“เห้อ...เขาอยู่ในโลกของเขา ที่ทั้งแม่และเอลไม่มีทางเอื้อมถึง แม่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงในชีวิตเขา และแม่รักเอลเกินกว่าจะตัดใจทำลายเอลทิ้ง แม่รักเอลมากนะ รู้ใช่ไหม?” แม่อฺธิบายเสียงเครือ
“เขาไม่รู้ว่ามีเอลนะคะ” ฉันแย้ง
“ใช่ แม่ไม่เคยบอกเขา” แม่ยอมรับ ยิ้มออกเป็นครั้งแรก แม้จะกร่อยเต็มทน
แม่รั้งฉันขึ้นไปกอด ฉันก็รีบสอดมือกอดเอวแม่ ซุกหน้ากับอกอุ่นๆ ของท่าน “แม่กับเอลไม่ใช่ตัวถ่วง เอลเองก็รักแม่ค่ะ”
“เอลอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเขาอีกไหมล่ะ แม่จะเล่าให้ฟัง” มือแม่ลูบผมบนศีรษะฉัน
“ไม่แล้วค่ะ เอลรู้จักเขามาพอสมควรแล้ว” ฉันตอบแม่ตามจริง ฉันไม่อยากรู้อะไรอีก การมีเขาจะมีหรือไม่มีก็ได้ แต่สำหรับแม่แล้ว ท่านคือที่หนึ่งในใจฉัน
“เขาเป็นคนฉลาด ตอนนี้เขาคงเอะใจเกี่ยวกับเรื่องเอลแล้วล่ะ” แม่พึมพำบางอย่างออกมา
“ค่ะ เอลถึงได้ถอนตัวไงคะ เอลไม่ได้ตัองการไปอยู่ตรงจุดนั้นตั้งแต่แรก เอลแค่อยากให้เขาสะกิดใจ และสงส
