บ่วงรักกับดักนายหัว

นี่คนหรอกหรือ คิดว่านางฟ้า

    เวลาผ่านไปสองเดือนแล้วบัวบุษบาสอบเสร็จและวันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศวันสุดท้าย บัวสำเร็จการศึกษาระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายเป็นที่เรียบร้อย ตอนเย็นหลังจากบัวกลับจากโรงเรียนนายหัวโตมรก็มารอบัวอยู่ที่บ้าน

    “เรียนจบมอหกแล้วนะบัว ไหนพี่ขอดูเกรดเฉลี่ยหน่อย” นายหัวนั่งรออยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกบ้านของบัวได้สักครู่บัวก็กลับถึงบ้าน พอบัวกลับจึงขอดูรายงานผลการเรียนของบัว เพราะเคยได้ยินมาว่าบัวเรียนเก่ง

    "โอ้โห่ บัวเรียนเก่งจัง ได้เกรดเฉลี่ย 3.8 เลยเหรอครับ ไหนๆ ขอพี่อ่านชื่อหน่อยซิว่าเป็นของบัวจริงๆ หรือเปล่านางสาว บัวบุษบา งามโสภณ สายศิลป์คำนวณ คณิตศาสตร์กับภาษาอังกฤษได้เกรด4ทุกตัวเลยเหรอแฟนใครเนี่ยเรียนเก่งจัง”

    “นายหัวพูดเบาๆ สิคะเดี๋ยวแม่ได้ยิน”

    “ได้ยินว่าบัวกับพี่เป็นแฟนกันนะเหรอ น้าลีเขารู้ตั้งนานแล้วครับพี่ออกจะมาบ้านบัวทุกวันนี่ถ้าบ้านมีบันได หัวบันไดบ้านบัวคงผุแล้วละครับ”

    “อ้าว ทำไมผุละคะ” บัวถามนายหัว

    “ก็พี่ราดน้ำล้างเท้าทุกวัน ไม่แห้งเลยมันก็ต้องผุนะสิ” นายหัวโตมรพูด

    “อ๋อ อย่างนั้นหรือคะ” บัวหัวเราะออกมาพร้อมกับพยักหน้ารับทราบ ถือได้ว่าเป็นเสียงหัวเราะสดใสครั้งแรกที่นายหัวโตมรเห็นนับจากเจรจาตกลงเป็นแฟนกับบัว

    “หัวเราะเสียเสียงดัง บัวขำอะไรกับเขาเป็นด้วยเหรอพี่ไม่เคยเห็นบัวหัวเราะแบบนี้เลย” โตมรถามบัวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

    “บัวก็เป็นคนนะคะ ก็ต้องมีช่วงอารมณ์ต่างๆ เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละค่ะ” บัวบุษบาบอกนายหัวโตมร

    “อ้าวเป็นคนเหรอ พี่เข้าใจว่าบัวเป็นนางฟ้าเสียอีก” นายหัวโตมรยังคงหยอดคำหวาน

    บัวเงยหน้ามองนายหัวหน้าแดงด้วยความเขินขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ทำท่าเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร บัวบุษบารู้ดีว่านายหัวหนุ่มรุกจีบตนเองอยู่

    "วันนี้นายหัวอยู่กินข้าวที่บ้านบัวหรือเปล่าคะ" บัวถามแก้เขิน

    "อยู่ต่ออีกหน่อย แต่วันนี้พี่ไม่อยู่ถึงเย็นไม่กินข้าวจ๊ะพี่นัดไอ้พลเพื่อนพี่ไว้ว่าจะไปข้างนอกกัน แต่วันนี้ตั้งใจว่าจะมาขออนุญาตแม่กับพ่อบัวพาบัวไปเที่ยวที่บ้านพี่วันพรุ่งนี้นะครับ"

    "ทำไมต้องไปด้วยละคะ บัวอายที่บ้านของนายหัว"

    "อายเรื่องอะไร พี่ไม่เข้าใจ"

    "ก็ที่บ้านนายหัวจะมองบัวอย่างไร บัวกลัวค่ะไม่ไปนะคะ" บัวบอกปฏิเสธสีหน้ามีความกลัวและเป็นกังวล

    "ก็ไปจะได้รู้ไงละบัว ว่าที่บ้านพี่เขาจะว่าอย่างไร"

    บัวนิ่งคิดตามสิ่งที่นายหัวหนุ่มพูด สุดท้ายก็ตกลงใจที่จะไปตามคำชวนของนายหัว อย่างน้อยก็จะได้ทราบว่าที่บ้านนายหัวคิดกับตัวเองอย่างไร นายหัวโตมรจึงขออนุญาตมารับบัวในเช้าวันรุ่งขึ้นและขอตัวกลับ

    เช้าวันรุ่งขึ้นบัวอาบน้ำแต่งตัวรอนายหัวด้วยความตื่นเต้นและประหม่า บัวแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงเดรสลูกไม้แขนยาวสีครีมรวบผมตึง ทำให้วันนี้บัวดูเป็นสาวเต็มตัว เมื่อนายหัวมาถึงก็เดินเข้ามาสวัสดีพ่อของบัวที่กำลังชำต้นกล้วยไม้รองเท้านารีอยู่หน้าบ้าน

    "น้าวิชิต สวัสดีครับผมมารับบัวครับ ชำกล้วยไม้อยู่เหรอครับ" นายหัวหนุ่มถามว่าที่พ่อตา

    "สวัสดีครับนายหัว บัวแต่งตัวเสร็จแล้วรอนายหัวอยู่ในบ้าน ผมชำกล้วยไม้กล้วยส่งร้านขายต้นไม้ครับหารายได้อีกทาง เชิญนายหัวเข้าไปในบ้านก่อนครับ" วิชิตบอกนายหัวหนุ่ม

    โตมรเองก็รู้สึกสงสารวิชิตที่พยายามหารายได้เพื่อหาเลี้ยงครอบครัวให้อยู่รอด จริงๆ แล้วครอบครัวของวิชิตล้มแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะตัวของเขาด้วย วันนั้นที่สภากาแฟเขาเป็นคนออกอุบายคุยเรื่องเลี้ยงปลา ขายฝันให้วิชิตเห็นว่าทำอย่างไรเขาก็จะได้กำไร นายหัวพูดด้านเดียวคำนวณให้เห็นตัวเลขกำไรที่จะได้เมื่อจับปลาขาย แต่ไม่ได้บอกด้วยว่าวิธีการเลี้ยงปลามันก็ยากถ้าไม่มีความรู้ ยากมากในการที่จะเลี้ยงให้มีกำไร วิชิตกรีดยางมาตลอดแต่พอยางราคาถูกจากที่เคยพอกินพอใช้มันก็เริ่มไม่พอ วิชิตอยากเตรียมเงินสักก้อนเพื่อให้บัวเก็บไว้เรียนต่อจึงตัดสินใจจำนองบ้านที่ดินเพื่อกู้เงินมาลงทุน ทำอย่างไรได้ก็เขาอยากได้แม่คนสวยของเขา เขาเคยลองจีบแล้วดีๆ เมื่อต้นปีตอนบัวเรียนมอห้า แต่แม่คนสวยกลับไปยอมเล่นด้วย ไว้เนื้อไว้ตัวเสียเหลือเกินจนเขาเลยต้องใช้วิธีนี้ได้มาก็ทำไม่ลงด้วยสงสาร แม่คนสวยของเขาก็ช่างเป็นเด็กดีและเรียบร้อยเสียเหลือเกิน เลยต้องค่อยๆ ตะล่อมขอเป็นแฟนก่อนได้เป็นแฟนแล้วอีกไม่กี่ปี หรือเผลอๆ ไม่กี่เดือนเขาจะทำให้ได้เป็นเมียแน่ๆ

    "อ้าว นายหัวสวัสดีค่ะบัวแต่งตัวเสร็จแล้วไปกันเลยนะคะ" บัวทักทายสวัสดีนายหัว

    "จ๊ะไปกันเลยก็ได้ วันนี้แฟนพี่สวยมากโตเป็นสาวขึ้นเยอะ แล้วน้าลีละไม่อยู่บ้านหรือ"

    "แม่ไปศูนย์เด็กเล็กค่ะวันนี้ ไปทำความสะอาดเครื่องนอน และพวกของเล่นต่างๆ ให้เด็กๆ ค่ะ" บัวบอกนายหัวและเดินออกไปรอนายหัวที่รถหน้าบ้านระหว่างที่นายหัวพูดคุยกับวิชิตต่ออีกชั่วครู่ก็เดินออกมาที่รถ

    นายหัวขับรถพาบัวมาที่บ้านหลังใหญ่ของตนเอง ระหว่างทางบัวเองก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ทั้งหวั่นใจ ทั้งตื่นเต้นในการไปเจอกับครอบครัวของนายหัว ด้วยไม่รู้ว่าทางบ้านของนายหัวจะคิดอย่างไรกับตน

    "ถึงแล้วจ้ะ ลงมาสิจ๊ะบัว วันนี้ยาหยีน้องสาวพี่ก็อยู่บ้านนะเขาปิดเทอมแล้วเช่นกัน จบม.6แล้วเหมือนบัวเลย" นายหัวโตมรเดินอ้อมรถกระบะมาเปิดประตูฝั่งของบัวให้บัวลงจากรถและจูงมือบัวเดินเข้าบ้าน เมื่อเข้าบ้านไปถึงห้องรับแขกพ่อแม่และน้องสาวของโตมรก็นั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา บัวมองไปยังน้องสาวของโตมรที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับตนเองในใจเจ็บแปลบ น้องสาวของโตมรมีชีวิตที่ดีจัง สามารถเลือกชีวิตได้ไม่เหมือนกับตนเอง

    "บัวนี่พ่อแม่พี่ และก็ยายยาหยีน้องสาวพี่เอง" โตมรแนะนำ

    "สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า เอ่อ สวัสดีค่ะคุณยาหยี" บัวยกมือไหว้พ่อแม่ของโตมรและทักทายยาหยีน้องสาวของโตมรอย่างนอบน้อม