[10] แมลงวัน
1325 Words
มือหนาลากคู่ขาสาวให้เดินตามมาทั้งที่แพรวายังไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ก็สู้แรงผู้ชายอย่างลมไม่ไหวจำเดินตามไปทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมจู่ๆถึงได้เปลี่ยนร้านกะทันหันแบบนี้
พอทั้งสองเข้ามาในร้านที่ลมหมายตาเมื่อไม่กี่วินาทีนี้แล้วแพรวาเปิดประเด็นถามเขาทันที
"ทำไมถึงได้เปลี่ยนร้านกะทันหันแบบนี้คะลม"
"ผมอยากกินร้านนี้ไง" ไม่ว่าเปล่าลมเดินตามพนักงานที่มารอต้อนรับไป แพรวาเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตาม
ลมมองทิศทางในการนั่งเพื่อหวังจะให้ใครบางคนเห็นใบหน้าของเขาชัดๆพร้อมรอยยิ้มร้าย โดยให้แพรวาในชุดสุดเอ็กซ์นั่งหันหลังไป เขาอยากรู้ว่าหากมีนาเห็นแล้วจะทำสีหน้ายังไง
ลมกะเอาไว้ว่าตรงนี้ไม่ไกลมากพอที่จะได้สังเกตอะไรบางอย่างและอีกฝ่ายจะได้เห็นเขาชัดๆเหมือนกัน
แพรวาพอเห็นอีกฝ่ายนั่งลงแล้วเธอจึงเดินหน้ามุ่ยมานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขาบ้างอย่างแรงเมื่ออีกฝ่ายทำอะไรบุปปับแบบนี้ เธอก็ไม่ใช่คนที่จะตามแต่เขาอย่างเดียวนะ ดูช่วงเมื่อกี้ที่เธอหายไปเพราะงอนเขาเหมือนกัน เธอก็ลูกเจ้าของธุรกิจร้อยล้านเลยนะ
แค่สิ่งที่เธอคิดว่าเขาซื้อให้มันไม่ได้มีผลอะไรต่อเธอมากหรอก แต่สิ่งที่เธอชอบคือเขามักจะตามใจเธอ และเธอก็ชอบเขา ชอบเซ็กส์ของเขาเป็นที่สุด ไม่มีใครถึงใจเธอมากไปกว่าเจ้าของบริษัทหนุ่มหล่อคนนี้อีกแล้ว
"แพรอยากทานอะไรสั่งเลยนะครับผมเลี้ยงไม่อั้น"
"คุณพูดอย่างกับว่าแพรจนอย่างนั้นแหละค่ะ" ถึงเขาไม่เลี้ยงแต่เธอก็ซื้อกินเองได้ แต่เธออยากกินโอมากาเสะร้านนั้นไง
"เปล่าครับ หากคุณจะยอมตามใจผมสักครั้งเพราะวันนี้ผมตามใจคุณมาเยอะแล้วน๊า.." เมื่อเห็นสายตาเจ้าเล่ห์มองโลมเลียมาที่ร่างกายของตัวเอง แพรวาก็นึกอมยิ้ม เพราะความจริงแล้วเธอนึกไปถึงบทรักซู่ซ่าบนเตียง อยากให้ถึงเวลานั้นจะแย่แล้ว
"งั้นแพรทานอะไรก็ได้ค่ะเอาเหมือนคุณ" แพรวาบอกอย่างไม่ต้องดูเมนูเลย เธอจะทำตัวง่ายๆน่ารักๆเพราะวันนี้เขาเอาอกเอาใจเธอเป็นอย่างดี
"ว่าง่ายแบบนี้สงสัยผมคงต้องให้รางวัลอย่างงามซะแล้ว" ทันทีที่เขาพูดจบแพรวาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และลมก็ยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของหญิงสาวอย่างไม่ใส่ใจนักเพราะภาพแบบนี้เขาเห็นจนชินตาแล้ว
"ชน!" เสียงมิ้นต์ผู้ที่ตักอาหารคำที่สามขึ้นมาหมายจะเอาช้อนไปชนกับช้อนเพื่อนก่อนจะเอาเข้าปาก ทั้งที่ไม่ใช่แก้วเหล้าแต่สองสาวก็ต้องยอมชนด้วย แถมยังหัวเราะคิกคักเพราะท่าทางของมิ้นต์ที่ดูสนุกสนานเกินไป ราวกับว่าไม่ใช่กำลังทานอาหารอย่างนั้นล่ะ
"เบาๆแก ช้าๆหน่อย" กวางรีบปรามเพื่อน จะเร่งกินอะไรขนาดนั้น
"ก็มีนมันเลี้ยง ฉันกลัวฉันฝันไปไง"
"บ้าน่าฉันพูดจริง" มีนาบอก คอยดูว่าหากวันนี้เธอใช้บัตรเครดิตของเขาจ่ายแล้วเงินออกราวครึ่งแสนเขาจะว่ายังไง จะว่าแก้เผ็ดก็ได้ทั้งที่ไม่เคยอยากทำอย่างนี้ แต่ว่าเขาทำกับเธอก่อนนิ เขาชอบโมโหใส่เธอ บางครั้งเขาก็แกล้งเธอ
'ขออนุญาตเสริฟ์อาหารค่ะคุณลม'
กึก! มีนาชะงักมือที่กำลังจะตักซุปขึ้นซด เม้มปากตัวเองเบาๆเมื่อได้ยินเสียงใครสักคนเรียกชื่อที่คุ้นเคยทั้งที่เธอยังคงก้มหน้าอยู่ หญิงสาวแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง แต่มาคิดๆดูคงไม่ใช่เขา คงแค่คนที่ชื่อคล้ายกัน ในโลกนี้มีคนเป็นล้านคงจะมีคนชื่อคล้ายเขาอยู่หรอก
"อร่อยเลยค่ะลม คุณเลือกเมนูได้ถูกปากแพรเลยค่ะ" เสียงผู้หญิงเรียกชื่อเขา แต่มันคงไม่ใช่ โลกคงไม่กลมขนาดนั้น
"อร่อยก็ทานเยอะๆสิครับ" แต่คราวนี้ทำเอามีนาเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคย เธอมั่นใจแล้วว่าเป็นเขาไม่ใช่อย่างที่ปลอบใจตัวเอง
มีนาค่อยๆวางช้อนลงช้าๆแต่ยังคงมองจานอาหารอยู่ ท่าทางที่ดูนิ่งไปของเพื่อนทำเอาหญิงสาวทั้งสองแปลกใจ
"อะไรหรอมีน" กวางเป็นฝ่ายถามเพื่อน
"..แมลงวัน"
"ห๊ะ"
"อะ..อะไรเหรอ" มีนาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสาวอย่างกวาง เธอพูดอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ
"แกบอกว่าแมลงวันไง ฉันจะเลิกกินนะเนี่ย"
"อ๋อ ปะ..เปล่า ฉันแค่เห็นเมล็ดพริกไทยดำเป็นแมลงวันน่ะ" บอกเพื่อนแล้วแอบปรายตามองไปยังด้านหลังของกวางเพราะเพื่อนสาวนั่งตรงข้ามกับเธอ และเป็นเขาจริงๆ ตัวจริงเสียงจริง แต่เขามากับผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่ตรงนั้นกำลังตักอาหารป้อนกันไปมา ว่าจะไม่อะไรแล้วแต่มันก็อดไม่ได้ ทั้งที่เขาและเธอเป็นอะไรกันเขาน่าจะคิดหน่อย หากเรื่องแบบนี้มันเผยออกไปคนที่อายคนก็คงจะเป็นเธอ ที่ถูกว่าที่สามีในอนาคตพาผู้หญิงมากินข้าวสองต่อสองแบบนี้
"งั้นเหรอ ฉันนึกว่ามีอาหารเน่าถึงมีแมลงวันมาตอม" กวางว่าต่อ
"ทำไมหรอ แมลงวันชอบตอมอาหารเน่าเหรอ" มิ้นต์ถามคราวนี้
"ก็คงงั้นมั้ง"
"ลม ลมคะลม คุณชิมชิ้นนี้สิคะอร่อยมากเลยค่ะ อันนี้ก็อร่อยค่ะลม"
"อืม ฉันก็ว่าแมลงวันชอบตอมอาหารเน่าจริงๆ ตอมไม่หยุดเลย" ถึงปากพูดกับเพื่อนแต่สายตามองไปยังคนด้านหลังตาไม่กะพริบ โดยที่สองสาวเห็นสายตาของเพื่อนเหมือนกับคนกำลังเพ้ออะไรบางอย่างถึงกับมองหน้ากัน แถมมือของมีนานั้นยังกำมือแน่นสลับกับคลาย จนอดไม่ได้ที่จะมองไปด้านหลังตามสายตา
แต่ทว่ากลับไม่เจอใครเลยสักคน กวางยกมือขึ้นโบกแต่มีนายังมองค้างเฉย
"มีน" เงียบ เพื่อนยังคงนิ่ง
"มีน!"
"หะๆ ว่าไงหรอ" มีนามองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับกัน มีอะไรงั้นเหรอแล้วทำไมจึงเรียกเธอเสียงดัง
"แกเป็นอะไร แล้วแกมองใคร" ว่าแล้วกวางก็มองไปด้านหลังอีกที มันไม่มีใครจริงๆแล้วมีนามองใคร
"อ๋อ แมลงวันนะ"
"แกนี่น๊า..ไปตัดแว่นได้ละ"
"พวกแก.."
"ว่า"
"มีใครอยากกินเมนูที่แพงที่สุดในร้านมั้ย"
"ถามบ้าอะไร จะเลี้ยงเหรอยะ" มิ้นต์ถามไปงั้นเพราะไม่คิดว่ามีนาจะทำจริง
"เอามั้ยล่ะ สั่งมาสิ"
"บ้าน่า แค่นี้ก็สามหมื่นกว่าแล้วมั้ย"
"ไม่บ้าหรอก พี่คะ" ว่าแล้วมีนาก็ยกมือเรียกพนักงานรับออร์เดอร์ จนสองสาวมองหน้ากัน ทำไมเพื่อนสาวจึงดูแปลกไป
"รับเมนูอะไรเพิ่มคะคุณลูกค้า"
"ขออาหารที่แพงที่สุดในร้านจานหนึ่งค่ะ"
"ห๊ะ" / "ห๊ะ"
'เอ่อ..สำหรับเมนูนี้ทางเราต้องขออนุญาตเช็กบิลก่อนนะคะ ส่วนเมนูอื่นๆสามารถจ่ายทีหลังได้ค่ะ'
"นี่ค่ะ" แล้วมีนาก็เลื่อนบัตรเครดิตที่วางไว้บนโต๊ะตั้งแต่มาถึงแล้วให้พนักงานไป ทำอย่างกับมันเป็นแค่กระดาษเปล่าใบหนึ่งไม่มีค่าอะไรเลย
- Writer
