ยังรักกันอยู่ไหม

ตอนที่ 9 ช็อกโกแลต

Episode 9 ช็อกโกแลต

ต้องขอบคุณพี่ธันที่ช่วยเราใว้ไม่น่าเชื่อพี่รหัสเราจะโหดร้ายขนาดนี้

ค่อยดูฉันจะฟ้องแม่ แม่ฉันโหดมว้ากกกหลังจากจบกิจกรรม เราก็ไปหาเพื่อนๆ

เมล : โหดร้าย โหดร้ายสุดๆ

นิก : พี่รหัสแกอะยัยอาย

เรา : อืม ฉันเริ่มกลัวพี่เขาแล้วอะ

นิก : โชคดีที่พี่ธันช่วยไว้ได้

เรา : ฉันอยากย้ายไปเรียนที่อื่นแล้วอะ

วันนี้ฉันได้รู้ว่าพี่ธันยังจำเรื่องฉันได้บ้าง เขารู้ว่าฉันแพ้ของที่พี่คิมเอามา...ฉันดีใจแหละแต่ในความที่ดีใจยังมีเรื่องทุกข์อยู่ก็เรื่องไอ้พี่รหัสนี่แหละ เครียดต่อไปฉันต้องเจออะไรอีกเนี่ยกว่าจะเรียนจบ

เมล : อาย อาย เฮ้ยย

เรา : เฮือกกก

ฉันสะดุ้งหันไปมองเพื่อน

นิก : แกเหม่ออะไรพวกเราเรียกแกตั้งนานแล้วนะ

เรา : คือ..เราอยากไปขอบคุณพี่ธันอะ

นิก : เออ ไปดิ ให้พวกเราไปด้วยไหม

เรา : ไปดิหลายๆ คนอุ่นใจดี

... : อายย!!

ใครเรียกอีก แต่พอหันกลับไป ถึงกับตกใจกลัวทันที

เรา : พะ..พี่..คะ คิม

มันกลัวอะ น้ำเสียงและใบหน้าของฉันมันจึงแสดงออกไปแบบนั้น

คิม : กลัวอะไรขนาดนั้น

เราเดินไปหลบหลังนิกกับเมลแต่พวกหล่อนก็เหมือนสั่นๆ

คิม : พี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ พี่จะมาขอโทษอายนะ พี่แค่เล่นไปตามเกมส์อะ

เรา : ตะ...แต่พี่ก็ ระ..รู้นิว่าอาย..แพ้

เราจำได้ว่าเอาประวัติเราให้พี่คิมแล้ว

คิม : พี่รู้ พี่ไม่ได้จะให้เรากินจริงๆสักหน่อย555 พี่ขอโทษอย่ากลัวพี่ล่ะ เราต้องเจอกันอีกนานพี่ไปละ...

อะไรของเขาเรื่องนี้น่าขำมากเลยเหรอเหอะ!!! คงต้องกลับไปฟ้องแม่สินะ

หลังจากขอบคุณพี่ธันวันนั้น ก็ไม่มีอะไรมากทำกิจกรรมเรื่อยๆจนถึงวันกลับบ้าน แต่ก่อนกลับ เราให้พี่ไอซ์มารับนะนางมากับพี่กาย

ลงจากรถ ใครเดินตามลงมาเราไม่ได้ดูหรอก

ไอซ์ : อาย

เรา : ค่ะ หวัดดีค่ะพี่กายพี่ไอซ์

กาย : ครับ เฮ้ยย ๆ ธัน ธันใช่ไหม

เราเงียบมองพี่ธัน แต่พี่เขาหลบสายตาเรา

ธัน : ครับ พี่กาย!

กาย : หายหน้าหายตาไปนานเลยนะ

ธัน : ครับ

ทำไมเขาทำเหมือนไม่รู้จักเราแต่กลับรู้จักพี่กายอะ ทั้งที่เขารู้จักพี่กายผ่านเราแท้ๆ

กาย : เดี๋ยวนี้ย้ายไปอยู่ไหนแล้วเหรอ

ธัน : แถวXX ครับ

กาย : อ๋อ เอาไลน์มาหน่อยสิ จะได้นัดเตะบอลกัน

ธัน : ครับ ไอดี @Tun3111

กาย : อ่อๆ เดี๋ยวค่อยทักไป

ธัน : งั้นผมขอตัวก่อนนะพี่

กาย : อืมๆ

@บนรถ

หยิบมือถือขึ้นมาแอดไลน์พี่ธัน แต่เอ๊ะ 3111 นี้มันวันเกิดกับเดือนเกิดหรือเปล่าถ้าใช่ มันจะบังเอิญหรือตั้งใจหรือเขายังไม่ลืมวันเกิดเรานะ

ไอซ์ : พี่พึ่งรู้ว่าธันเรียนที่นี่ด้วย เราเจอกันแล้วเหรอ

หันมาถามเรา

เรา : ค่ะ คณะเดียวกัน

ไอซ์ : อ่อๆ ธันดูไม่ค่อยพูดเหมือนเมื่อก่อนเนอะพี่กาย

กาย : ใช่ๆ ...

หันมามองเราแวบนึง เรามองนอกรถ..กำลังครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง... ทำไมจู่ๆ เขาก็หายไปนะ

@เช้าวันใหม่ มหาวิทยาลัย

นิก : อาย

เรา : อืม เมลล่ะ

นิก : มันไปจองโต๊ะ กินข้าวอ่ะ

เรา : อ๋อ แต่วันนี้เรากินข้าวเช้ามาแล้วนะ

นิก : งั้นไปนั่งกินขนมรอก็ได้ นั่งฆ่าเวลาไปด้วยกว่าจะเรียน 9โมงโน่น

เรา : อืม

@โรงอาหาร

นิกกับเมลกินข้าวส่วนเรากินขนมเพลินๆๆ เหลือบไปเห็นพี่คิมเดินมาในโรงอาหารด้วยพร้อมเพื่อนๆหนึ่งในนั้นคือพี่แพงตัวติดกับพี่ธันอะ

เรา : พวกแกรีบกินเถอะ จะได้รีบไป

นิก : แกจะรีบทำไมไม่อยากมองพี่ธันเหรอ?

เมล : แกลืมแล้วเหรอ ยัยอายคงกลัวพี่คิมอะ

นิก : เอ่อๆ งั้นไปเถอะเราอิ่มละ

นิกกับเมลเอาจานไปเก็บ ส่วนเราเก็บของรอ

... : น้องอาย

เราหันไปมอง พี่คิมเขาเห็นเราแล้วเหรอ ทำไมใจสั่นเเปลกๆ พี่คิมและพวกๆกำลังเดินมาหาเรา

ไม่รอแล้วว่ะ เรารีบเก็บของไปรอที่ห้องแล้วกัน เรารีบเดินออกมา...แต่

พี่คิม : อายหยุด!!!

เหมือนต้องคำสาป เราหยุดทันทีก็พี่คิมพูดแบบหนักแน่นอะ ตัวเราสั่นนิดๆ

.. : น้องรหัสมึง กลัวมึงขนาดนี้เลยเหรอ555

... : ถึงกลับเดินหนี 555

พี่คิม : เงียบดิ!!!

.. : ทำเป็นเข้ม!!

... : อย่าแกล้งน้องเขาเลยไปหาอะไรกินเถอะกูหิว

เหมือนเสียงสวรรค์ นั้นคือเสียงพี่ธัน ฉันจำได้ขึ้นใจ

แพง : ใช่ๆ แพงหิวแล้ว

พี่คิม : เดี๋ยวแวะทักทายแป๊บ

เราทำท่าจะก้าวเดิน

พี่คิม : เดินอีกก้าวพี่จะทำโทษนะน้องรหัส

กึก หยุดทันที เหมือนเขาจะรู้ว่าเราหนีคือตอนแรกๆ อยากเจอกลุ่มนี้มากเพราะมีพี่ธัน แต่ตอนนี้ไม่อยากเจอละกลัวพี่คิม เหมือนพี่คิมจะมีอะไรที่ร้ายกว่านั้นอะ พี่คิมเดินมาหยุดหน้าเราด้วยหน้าดุๆ

พี่คิม : เห็นพี่เหมือนเห็นผีเลยเนอะ

เราส่งยิ้มเจื่อนๆไปให้พี่เขา

พี่คิม : อ้าว เงียบอีก เงียบอีก

แล้วจะให้พูดอะไรอะ

พี่คิม : นี่ผมคือพี่รหัสของคุณนะครับ ไม่คิดจะทักทายหน่อยเหรอ

เรา : ค่ะ เฮ ฮาย สวัสดีพี่คิม

ยิ้มเจื่อนๆ มือเกาท้ายทอยไปด้วย

พี่คิม : คุยกับพี่แต่ตาอยู่ที่เท้าคือไร

เรา : แฮ่ๆ คะ...คือ..

ทำไมเราต้องกลัวเขานะเป็นเด็กขี้กลัวตั้งแต่เมื่อไรยัยอาย ทำไงดี อยากกินช็อกโกแลตเครียดๆ

... : ไอ้คิม งั้นพวกกูไปแดกข้าวก่อนนะ มึงแกล้งน้องเขาอยู่ได้

เสียงสวรรค์มาโปรด

เรา : อายไปก่อนนะคะ บาย

เรารีบพูดตัดหน้าแล้ววิ่งออกมา

เรา : เพื่อนๆ ไปไหนนะ อืมมม ช็อกโกแล็ตอยู่ไหนนะ เราล้วงหาในกระเป๋า

ช็อกโกแลตสำหรับคนอื่นคือขนมหวานไว้กินแต่สำหรับเรามันช่วยบรรเทาอาการกลัวเครียดของเราได้ เพราะ...สมัยก่อนเราชอบมากพกพาตลอดเนื่องจากคนคนนั้นเคยให้เราเนื่องในวันเกิด และมีคำพูดออกมาจากปากเขาว่า

'เมื่อคิดถึงพี่ก็จงกินช็อกโกแลต เปรียบเสมือนพี่ได้อยู่ข้างๆเรานะ เพราะมันก็คือของโปรดพี่ ' พอเอากลับมาคิดมันตลกอะคิดดู

5555 คิดถึงพี่กินช็อกโกแลตมันหายคิดถึงเหรอ!!! งง แต่ก็นะมันนานมาแล้ว ตอนที่เราเรียนมัธยมรู้แหละ ณ ตอนนั้นถึงตอนนี้เราก็ติดมันมาเรื่อยมา เวลาเครียดเวลากลัว เวลาเหนื่อย (ใจ) เวลาโมโห555 เวลาคิดถึงเขา แปลกเนอะและเวลาตื่นเต้น ต้องไปตรวจโรคบ้างล่ะเดี๋ยวเบาหวานจะถามหา

.. : ยัยอายย

เรา : ห้ะ!!

นิก : แกยิ้มอะไร

เรา : ปะ เปล่า

เมล : ช็อกโกแลตมันอร่อยอะไรหนักหนาห้ะ แกกินได้ทุกวัน

นิก : แต่แปลกไม่อ้วน ระวังโรคจะถามหา

เรา : แฮ่ๆ .. เมื่อกี้พวกแกหายไปไหนมา เรากลัวแทบแย่

นิก : อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ

เรา : เหมือนจะดี เนอะเรากลัวแทบแย่

อืมมอ่ำๆ เสียงกินช็อกโกแลต นิก เมล มองเราแบบตาไม่กระปริบ

เรา : อะเอาไอย อีอีกเออะ

(จะเอาไหมมีอีกเยอะ)

นิก : กินให้เสร็จก่อนก็ได้มั้ง ค่อยพูด ฟันดำหมดแล้วแกอะ

เราพยักหน้า

@ถึงเวลาเรียนจนพักเที่ยง

เรา : กินอะไรดี

นิก : ฉันไปซื้อน้ำนะ เหมือนเดิมใช่ไหม

เรา เมล พยักหน้ก

เมล์ : แกละกินอะไรบอก

นิก : เหมือนแกเลย

เรา : โอเค ใครซื้อเสร็จก่อนจองโต๊ะด้วยนร้าา

แล้วเราก็ไปต่อแถว ก๋วยจั๊บ อยากกินฝุดๆ

... : ธันเขาอยากกินก๋วยจั๊บอะ ซื้อให้หน่อย

มันคุ้นนะ ขี้เกียจหัน!! จู่ๆ คนข้างหน้าถอยหลังมาชนเราแบบจังๆ

เรา : เฮ้ยย!!

... : เธอ!!

เราอึบ!! ทำไมไม่ลงพื้นนะหรือว่า.. เราลืมตาแหงนหน้ามองคนที่รับเราไว้ ว้าว..

.. : เธอๆ เราขอโทษนะ

อีตาที่ชนมันพูดขึ้นอยู่ข้างๆ

เรา : ตาบอดหรือไงคนยืนอยู่ข้างหลังอะ!!

ปากเริ่มร้าย

.. : ก่อนจะด่าว่าใครช่วยลุกออกจากแขนก่อนได้ไหม มันหนัก

โอ้วว แม่เจ้าา จุกเสียดไปหมด

เรา : ชิ!!

เราลุกออกจากแขนพี่ธัน ใช่ค่ะฟังไม่ผิดอีพี่ธันช่วยเราไว้อีกแล้ว

❤️__________❤️

นามปากกา ByMinne