คืนเดียวกัน เวลา 20:12 นาฬิกา
“หน้าซีดขนาดนี้ยังจะมาทำงานอีกนะมึง”
“สบายมากพี่” ผมยิ้มให้พี่จุนผู้เป็นเจ้าของคลับอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ รู้ตัวดีว่าสังขารยังไม่เต็มร้อยและสภาพร่างกายก็ยังไม่พร้อมจะทำงาน แต่เมื่อคืนลางานไปแล้วไง ผมเลยไม่อยากลาอีก
เอาจริง ๆ อาการมันก็ดีกว่าเมื่อเช้าเยอะแล้ว คงเพราะกินข้าว กินยา บวกกับพักผ่อนอย่างเต็มที่ด้วย แต่กว่าจะหายขาดคงต้องใช้เวลาอีกสัก 2-3 วัน จะให้ผมลางานไปจนถึงตอนนั้นก็ขาดรายได้กันพอดี
“ที่จริงมึงลาจนกว่าจะหายก็ได้ กูไม่ว่า สภาพป่วย ๆ แบบนี้เดี๋ยวแขกเห็นเข้าจะคิดว่ากูจับมึงมาทรมานทรกรรมอีก” พี่จุนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยจนแทบไร้อารมณ์ ก่อนริมฝีปากติดคล้ำจะพ่นควันบุหรี่ออกมาด้วยท่าทีที่ยังคงชิลอยู่เสมอไม่ว่าเวลาไหน
ตอนนี้เราสองคนอยู่บนชั้นดาดฟ้าของ SL Club เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างานผมจึงปลีกตัวขึ้นมายืนชมวิว ไม่คิดเลยว่าพี่จุนจะตามขึ้นมาด้วย
“พี่
