที่ยวต่างจากไคเลอร์ที่ยังคงอยู่ในชุดทำงาน
"แวะห้างให้ก่อนได้มั้ย"
"ได้ครับคุณหนู"
หลังจากมาถึง ไคเลอร์ขมวดคิ้วเพราะมารีนมาร้านเสื้อผ้าผู้ชาย แทนที่มันควรจะเป็นร้านเสื้อผ้าผู้หญิงเหมือนที่เธอชอบไปมากกว่า
"ชุดนี้เลย นายไปเปลี่ยนซิ"
"ครับ? ให้ผมเปลี่ยนทำไมครับ"
"เรามาเที่ยว ไม่ได้มาทำงาน ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้" มารีนที่เลือกชุดให้ไคเลอร์เดินถือไปเปลี่ยนแบบงงๆ ไม่นานชายหนุ่มในลุคสบายตาก็เดินออกมา สายตาของพนักงานสาวที่ยืนรอให้บริการเปล่งประกาย เพราะวันนี้บอดี้การ์ดหนุ่มของเธอหล่อออร่าจับแบบบอกไม่ถูก
"รับชุดนี้เลยมั้ยคะ คุณผู้ชายใส่มาแล้วหล่อมากเลยค่ะ"
"ชุดนี้เลยค่ะ" มารีนที่น้ำเสียงติดไม่พอใจเล็กๆก็ส่งบัตรเครดิตของตัวเองให้พนักงาน ไคเลอร์ที่ดูจะกังวลไม่น้อยเพราะจริงๆวันนี้คือวันทำงานของเขา แต่หากกลับไปทั้งสภาพนี้ มีหวังได้ถูกนายท่านที่บ้านว่าแน่ๆ
"คุณหนูครับผมว่า..."
"หยุดพูด ห้ามขัดใจ"
สุดท้ายไคเลอร์ก็ต้องพามารีนมานั่งอยู่ริมทะเลพร้อมเครื่องดื่มเย็นๆทั้งชุดนั้น เขาที่ตอนนี้ไม่เหลือคราบบอดี้การ์ดสักนิด ก็ทำตัวไม่ถูก
"นายช่วยทำตัวปกติหน่อยได้มั้ย"
"ผมไม่ปกติตรงไหนครับ"
"ทุกตรง .. นายทำตัวแปลกแบบนี้ เพราะเซ็กส์เมื่อคืนเหรอ ฉันแย่มากเลยเหรอเซ็กส์เมื่อคืน.."
"ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้ว่าคุณหนูนะครับ ผมขอโทษครับที่ทำตัวไม่ถูกใจคุณหนูเลยตั้งแต่เช้าแล้ว"
"นายยังไม่ตอบเลย ว่าเซ็กส์เมื่อคืนนี้ มันไม่ดีใช่มั้ยสำหรับนาย..." มารีนที่มีน้ำเสียงแปลกๆก็เล่นเอาไคเลอร์ทำตัวไม่ถูกอย่างหนัก ตอนนี้เขาจะตอบยังไงก็ดูว่าเธอไม่ค่อยถูกใจเลย
"เอ่อ..."
"สำหรับฉัน มันเป็นครั้งแรกที่ดีนะ ดีมากๆ ดีใจที่เป็นนาย ไม่ใช่คนอื่น.."
"ผมพูดได้เหรอครับ เรื่องเมื่อคืน"
"ทำไมล่ะ"
"ดีครับ..ผมหมายถึง เอ่อ..เซ็กส์เมื่อคืน สำหรับผม..มันดีครับ"
"นายตลกจัง นายเป็นผู้ชายนะ เขินอะไร ฉันเป็นผู้หญิง ฉันซิต้องเขินนาย แต่ไม่รู้ซิ มันเป็นครั้งแรกนะ แต่ฉันไม่ได้เขินขนาดนั้น รู้สึกคุ้นเคยด้วยซ้ำไป แปลกมั้ย"
"แปลกซิครับ"
"ไม่มีผู้ชายคนไหนถูกใจเฮียสักคน ฉันเลยไม่มีแฟนสักที"
"คุณมาเฟียกับคุณมาร์เวลรักคุณหนูมากนะครับ คงดูออกเลยไม่อยากให้คุณหนูคบผู้ชายพวกนั้น"
"ตอนนี้ไม่มีแฟน แต่ฉันมีเซ็กส์ครั้งแรกแล้ว รู้สึกตื่นเต้นดี"
"เอ่อ..." ไคเลอร์ได้แต่อึกอักโดยที่ไม่รู้จะตอบอะไรต่อ ฐานะของเขาในตอนนี้ ไม่ใช่ฐานะที่จะพูดเรื่องพวกนี้กับมารีนได้จริงๆ
"ทำไมนายไม่ดื่ม?"
"ผมทำงานอยู่ ดื่มไม่ได้ครับ"
"นายไม่ได้ทำงานนะตอนนี้ ฉันชวนนายมาเที่ยว"
"แต่วันนี้คือวันทำงานของผมนี่ครับ"
"กลัวเมาเหรอ?"
"เปล่าครับ"
สุดท้าย มารีนก็นั่งที่ชายหาดเดิมนั่นตลอดทั้งวัน ราวกับว่า เธอมีอะไรในใจ หรือไม่สบายใจบางอย่างจนอยากจะอยู่ในที่ๆสบายเท่านั้น และไคเลอร์ก็เป็นผู้ตามที่ดี เขานั่งอยู่กับมารีนแบบนั้นตลอดทั้งวันโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยเช่นกัน
ระหว่างทางกลับในตอนเย็น มารีนที่นั่งเงียบตลอดทาง จู่ๆก็เอ่ยขึ้นกับไคเลอร์ที่กำลังขับรถ
"ไว้..นายพาฉันมาอีกนะ"
"ได้ครับ คุณหนุอยากมาเมื่อไหร่ ผมจะรีบพามาเลย"
"นายนี่มันเจ้าชายน้ำแข็งเหรอ นิ่งๆ ดูเหมือนหุ่นยนต์"
"เวลาผมทำงาน ผมก็จะเล่นมากไม่ได้นี่ครับ เดี๋ยวลูกน้องไม่กลัว"
"แล้วเวลานายไม่ทำงานล่ะ นายเป็นแบบไหนเหรอ ฉันไม่เคยเห็นนายแบบอื่นเลยนอกจากนิ่ง"
"ก็ไม่ต่างจากนี้เท่าไหร่หรอกครับ"
"ฉันมีคำถามอยากถามนาย"
"คุณหนูถามมาซิครับ"
"นายเป็นผู้ชาย ฉันรู้ว่านายต้องมีเซ็กส์มาก่อน นายมีครั้งสุดท้ายที่ไม่ใช่เมื่อคืนนี้ เมื่อไหร่?"
"ครับ? ทำไมถามแบบนี้ละครับ"
"อยากรู้นี่ นายตอบมาก่อน"
"ไม่ตอบได้มั้ยครับ ไม่เห็นจะน่าคุยเลยครับเรื่องนี้"
"นายมีพิรุทนะไคเลอร์! ตอบมาเดี๋ยวนี้ นายแอบไปมีอะไรกับสาวคนไหนในบ้าน"
"ไม่มีครับ ผมไม่เคยมีอะไรกับสาวคนไหนในบ้านคุณหนูครับ" มารีนที่เริ่มหงุดหงิด ทั้งๆที่เป็นคนถามเอง เมื่อคำตอบของไคเลอร์มันทำให้รู้ว่าเขามีจริงๆ
"นายมีแฟนเหรอ?"
"ไม่มีครับ ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟน"
"แล้วไปมีกับใคร?"
"คุณหนูจะเอาคำตอบให้ได้เลยใช่มั้ยครับ"
"ใช่!!"
"เมื่อสองอาทิตย์ก่อน"
"ไคเลอร์!!!!!"
"หูย แสบหูเลย คุณหนูโมโหอะไรผมครับ ก็คุณหนูให้ผมตอบ"
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร!! บอกมาเดี๋ยวนี้"
ไคเลอร์ที่จำใจต้องตอบก็ถอนหายใจนิดหน่อย เพราะตอนนี้ท่าทางมารีนจะเริ่มไม่พอใจหนัก เธอกอดอกมองหน้าเขาตลอดเวลาที่กำลังขับรถ
"เธอชื่อมิ้นครับ รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียน"
"เล่ามาซิ เล่ามาให้หมด"
"ผมก็ผู้ชาย ก็มีบ้าง แต่ผมไม่เคยไปเวลางานหรอกครับ นานๆไปที แค่มีอะไรกันเฉยๆ ไม่ได้คบกัน"
"หน้าตาเป็นยังไง"
"ครับ?"
"ขอดูรูปหน่อย"
ไคเลอร์ที่คอตกเพราะความเป็นผู้ชายที่ปลดปล่อยมันกำลังสร้างเรื่อง เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา พรางกดไม่นานในขณะที่อีกมือขับรถ ก่อนเปิดรูปที่เคยถ่ายคู่กับสาวคนนั้นให้มารีนดู
"อืม"
มารีนที่ดูเสร็จก็คืนโทรศัพท์ให้เขาก่อนจะนั่งเงียบมาตลอดทาง ผู้หญิงคนนั้นน่าตาน่ารักสเปคหนุ่มๆนั่นแหละ เมื่อคิดว่า เขาทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนนี้ ก็พูดอะไรไม่ออก
ไคเลอร์ที่รู้สึกไม่ดีเพราะมารีนเงียบมาตลอดทาง สีหน้าไม่ค่อยดี ก่อนจะถึงบ้าน เธอลงจากรถและเดินเข้าบ้านเงียบๆจนไคเลอร์ไม่สบายใจ แต่เพราะไม่มีคำสั่งให้ตามไป เขาจึงได้แต่กลับห้องพักแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะหมดเวลาทำงาน แต่สีหน้า แววตาที่ดูผิดหวังของมารีนทำให้เขาไม่สบายใจจนต้องแหกกฏไปหาเธอที่บ้าน
"คุณหนูครับ"
ไคเลอร์เอ่ยเมื่อตอนเดินเข้ามาเห็นโต๊ะอาหารไม่มีล่องลอยของการกินแม้แต่น้อย นั่นหมายความว่ามารีนไม่ยอมกินข้าวสักคำ มันถึงอยู่ในสภาพนั้น
"คุณหนูทานข้าวหน่อยนะครับ"
"ให้แม่บ้านมาเก็บเลย.."
"เป็นอะไรครับ คุณหนูโกรธผมใช่มั้ย คุณหนูตบตีผมมั้ย จะได้หายแล้วยอมกินข้าวนะครับ"
"ทำไมฉันดูเหมือนส่วนเกินในชีวิตทุกคน...แม้กระทั่งนาย..." เสียงที่เอ่ยพร้อมดวงตาที่แดงกล่ำ ทำให้ไคเลอร์เบิกตากว้าง
"คุณหนู.."
"นายกลับออกไป ฉันไม่ต้องการให้ใครมากวน" เธอเอ่ยจบ ก่อนเดินกลับขึ้นห้อง ไคเลอร์ที่ขัดคำสั่งมารีนไม่ได้ ก็ได้แต่กลับห้องพักและนอนไม่หลับจนดึกดื่น เพราะมัวคิดกังวลถึงสายตาของมารีนที่เพิ่งเห็นก่อนออกมา
- Writer
