“นายรู้ใช่ไหมโฮป” คราวนี้น้ำเสียงพี่ซอว์กลับมาเย็นเยียบจนผมพลอยสะท้านตามไปด้วย “รู้ใช่ไหมว่า ‘เลิก’ คือคำที่ฉันเกลียดที่สุด”
พี่โฮปรู้ ผมเองก็รู้
เวลาทะเลาะกัน ไม่ว่าระดับความรุนแรงจะสูงหรือต่ำแค่ไหนก็ไม่ควรพูดคำ ๆ นี้ออกมา แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่พี่โฮปหลุดปาก เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพี่ซอว์ถึงยั้งมือตัวเองไม่ได้
“...” พี่โฮปเหมือนถูกใครบางคนขโมยเสียงไป คล้ายกับเพิ่งรู้ว่าเผลอหลุดปากเอ่ยคำที่ไม่ควรเอ่ยออกมา
“...” พอพี่โฮปเงียบ พี่ซอว์จึงหมดแรงจูงใจที่จะตอบโต้ เธอเพียงก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป...และเดาว่าคงออกไปจากคอนโดฯ ด้วย
“แม่งเอ๊ย!”
กระทั่งแผ่นหลังของพี่ซอว์ไกลออกไป จวบจนไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอในละแวกนี้แล้วนั่นแหละ ไอ้พี่โฮปจึงยกเท้าถีบเก้าอี้อย่างแรง เสียง ‘โครม’ บ่งบอกได้ถึงพายุอารมณ์ของมันที่กรรโชกเกินกว่าจะควบคุมไหว
แวบหนึ่ง...มันเหลือบมองผม และนั่นทำให้ผมเห็นรังสีฆ่าฟันท
