Past Event
Seven years ago
“ที่จริง...ผมนั่งรถเมล์ไปเองได้ พี่ซอว์ไม่ต้องลำบากไปส่งหรอกครับ”
“ลำบากตรงไหนกัน” ซอว์ยิ้มให้กับนิสัยขี้เกรงใจของเด็กน้อยวัยสิบสาม...ที่จนป่านนี้ก็ยังแสดงท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ เหมือนเธอนั้นสูงส่งเกินกว่าจะแตะต้อง “ตามมา พี่จะไปส่งเองนะ บอกทางพี่ด้วย”
ซอว์ยืนมองสีหน้าและการแสดงออกของเกรย์ไม่นานก็เดินออกจากบ้านไป ส่วนเด็กหนุ่มที่รู้สึกเหมือนหลุดเข้ามาในความฝันยังคงง่วนอยู่กับการควบคุมเสียงหัวใจตัวเอง สองมือกระชับกับสายสะพายของกระเป๋า พยายามบรรเทาอาการประหม่าให้ลดลงก่อนจะยอมก้าวเท้าตามพี่สาวคนสวยไป
เกรย์เปิดประตูรถแล้วทิ้งตัวนั่งบนเบาะข้างคนขับอย่างระมัดระวัง จัดระเบียบท่านั่งให้เรียบร้อย สองขาชิด สองมือวางประสานบนตัก
ตอนขามา...เพราะมีคุณแม่ของพี่ซอว์นั่งอยู่ด้วย ความรู้สึกตอนนั้นกับตอนนี้จึงต่างกันมาก
และถึงจะเป็นการอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แต่ก็ไม่เหมือนเมื่อหลาย
