[เซตวังวน3] วังวนหัวใจไร้รัก

[9] เลี้ยงเอง

@มีนา

หญิงสาวเดินออกจากห้องเรียนในเวลาบ่ายโมงครึ่ง พอเดินเข้าไปในห้องเรียนพร้อมเพื่อนๆกะว่าจะไปเรียนคาบบ่ายแต่กลับโดนอาจารย์ส่งข้อความทางไลน์มาบอกว่ายกเลิกคลาสกะทันหันสะงั้น

พอทุกคนในห้องเห็นข้อความก็เฮลั่น ชีวิตนักศึกษาก็ลุ้นแต่ว่าให้อาจารย์ยกเลิกคลาสหรือปล่อยเร็วไปวันๆ แค่คิดก็ขำแล้ว

แต่กลับไม่ใช่มีนาเลย เพราะหญิงสาวรู้สึกว่ากว่าจะได้เข้าเรียนที่นี่ไม่ธรรมดาเลย เพราะอาชีพของแม่จึงทำให้เธอได้เข้าเรียนอย่างคนอื่นๆและมหาลัยที่นี่ก็แพงเอาการ แต่แม่ก็กัดฟันทนส่งเธอเรียนจนถึงปีสี่

"มีน" ขณะเดินลงมาจากบันไดด้วยกัน เพื่อนคนที่มีนาสนิทก็จะมีกวางกับมิ้นต์ กวางผิวสีแทนผมยาวหุ่นดี ส่วนมิ้นต์ผิวขาวผมสั้นอวบๆ และตอนนี้มิ้นต์เป็นคนเรียกเพื่อน

"ว่าไงเหรอ"

"อาจารย์ปล่อยเร็วแบบนี้ไปเดินห้างกันป่าว"

"เดินห้างเหรอ"

"ใช่ๆ ไปหาอะไรอร่อยๆกินกันไง" หลายๆคนอาจจะมองว่าชีวิตของเธอเป็นอย่างนี้คงจะปฏิเสธเพื่อนอย่างเคยๆแล้วรีบกลับบ้านไป แต่ไม่ใช่เลย วันนี้เธออยากออกไปเปิดหูเปิดตาเพราะตั้งแต่อยู่ในบ้านของเขามาเธอแทบจะไม่ได้ไปไหนเลย

อีกอย่างเงินที่คุณป้าคอยเทียวเอาเข้าบันชีให้เธอใช้ตั้งแต่มาอยู่วันแรกจนวันนี้ เยอะจนไม่รู้ว่าจะระบายออกไปทางไหนดี

ทีแรกพอได้ยินแบบนั้นก็เกรงใจเพราะเธอไม่ได้หวังอยากได้ตังค์จากบ้านหลังนี้เลย แต่พอคุณป้าท่านกระซิบมาว่าเป็นเงินของคุณลมมีนาก็นึกลังเล แต่ถ้านึกถึงเรื่องที่เขาชอบพูดจาไม่ดีใส่เธอ มันก็มีบางคราวที่อยากเอาคืนเขา ถึงตัวตนของเธอจะไม่นึกอยากทำแบบนี้เลยก็ตาม

"ไป"

"เย้!"

"หึหึ" มีนาส่ายหัวเล็กน้อยให้กับมิ้นต์ แค่เธอตกลงไปเดินห้างด้วยทำไมต้องดีใจขนาดนั้นกัน

@ห้างสรรพสินค้า

สามสาวอย่าง มิ้นต์ กวาง และมีนา เดินเกี่ยวแขนกันเรียงหน้ากระดาน โดนที่มิ้นต์เป็นคนอยู่ตรงกลางเพราะหากอยากแวะร้านไหนอีกสองสาวต้องไปด้วย

ทำเอามีนาและกวางก็ขำกันไปตลอดทางและอายคนมอง โตๆกันแล้วเล่นอะไรก็ไม่รู้ จวบจนกระทั่งมิ้นต์พาพวกเธอเดินมาหยุดลงที่ร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ชื่อดังและมีเมนูแบบอลาคาร์ทราคาแพงด้วย ทำเอากวางกับมีนาถึงกับมองหน้ากัน พวกเธอไม่ใช่คนกินจุขนาดนั้นแล้วแบบนี้มันจะคุ้มมั้ย

ก็ถ้าเปรียบเทียบขนาดตัวว่าใครใหญ่กว่าก็ต้องยกให้มิ้นต์น่ะแหละ กินเมนูแบบนี้ถึงจะคุ้ม ต่อให้อาหารล้นจานขนาดไหนแต่ก็สามารถสั่งเพิ่มได้อีก ไม่ต้องห่วงว่าจะได้กินแค่ไม่กี่อย่างเลย

"แต่มันแพงอะยัยมิ้นต์" ซึ่งบ้านของกวางก็ใช่ว่าจะรวยถึงขนาดที่ต้องกินอาหารมื้อละเหยียบหมื่นขนาดนี้ และอีกอย่างพวกเธอเป็นนักศึกษากันมันน่าจะไม่เหมาะ

"เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองย่ะบ้านฉันรวย" ลูกสาวคนเดียวและที่บ้านทำธุรกิจรับเหมาโครงการใหญ่ แค่นี้สบายมากๆ

"นั่นเงินพ่อแม่แกย่ะ" กวางทักท้วงคืน

"เอ้า ก็พ่อกับแม่ให้แล้วก็ต้องเป็นของฉันมั้ยล่ะ"

"แต่นี่มันแพง.."

"เอางี้" มีนาที่เงียบฟังสองสาวถกเถียงกันไปมาเอ่ยขึ้น "ฉันเลี้ยงเอง"

"ห๊ะ"/"ห๊ะ"

"อืม" มีนาพยักหน้าอย่างไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจใดๆ มื้อละหมื่นแล้วไง สามคนก็สามหมื่น แต่เงินที่เข้าบันชีอาทิตย์ละห้าหมื่นไหนจะบัตรเครดิตที่คุณป้าบังคับคุณลมทำให้แทบไม่ได้ใช้ ปลวกจะเจาะกินไปหมดแล้ว

สองสาวอย่างกวางและมิ้นต์มองหน้ากันอย่างอึ้งๆ เพราะต่างคนต่างรู้ว่าบ้านของมีนาไม่ได้รวยมาก ทั้งที่ใจจริงไม่อยากเทียบแต่อยากให้เห็นภาพ แต่บ้านมีนาไม่ได้รวยจริงๆและข้อนี้พวกเธอรู้ดี

"แกอำฉันหรอ" มิ้นต์ถามอีกทีอย่างไม่อยากเชื่อหู เธอเดาว่ามีนาต้องอำพวกเธอเล่นแน่ๆเพราะเธอกับกวางกำลังถกเถียงกันอยู่ อาจจะแค่อยากให้เลิกพูด

"ฉันพูดจริง" ว่าแล้วมีนาเป็นฝ่ายลากแขนเพื่อนทั้งสองเข้าไปในร้านพร้อมเดินมานั่งลงที่โต๊ะตามที่พนักงานพามา แล้วควักบัตรเครดิตในกระเป๋าใบหนึ่งขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมเปิดเมนูขึ้นเลือกอย่างชิลๆ เพื่อนสาวทั้งสองมองลงที่บัตรแข็งเป็นตาเดียว

"นี่เมนู" มีนาก็หยิบเมนูให้อีกสองสาว ไหนว่าหิวไงทำไมจึงยังนั่งนิ่ง ก่อนที่มิ้นต์และกวางจะค่อยๆหยิบเมนูขึ้นมาเลือก แต่ยังไม่วายมิ้นต์แอบกระซิบถามมีนาอีกที

"แกไม่ได้อำพวกฉันสองคนใช่มั้ย"

"อืม" เพราะสองสาวไม่รู้ว่ามีนาไปอยู่ในปกครองของใคร เพราะตั้งแต่วันที่ย้ายไปอยู่บ้านของคุณป้าอีกสองสาวแทบจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปกินขนมครกบ้านของเธอเลย มีแค่มีนาที่เอาไปฝากที่มหาลัย

แล้วหากใครคิดจะไปบ้านเธอโดยไม่บอกล่วงหน้ามีนาขู่เอาไว้ว่าจะโกรธมาก สองสาวกลัวเพื่อนเลิกคบจึงยอมทำตาม เพราะปกติก็มีเพื่อนน้อยกันอยู่แล้ว ภาวนาอย่าให้ใครหนีหายตายจากไปไหนเลย

อีกด้าน

ร่างสูงและคนที่เพิ่งไปออดอ้อนออเซาะเขาถึงที่ทำงานพากันออกมาหาอะไรทานกันที่ห้างหลังจากที่ลมเคลียร์งานทุกสิ่งอย่างจนหมดแล้ว แพรวาเสนอเขาว่าให้พามาทานข้าวที่ห้างหน่อยลมก็ไม่ขัด เพราะวันนี้เขากะว่าจะตามใจแพรวาทั้งวันไปเลย

เพราะมีแผนสนุกๆอะไรบางอย่างในหัว ไม่ว่าแพรวาเอ่ยปากอยากได้อะไรลมซื้อให้หมด และพากันเดินมาหยุดลงที่ร้านโอมากาเสะร้านดัง

พอทั้งสองกำลังจะนั่งลงที่โต๊ะแต่สายตาของลมเหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตาผ่านกระจกใสกั้น ร้านอยู่ติดกัน ชายหนุ่มมองอีกทีจนแน่ชัดว่าใช่ รีบเดินไปคว้าแขนของคนที่กำลังจะนั่งลงอีกฝั่งจนแพรวาตกใจ

"อะ..อะไรคะลม!"

"ผมอยากกินร้านนั้น"