ตอนที่ 6 ไม่อายบ้างเหรอ?

730 Words

Episode 6 ไม่อายเหรอ? .. : อายย เราทั้งสามหันไปมองตามเสียงเรียก เรา : คะ? พี่คิม คิม : ได้ไหม เรา : ไม่ได้ค่ะ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ คิม : ไม่ได้ครับน้อง แบบนี้แหละพี่จะได้รู้ว่าน้องอดทนแค่ไหนและถ้าอยากเป็นน้องรหัสพี่จริงๆต้องทำได้ เรา : ค่ะ จะร้องไห้แล้วนะ คิม : เขียนประวัติมาให้พี่ยัง เรา : ยังค่ะ คิม : ไปเขียนมาเลยแล้วเอามาให้พี่ด้วย สู้ๆ นะพี่เป็นกำลังใจให้และอีกอย่างให้เพื่อนช่วยก็ได้นะ แต่...ต้องขอจากไอ้ธันเพื่อนพี่คนเดียว เรา : ค่ะ จะร้องไห้แล้วนะ แงๆ ทำไมใจร้ายหลังจากพี่คิมเดินลับหายไป ยัยนิกกับเมลก็เปิดปากพูด นิก : โหดอะ เมล : แต่ก็หล่ออะ... นิก : ทำไงต่อ พี่คิมก็ดันพูดดักสะแล้ว เราเดินไปนั่งที่ไม้หินอ่อนเอากระดาษมาเขียนประวัติยัยนิกกับยัยเมลก็ตามานั่งด้วย เมล : ถ้าเราขอจากคนอื่นพี่คิมก็ไม่รู้นิ เรา : แต่พี่คิมนางเป็นเพื่อนพี่ธันนะ นิก : เอ่อใช่ เขาก็ต้องถามกันบ้างดิ เรา : ทำไงดี คิดพลางเขียนประวัติตัวเองให้พี่คิม นิก : ก็มีแค่วิธีเดียว เมล : อะไรเหรอ พูดมาสิ นิก : ก็ตื้อขอที่พี่ธันอย่างเดียวไง เมล : แหม๋...ก็นึกว่ามีวิธีที่ดีกว่า เรา : แต่ตอนนี้พี่แพงทำตัวติดกับพี่ธันมากเลยนะ นิก : อ้าวว พี่แพงมาด้วยเหรอ เรา : อืม เมล : ติดกันอย่างกับตังเม ห่างไม่ได้เลยเหรอ นิก : งั้นฉันกับเมลจะแยกเขาออกจากกันเองส่วนเธออายก็เข้าไปขอให้ได้ล่ะ สู้ๆ เพื่อนๆ เมล : งั้นก็ให้ไว เราเขียนเสร็จพอดีเก็บไว้ก่อนแล้วก็ทำตามเพื่อนบอก ตามนิกกับเมลไป ฮือ!! เห็นเขาทั้งสองมีความสุขแต่ทำไมใจเราไม่เป็นสุขเลย.. นิก : อายพร้อมนะ เรา : อืออ เมล : สู้ๆ หน่อยสิแก เรา : อืม นิกเมลเดินไปหาพี่ธันและพี่แพง สักพักพวกนางก็ลากพี่แพงออกไปได้เหลือแค่พี่ธัน เขายืนอยู่คนเดียว เราก็เลยเดินตามเขาไป เรา : พี่ธันค่ะ พี่ธันหันมองเฉยๆ เรา : ขอเบอร์พี่แพงให้หนูหน่อยนะคะ พี่ธัน : เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นไม่ต้องแทนตัวเองว่าหนูหรอก ห่างเหินมากทั้งทีเมื่อก่อน....? เรา : ค่ะ อายเข้าใจเราไม่สนิทกันขนาดนั้น อายขอเบอร์พี่แพงได้ไหมคะ ไม่อย่างนั้นพี่รหัสจะไม่รับอายเข้าสาย ธัน : ใครพี่รหัสเธอ เรา : คืออายบอกไม่ได้ค่ะ ธัน : บอกไม่ได้ก็อด พูดจบพี่ธันเดินหนี อย่างกับเราเป็นเชื้อโรคเลย เราก็เดินตามสู้ไม่ถอยสิ ใจกล้าหน่อย เรา : พี่ธัน หยุดก่อนค่ะ เราไปยืนดักหน้าเขาพร้อมกางแขน ธัน : อย่าตื้อเลยมันไม่ได้ผลหรอก เรา : ช่วยอายสักครั้งเถอะค่ะถือว่าช่วยคนที่เคยรู้จัก ธัน : รู้จักอะไร เจ็บเข้าไปอีก เรา : ........ ธัน : ถอยไปฉันจะเดิน เรา : ไม่ถอยค่ะ ธัน : ไม่ถอยฉันชน เรา : เชิญค่ะ เขาไม่เพียงแค่พูดนะเดินชนไหล่แบบเราไม่ทันตั้งตัว เซเลย เรา : เฮ้ยย พรึ่บ! พี่ธันจับเราไว้ทัน ตอนนี้เราก็อยู่ในอ้อมอกพร้อมสบตาเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงดีเนอะ ธัน : ซุมซ่ามจริงๆ เสียงเขาทำให้เราได้สติ พี่ปล่อยเราแล้วจะเดินหนีแต่เราจับมือไว้ก่อน ทำให้พี่ธันชะงักแต่ไม่หันมามอง เรา : พี่ธันโกรธอะไรหนูคะ เราพยายามแทนตัวเองให้เหมือนแต่ก่อน ธัน : .... เรา : รู้ไหมคะ อายคิดถึงพี่มากนะ เราพูดจบแค่นั้นแหละพี่ธันสะบัดมือแล้วหันมามองเราตาเขียว ธัน : เธอพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ ทำไมเธอถึงคิดถึงฉัน เราเคยรู้จักกันเหรอ ไม่อายเหรอมาพูดแบบนี้กับผู้ชาย ต่อไปไม่ต้องมาตื้อฉันอีก ฉันมีแฟนแล้ว ในสายตาเขาแข็งกร้าว ไม่มีเยื่อใยนี่เค้าลืมเราหมดสิ้นแล้วเหรอ เรา : ฮื่ออออออ ความรู้สึกที่เก็บไว้ตลอด.. มันออกมาแล้ว เขาคงลืมเราแล้วจริงๆ ❤️__________❤️ นามปากกา ByMinne

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more