♥선생님 Injured Girl ll หมอคะ ถ้าไม่คบ เป็นศพแน่

EP04.1 ll เด็กผีกับหมอเวร [1]

♥선생님 Injured Girl

Let's Kill this love - Black Pink

หมอคะ ถ้าไม่คบ เป็นศพแน่

EP04.1 ll เด็กผีกับหมอเวร [1]

“ผมไม่รับตรวจนอกเวลา”

“ไอ้เหี้ยนี่!” ไอ้หัวแดงทำท่าจะพุ่งเข้าไปอีก ฉันเลยใช้มือดันอกเขา แล้วอยู่กึ่งกลางระหว่างนางกับอีตาพี่หมอปากหมา ที่กวนประสาทสุดๆ ฉันไม่แน่ใจเลยว่าเขาตั้งใจหรือเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว พี่หมอถอนหายใจก่อนจะหยิบของออกมาจากกระเป๋ าพร้อมยื่นมาให้ มันเป็นหลอดเจลล้างมือแอลกอฮอล์หลอดนึง “อะไรมึง ! ”

“แบมือครับ”

“ทำไมกูต้อง...”

ป๊าป! ไอ้แก๊งตีหัวเขาก่อนจะส่งเสียงหงุดหงิด

“มึงก็แบเหอะน่ะ มึงไม่เห็นรึไงว่าเป็นเจลล้างมือ” แก๊งว่าก่อนที่ไอ้หัวแดงจะฟึดฟัดแล้วแบมือ พี่หมอบีบเจลให้เขาก่อนจะเก็บกลับเข้าไปในกระเป๋า

“มันไม่ติดง่ายๆ หรอกครับ ถ้ากังวลใจ อีก 3-4 อาทิตย์ไปตรวจที่โรงพยาบาลหรือคลินิกก็ได้”

อุ้ย พี่หมอมุมใจดีก็มีด้วย ฉันอมยิ้มตอนที่เขาพูดจบ

“โชคดีไปนะมึง ที่เด็กพี่โยมาปกป้อง” ไอ้หัวแดงยังไม่จบไม่สิ้น เขาทำเสียงขึงขังแล้วชี้หน้าพี่หมอก่อนจะลดมือลงเมื่อฉันเอียงคอแล้วจ้องมันกลับ

เดี๋ยวเถอะ มาขู่พี่หมอฉันเหรอฮะ!

“ว่างนักรึไง ถึงหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว” ฉันจิ๊จ๊ะ “เรียนอ่ะตั้งใจขนาดนี้ปะ จะจบมาเป็นนักเลงรึไง”

“แหม ละเธออ่ะ รู้จักผู้ชายไปทั่ว จะจบมาเป็นกะ...”

ป๊าป!

ไอ้หัวแดงโดนแก๊งฟาดกบาลเลยพูดไม่จบประโยค แต่ฉันรู้ว่ามันจะพูดอะไรต่อ หนอยแน่ะ ดูถูกฉันเกินไปละนะ ฉันแค่รู้จักผู้ชายเยอะ เพราะเป็นคนเฟรนด์ลี่และชอบสร้างคอนเนคชั่นหรอกย่ะ

“ไม่คุยด้วยละ ไปนั่งไกลๆ เลยไป” ฉันโบกมือปัดก่อนจะหันไปหาพี่หมอที่นั่งอยู่ “พี่หมอนั่งรถเมล์จะไปไหนเนี่ย หนูกำลังจะไปล้างแผลที่โรงพยาบาลอยู่พอดีเลย”

“คอนโดครับ”

“อ้าว ไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ”

“ออกเวรแล้วครับ”

“งั้นไปล้างแผลที่คอนโดคุณหมอได้รึเปล่า”

“ไปโรงพยาบาลเถอะครับ” เขาถอนหายใจ ทำหน้าเหนื่อยๆ ไม่แน่ใจว่าเหนื่อยกับฉันหรือเหนื่อยจากงาน

“ก็พี่หมอเป็นคนทำแผลให้หนู หนูก็อยากได้หมอคนเดิมนี่ จะได้ติดตามผลไง”

“ผมออกเวรแล้วครับ”

ฮ่วย! อีตาหมอนี่ ดื้อด้านจริงๆ มีสาวมาอ้อนขนาดนี้ยังไม่หลงอีก แถมทำหน้ารำคาญด้วย! ฉันเบะปากก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินของเขาขึ้นมาเป็นไม้ตายสุดท้าย

“เมื่อวานหนูเก็บกระเป๋าเงินคุณหมอได้แหละ”

“กำลังหาอยู่พอดี ขอบคุณครับ” เขาว่าก่อนจะเอื้อมมือมาเพื่อจะดึงกระเป๋าคืน แต่ฉันชูมันขึ้นสุดแขน เพราะคุณหมอนั่ง ส่วนฉันยืน เขาก็เลยเอื้อมไม่ถึง พี่หมอย่นคิ้วแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตามีคำถาม ฉันก้มลงกระซิบข้างหูด้วยเสียงกวนๆ

“เดี๋ยวคืนให้หลังจากพี่หมอล้างแผลให้หนูที่คอนโดแล้วละกัน ♥”

“คอนโดผมไม่มีอุปกรณ์สำหรับล้างแผลหรอกนะครับ”

“โม้น่า เป็นหมอยังไงไม่มียาสามัญประจำบ้าน” ฉันเบ้หน้าไม่เชื่อ เขาพยายามปฏิเสธไม่ให้ฉันไปกับเขาล่ะสิ รู้ไว้ซะนะ ว่าคนอย่างฉัน กัดแล้วไม่ปล่อย อ่อยแล้วต้องได้เว้ย!

“ผมเป็นนักศึกษาแพทย์” เขาย้ำคำเดิมแล้วทำหน้าเซ็งๆ ฉันเบะหน้าแล้วพยายามเบียดๆ คุณหมอเพื่อจะนั่งด้วย แม้ที่ฝั่งขวาจะมีลุงแก่ๆ ที่นอนไม่รู้เรื่องราว และใส่หูฟังหลับอยู่ เลยไม่ได้รับรู้ว่าเมื่อกี้มีเด็กมารุมๆ จะตีกันข้ามหัวเขาอยู่แล้ว

“เมื่อยขาอ่ะ หนูขอนั่งด้วยคนสิ”

“เบาะมันไม่ได้กว้างขนาดนั้นครับ”

“งั้น...” ฉันมองหน้าพี่หมอด้วยสายตาหวานหวังว่านางจะสุภาพบุรุษเสียสละที่นั่งให้ เพราะที่นั่งของฉันมีคนนั่งไปแล้วหลังจากลุกมาเสือกเรื่องของเขา แต่เหมือนพี่หมอจะไม่รู้ตัว เขายังคงนั่งลอยชายอยู่เหมือนเดิม “พี่หมอ หนูเมื่อยจัง”

อ้อนอีกรอบ เผื่อจะได้นั่ง แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือแววตาเฉยชา

“ครับ”

“อยากนั่งเว่อร์”

“...”

“พี่หมอไม่คิดจะเสียสละให้หนูนั่งหน่อยเหรอ” ฉันจับไหล่พี่หมออย่างถึงเนื้อถึงตัว แล้วทำเสียงออดอ้อน ร้อยทั้งร้อยผู้ชายก็ต้องใจอ่อน

“ไม่คิดครับ”

ยกเว้นเขา -*-

โอ๊ย ฉันจะไม่เรียกพี่หมอแล้วนะ จะเรียกอีเหี้ยพี่หมอแทน!! ทำไมถึงต้องใจร้ายใจดำกับเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ไม่ค่อยมีแรงด้วยฮะ ผู้ชายปกติเค้าก็ต้องเสียสละให้ผู้หญิงนั่งปะ โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆ อย่างฉัน

“โห่ พี่ไม่สุภาพบุรุษเลยอ่ะ”

“ผมไม่ได้อยากเป็นครับ ผมเหนื่อย ถ้าอยากนั่งก็รอคนลงสิครับ”

“พูดแบบนี้ พี่ไม่อยากได้กระเป๋าเงินคืนแล้วใช่มะ” ฉันเบะปาก แล้วหมุนกระเป๋าเงินในมือด้วยท่าทางเหนือกว่า “พี่เนี่ย ไม่รู้สถานการณ์ตัวเองเอาซะเลยนะ ถ้าไม่ได้หนู เมื่อกี้พี่โดนต่อยแล้วนะ”

“เธอไม่มีสิทธิ์ยึดกระเป๋าเงินของผมไว้อยู่แล้วครับ ยังไงก็ต้องคืน”

“แล้วถ้าหนูไม่คืนอ่ะ”

“ก็คงให้เป็นไปตามกฎหมายครับ” เขาถอนหายใจพลางมองหน้าฉันอย่างหงุดหงิด “ผมอยากพักผ่อน อย่าชวนคุยนักได้ไหมครับ”

“อ่ะๆ งั้นพี่ก็นอนกับลุงข้างๆ พี่ไปก็ได้นะ พี่จะลงป้ายไหนอ่ะ บอกหนูได้นะ ถ้าจะถึงแล้วหนูปลุก”

“ผมก็ไม่รู้ว่าป้ายไหนอ่ะครับ ไม่ค่อยได้นั่งรถเมล์” เขาว่าพลางมองออกไปข้างนอก ฟังแล้วก็หมั่นไส้เล็กน้อยแต่ดูจากเครื่องแต่งกายราคาไม่ธรรมดา ไอเท็มแต่ละชิ้นที่พี่หมอมี ผิวขาวท่าทางดูผู้ดี ฉันก็ไม่แปลกใจหรอก

“แล้วทำไมวันนี้นั่งล่ะ”

“กระเป๋าเงินหายครับ เพิ่งรู้ตอนออกเวร” ไม่พูดเปล่าเขาแบมือมาเพื่อรอให้ฉันคืนกระเป๋า

“พ่งเพื่อนไม่มีให้ยืมเงินก่อนหรือไง” ฉันมองหน้าพี่หมอ แค่ร้อยสองร้อยนั่งแท็กซี่ ก็น่าจะมีคนให้ยืมป่ะ แถมดูท่าเขาจะฮอตน่าดู สาวๆ ป้าๆ ในโรงพยาบาลคงพร้อมรับส่งไปถึงที่ด้วยซ้ำ

“ผมไม่ชอบติดหนี้บุญคุณ”

อ่ะ ศักดิ์ศรีไปอีก... พี่หมอว่าก่อนจะส่ายมือขึ้นลงเบาๆ เพื่อขอกระเป๋าเงินคืน แต่ฉันยังไม่อยากให้ อยากจะเล่นตัวสักหน่อย ขืนให้คืนเลยก็จบดิ

“ตอนนี้พี่ติดบุญคุณหนูละนะ เพราะหนูเก็บกระเป๋าเงินพี่ได้ แถมยังช่วยพี่ให้พ้นจากการโดนต่อยด้วย”

“ที่เก็บกระเป๋าได้ ผมจะให้ 10% จากเงินที่อยู่ในกระเป๋าตามกฎหมายกำหนดครับ” อีพี่หมอ ก็หัวหมอจริงๆ กฎหมายกำหน ดอย่างนั้นจริงเหรอวะ ฉันไม่เห็นเคยได้ยิน

“เงินในกระเป๋า? ไม่เห็นมีสักบาท” ฉันตีหน้าซื่อแล้วเปิดกระเป๋าให้เขาดู ทำหน้าไม่รู้เรื่องว่าหายไปไหน ตอนฉันเก็บได้ก็ไม่มีเงินอยู่ในนี้แล้ว “พี่หมอไม่ได้พกเงินหรือมีคนเอาเงินพี่ไปแล้ว”

“ช่างเถอะครับ”

“งี้หนูก็ไม่ได้เงินจากการเก็บกระเป๋าคืนอะดิ โคตรไม่คุ้ม”

“อยากได้เท่าไหร่ล่ะครับ”

“แหม หนูไม่ได้ทำดีหวังผลซะหน่อยนะ” ฉันยิ้มอ่อย “หวังคนต่างหาก”

“ขอบคุณที่คืนครับ” เขาดึงกระเป๋าเงินในมือฉันอย่างรวดเร็วแล้วเก็บในกระเป๋ากางเกง แถมยังตัดบทไม่สนใจสิ่งที่ฉันหยอดเลยแม้แต่น้อย

ฮ่วย คนอะไรวะ จีบยากจีบเย็น เป็นคนตายด้านมาแต่เกิดหรือไง

“พี่ หนูขอไลน์หน่อยดิ” ฉันเข้าประเด็น ขี้เกียจจะอ้อมค้อม ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องได้อะไรสักอย่าง พี่หมอทำหน้านิ่ง จนฉันต้องพูดขึ้นอีกรอบ “พี่หมอคะ ขอไลน์หน่อยได้มั้ยคะ?”

“ไม่ได้ครับ”

“อ้าว ก็หนูยังไม่ได้อะไรตอบแทนที่เก็บกระเป๋าให้พี่เลย แค่ไลน์ก็ให้ไม่ได้เหรอ?” ฉันเบะปากหงุดหงิด ที่อีพี่หมอไม่ตอบสนองกับสิ่งที่ฉันพยายามสักอย่าง เขามองไปด้านนอกก่อนจะเริ่มเก็บของทำท่าเตรียมลง

ฉึบ

ฉันใช้มือทั้งสองข้างจับราวเก้าอี้ขวางทางคนตัวสูงพลางเอียงคอ มองเขาตาขวาง

ปกติฉันก็เป็นผู้หญิงใจเย็น น่ารัก นิสัยดี พูดเพราะ แต่พอไม่ได้ดั่งใจ สันดานเก่าก็เริ่มผุด ฉันเผลอดึงหน้าเหวี่ยง น้ำเสียงที่ปกติปรับเป็นเสียงอ่อนหวานก็เริ่มจะแข็งแสดงถึงความดุดัน

“ถ้าไม่ให้ก็อย่าหวังว่าจะได้ลง พี่จะเอาไง”



[1]