ผูกรักผูกพัน

ตอนที่3 ซึม

หมับ!!

"ฮึก ฮื้อ"เพียงแค่ได้รับสัมผัสจากคนที่ตัวเองรักเพียงข้างเดียวนั่นก็ดีมากแล้วสำหรับหนูน้อย เธอปล่อยน้ำตาออกมาอย่างงอแงมันอัดอั้นอึดอัดจนตอนนี้เธอรู้สึกโล่ง คอปเตอร์โอบเอวเล็กไปยังรถสปอร์ตที่จอดอยู่โซนผู้บริหารเป็นภาพที่พนักงานเห็นจนชินตาทุกวัน

"จะไปคอนโดตัวเองหรือไปคอนโดอาครับ"คอปเตอร์ถามพร้อมมองหน้าหลานที่นั่งก้มหน้าจนรู้สึกสงสาร

"ไปคอนโดหนูน้อยค่ะ"ใบหน้าสวยที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตามองหน้าขาตัวเองในยามที่ตอบ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอจะตอบทันทีว่าไปคอนโดอาเตอร์หนูน้อยค่ะแล้วซบหน้าลงที่แขนแกร่งอย่างอ้อน เธอชอบกลิ่นของอาเตอร์ที่มันติดหมอนเวลานอนแค่ได้กลิ่นก็อุ่นใจ ถึงตอนนี้จะอยากไปแค่ไหนคงต้องตอบย้อนแย้งกับใจออกไป เพราะหนูน้อยรู้สึกว่าอีกคนคงกำลังเบื่อ เบื่อเธอที่สุด เบื่อที่จะต้องคอยดูแล เบื่อที่จะต้องคอยเอาใจใส่ คงอยากจะไปไกลๆเธอเต็มทีแล้วถึงเอาคำขู่มาอ้างกับเธอบ่อยๆ

ความเงียบภายในรถที่ได้ยินแต่เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ ไม่ได้ทำให้ใจของหนูน้อยดีขึ้นมาได้เลย เธอมองไปยังกระจกทึบด้านข้างใจก็ฟุ้งซ่านอย่างน้อยใจ คอปเตอร์เองก็ได้แต่มองหลานตัวน้อยไม่ได้พูดหรือขอโทษให้หนูน้อยรู้สึกใจชื้น เค้ารู้ดีเพียงแค่พูดเพียงแค่โอ๋หรือปลอบโยนเด็กน้อยที่กำลังนั่งเหม่อก็จะหายจากอาการซึม

คอนโดหนูน้อย

"ขอบคุณที่มาส่งหนูน้อยนะคะ"เธอยกมือไหว้แล้วลงจากรถโดยที่ไม่มองหน้าอาสุดที่รัก คอปเตอร์กลับรู้สึกหน่วงใจนิดๆที่หนูน้อยไม่ได้ชวนขึ้นไปบนห้อง ไม่ได้อ้อนให้มานอนด้วย ถึงจะงอนจะน้อยใจมากแค่ไหนเวลาลงจากรถหนูน้อยจะงอแงขอจุ๊บปากหอมแก้มจนพอใจแล้วถึงยอมลงจากรถไป

หนูน้อยสะอื้นไห้จนถึงห้อง ร้องไห้จนรู้สึกเพลียและเหนื่อย ดวงตากลมโตมันบวมจนตาแทบปิดแก้มทั้งสองข้างแดงจัดเพราะเกิดจากแรงที่หนูน้อยใช้มือปัดป่ายปาดน้ำตาออกแรงๆ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเกือบชั่วโมงเดินออกมาพร้อมกับกลิ่นสบู่หอมๆ เสียงสะอื้นก็ยังไม่หายน้ำตาก็ไม่เหือดแห้ง

"อะ…อาเตอร์"

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์อาละครับ"

"หนูน้อยอาบน้ำค่ะ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์"เธอตอบในขณะที่กำลังเดินไปอีกด้านของตู้เสื้อผ้าอย่างเลี่ยงๆ น้ำเสียงเศร้าๆดวงตาหม่นๆทำให้คอปเตอร์ใจแกว่งพอสมควร และไม่คิดว่าหนูน้อยจะน้อยใจเค้ามากถึงขนาดนี้

อ๊ะ!!

แขนแกร่งโอบกอดร่างน้อยจากด้านหลัง คางบุ๋มวางลงที่ไหล่เนียนอย่างหลงลืมสูดดมกลิ่นๆหอมที่ซอกคอขาวอย่างเคลิบเคลิ้มจนหนูน้อยสะท้าน เธอพยายามดิ้นแต่แรงกอดกลับแน่นขึ้น แน่นขึ้นจนหน้าอกใหญ่ที่ได้มาเยอะล้นเป็นเนินขึ้นมาใต้ผ้าขนหนูโชว์หราขาวสว่างตาให้คอปเตอร์ได้เห็น เค้าถึงกับกลืนน้ำลายเอือกใหญ่จนหนูน้อยได้ยิน

"ปะ…ปล่อยได้แล้วค่ะ หนูน้อยจะไปใส่เสื้อผ้า"

"ไม่ให้ใส่ครับคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"

"ฮึก ไม่คุยค่ะไม่คุยแล้ว"

"ถ้าหนูน้อยไม่คุยอาจะไปแล้วไม่กลับมาทำงานที่บริษัทรัตนมณีไพศาลอีก"คำขู่ที่หนูน้อยสุดแสนจะเกลียด

"ฮึก ถ้าอาเตอร์ไม่อยากดูแลหนูน้อยแล้วก็ไปเถอะนะคะ ฮึก อย่าจมปลักอยู่กลับสิ่งที่อาเตอร์เบื่อและเกลียดมาตลอดเลย ฮึก อย่าฝืนทั้งที่ใจอยากไปเต็มทน ฮึก อย่าทนอยู่กับเด็กดื้อเด็กไม่น่ารักที่ชื่อหนูน้อยเลยนะคะ ฮึก"ความรู้สึกที่อึดอัดหนูน้อยพูดมันออกมาจนหมดทั้งน้ำตา เธอน้อยใจเสียใจมามากแล้ววันนี้ คำขู่ที่เธอไม่อยากได้ยินคอปเตอร์กลับตามมาขยี้ให้ใจเธอเจ็บมากกว่าเดิม

"หนูน้อยอาไม่เคยคิดแบบนั้นนะ"ไม่เคยคิดแต่ท่าทางและคำพูดกลับแสดงออกมาอย่างชัดเจน หนูน้อยรู้สึกและสัมผัสมันได้

"หนูน้อยจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ฮึก จะไม่อยู่ให้ใครแถวนี้เบื่อหนู…"

อุ๊บ!! อื้อ!!