“อืม เรื่องงานนิดหน่อยน่ะ” ผมตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “แล้วเนี่ย งานบ้านมันเยอะนักหรือไง ทำไมมาถึงแล้วซอว์เอาแต่ซักผ้าอะ โฮปรอในห้องตั้งนานแล้ว...” ตอบเสร็จก็เปลี่ยนมากระซิบถามข้างหูอย่างยั่วยวนเชิญชวนให้เธอมาปลุกปล้ำเต็มที่
“แล้วจะให้ฉันทำอะไร” ซอว์หันกลับมา ผมจึงดันเธอไปติดกับตู้เสื้อผ้า
กึก
“นั่นสิ ทำอะไรกันดี...” ผมกระซิบเสียงพร่า ขยับเข้าไปแนบชิดจนริมฝีปากสัมผัสโดนปลายจมูกเธอ ซอว์เป็นผู้หญิงที่มองในระยะใกล้หรือไกลก็สวยจนละสายตาไม่ได้ ดวงตากลมโตแฝงความเฉี่ยวนิด ๆ สะกดผมได้อย่างอยู่หมัดทุกครั้งเลย “ซอว์ครับ...”
ครืด ๆ ๆ
เสี้ยววินาทีก่อนริมฝีปากเราสองคนจะสัมผัสกัน โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเธอก็ดันสั่นขึ้นมาซะก่อน แน่นอนว่าการขัดจังหวะที่แสนจะน่าหงุดหงิดนั่นทำให้ซอว์ละสายตาจากผมทันที
เธอล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา ผมที่ไม่ได้อยากเสียมารยาทแต่ด้วยระยะห่างที่มีเพียงน้อยนิดจึงทำให้เห็นว่าคนที่โทร
