ฉันค่อยๆหันหลังกลับไปด้วยหัวใจที่แห้งเหี่ยวเมื่อกี้ตอนที่พี่เสือถ่ายรูปกับเพื่อนๆไม่ได้เหมือนคนที่ไม่ชอบถ่ายรูปเลยสักนิด นั่นแปลว่าที่พี่เสือปฏิเสธฉันเพราะพี่เสือแค่ไม่อยากถ่ายรูปกับฉัน
“มีอะไรคะหรือว่าจะให้ข้าวถ่ายรูปให้อีก”
ตอนนี้ฉันไม่สามารถจะปั้นหน้ายิ้มได้อีกแล้วเลยถามออกไปอยางคนไม่มีชีวิตชีวา
“เออ”
“งั้นก็เอามือถือมาสิคะ”
ฉันยื่นมือออกไปขอมือถือจากพี่เสือแต่ใครจะไปคิดว่าพี่เสือจะดึงแขนฉันให้ไปยืนข้างๆแล้วอาศัยจังหวะที่ฉันตกใจอยู่นั้นกดไปที่กล้องหน้า
“หน้าเธอนี่โคตรเอ๋อเลย”
พี่เสือมองรูปในมือถือตัวเองแล้วหัวเราะออกมา
เดี่ยวก่อนนะ! คือฉันยังงงๆอยู่ตกลงว่าเมื่อกี้นี้พี่เสือถ่ายยอมรูปกับฉันแล้วหรอ
“แล้วนี่เธอไม่มีอะไรจะให้ฉันหรอ” ตอนที่ดูรูปอยู่พี่เสือก็ถามฉันขึ้น
“ให้…...ให้อะไรคะ”
ฉันถามเพราะไม่เข้าใจว่าพี่เสือหมายถึงอะไร
“ช่างเถอะฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าคนอย่างเธอมันไม่ม
