แรกพบสบตา (สาวน้อยกับไอ้โรคจิต)
1471 Words
ย้อนไปสมัยบัวบุษบาเรียนอยู่ม.5 ขณะนั่งรถกลับจากโรงเรียน ตาลเพื่อนสนิทของบัวบุษบาชวนไปเที่ยวงานเกษตรแฟร์ที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปีในมหาวิทยาทักษิณวิทยาเขตพัทลุง
“บัววันนี้ไปเดินงานเกษตรแฟร์ในมหาวิทยาลัยทักษิณกัน ฉันอยากไปดูกระต่ายอยากได้มาเลี้ยงสักตัว” ตาลเพื่อนของบัวชวน
“ไปก็ได้จ้ะ บัวเอารถมอเตอร์ไซค์มาจอดไว้ที่ปากซอยเข้าบ้าน เราลงรถโดยสารแล้วขับมอเตอร์ไซค์บัวไปก็ได้หรือตาลจะไปเปลี่ยนชุดนักเรียนก่อน” บัวถามความเห็นของเพื่อน
“ไม่ดีกว่าจ๊ะ ตาลว่าเราไปทั้งชุดนักเรียนเลยดีกว่าจะได้ไม่เสียเวลา บัวโทรบอกแม่ลีก่อนนะหรือให้ตาลพูดให้ก็ได้” ตาลบอกเพื่อน
“ก็ดีนะตาลขออนุญาตแม่ให้บัวดีกว่า” สองสาวน้อยคุยกันตอนกลับจากโรงเรียนประจำจังหวัด
“ได้งั้นลงรถโดยสารที่ปากทางก่อนแล้วเดี๋ยวตาลโทรขออนุญาตแม่ลีให้” ตาลคุยกับเพื่อน
เมื่อลงจากรถโดยสารแล้ว ตาลก็ได้โทรขออนุญาตแม่ของบัวเป็นที่เรียบร้อย สองสาวก็ได้พากันไปเดินเที่ยวงานเกษตรแฟร์ในมหาวิทยาทักษิณ
“ขออนุญาตแม่ลีแล้ว ขอกลับตอนสองทุ่ม วันนี้ตาลอยากไปดูเขาประกวดสัตว์เลี้ยงสวยงามด้วย อ๋อแล้วก็มีประกวดโคเนื้อโคนมด้วยนะบัว” ตาลเล่าให้เพื่อนฟังเกี่ยวกับการประกวดสัตว์เลี้ยง
“จ๊ะได้ วันนี้วันศุกร์พรุ่งนี้วันหยุดไม่ต้องไปโรงเรียนบัวได้หมด” บัวบอกเพื่อน
“บัวหิวหรือเปล่า เดี๋ยวตาลพาไปกินขนมจีนไก่ทอดเจ้าอร่อย วันนี้ตาลเลี้ยงเองจ๊ะ” ตาลบอกเพื่อน
“ไม่ต้องเลี้ยงบัวหรอกบัวจ่ายเองได้”
“เอาน่าตาลอยากเลี้ยงแบบตอบแทนที่บัวช่วยสอนคณิตศาสตร์ให้ตาลไง”
“งั้นก็แล้วแต่ตาลเลย”
“หาอะไรกินกันก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยไปดูกระต่ายและดูพี่บัสขึ้นร้องเพลงนะบัวนะ”
“พี่บัสไหนเหรอตาล”
“ก็พี่บัส พี่มอหกทับแปดที่เคยฝากดอกกุหลาบให้บัวตอนวันวาเลนไทน์นั่นแหละ” ตาลพูดบอกเพื่อน
“อ๋อบัสคนนั้นนั่นเอง บัวว่าเขาขี้เกียจเรียน ดีแต่ทำตัวว่าพ่อรวยเป็นลูกชายนายตำรวจใหญ่ บัวละไม่ชอบเขาเลย” บัวบุษบานึกได้ก็รีบว่าพี่บัสที่มาจีบตัวเองทันที
“เขาหล่อออกนะ มีแต่สาวกรี๊ดเขานะบัว”
“ปล่อยเขากรี๊ดกันไปเถอะ บัวไม่เอาด้วยหรอก”
“เออๆ ไม่ก็ไม่ ไปกินขนมจีนกันเถอะบัวฉันหิวมากขอไก่ทอดสองชิ้นเลย”
“จ๊ะไปกัน แล้วก็มาบ่นว่าอ้วน”
“โอ๊ย ตาลผอมก็ไม่สวยเหมือนบัวหรอก เพราะฉะนั้นปลงแล้วอ้วนให้สุด”
“ตาลก็สวยในแบบของตาลไง แม่ลีบอกบัวว่าผู้หญิงทุกคนสวยในแบบของตัวเองทั้งนั้น”
“จริงเหรอตาลสวยจริงๆ เหรอ”
“จริงๆ สิ บัวจะโกหกตาลทำไมล่ะ ไปกินขนมจีนไก่ทอดเจ้าอร่อยกันเถอะ”
สองสาวเดินไปร้านขายขนมจีนในงานเกษตรแฟร์ เมื่อกินขนมจีนกันเสร็จตาลก็ชวนบัวไปดูกระต่ายที่ตัวเองอยากได้
“ไปบัวอิ่มแล้ว ไปดูกระต่ายกัน”
“จ๊ะ ไปๆ เดี๋ยวบัวขอเดินดูกุหลาบด้วยนะอยากได้ไปปลูกสักต้น”
สองสาวเดินเล่น เดินดูดอกไม้และสัตว์เลี้ยงที่มาโชว์ในงาน ระหว่างเดินอยู่นั้นตาลก็ชวนบัวให้ไปดูซุ้มโคเนื้อกับโคนมที่พิธีกรในงานกำลังประกาศว่าเริ่มการประกวดอยู่
“บัวๆ เดี๋ยวขอไปดูประกวดโคเนื้อหน่อย แต่ไม่ได้ดูประกวดโคหรอกนะฉันจะดูโคบาลหนุ่มเจ้าของโคต่างหาก”
“ใครกัน นี่ตาลนิยมชมชอบคนแก่แล้วเหรอ” บัวพูดพร้อมกับหัวเราะ
“นังเพื่อนบัว ถ้าแกได้เห็นพ่อโคบาลหนุ่มนายหัวโตมรของฉันแกจะกลับคำพูด เปลี่ยนเป็นอยากกินคนแก่เลยฉันจะบอกแกให้”
“ใครกันนายหัวโตมร”
“ก็ลูกชายลุงผู้ใหญ่โรจน์เพื่อนพ่อฉันเอง หล่อมากเรียนจบมาจากอเมริกากลับมาทำฟาร์มโคเนื้อโคนม ที่สำคัญยังไม่มีเมีย” ตาลพูดเล่าเรื่องของนายหัวหนุ่มให้เพื่อนฟัง
“โอ๊ยตาลเขาอายุขนาดนั้น มีหรือจะยังไม่มีเมีย น่าจะมีแล้วแหละแต่แค่ยังไม่แต่งหรือเปล่า” บัวพูดออกความเห็น
“ยังไม่แต่งก็แสดงว่าฉันยังมีหวัง แกยังบอกฉันอยู่เลยว่าฉันสวย”
“ก็สวย แต่เรายังเด็กเพิ่งจะ17ปียังเรียน ม.5เองนะตาลแต่นายหัวอะไรนั่นเขาคงอายุเยอะแล้ว”
“ไม่เยอะมากหรอกยี่สิบปลายๆใกล้จะสามสิบกำลังดีเลย ตาลชอบแก่ๆ ประสบการณ์เยอะ” ตาลพูดและหัวเราะ
“น่าเกลียดจริงๆ พูดอะไรตาล” บัวดุเพื่อน
“เออๆ ไม่พูดแล้วจ้ะ แม่หญิงไทยใจงาม”
สองสาวเดินเข้าไปดูประกวดโค มีโคจากฟาร์มต่างๆ เข้ามาประกวดมากมาย
“บัวแกดูแม่วัวนมตัวนั้นสิ นมมันใหญ่มาก ฉันอยากแบ่งมาบ้างเลยว่ะ”
“ตาลกับวัวก็ไม่เว้นนะ”
“เออก็ใช่สิ ก็แกมันนมใหญ่เห็นตัวเล็กเอวบางๆ อือๆ ที่ไหนได้วะล้นมือตาลว่า”
“เอาอีกแล้วนะ พูดจาน่าเกลียด”
“น่าเกลียดที่ไหน ก็พูดเรื่องจริงชมด้วยว่าเพื่อนนมใหญ่”
“ไอ้ตาล บ้าจริงบอกให้หยุดพูดไง”
บัวไล่ตีตาลโดยที่ไม่ทันมองว่ามีชายหนุ่มเดินสวนมาทางสามแยกพอดีทำให้บัวชนเข้ากับชายหนุ่มคนดังกล่าวอย่างแรง
“โอ๊ย ว้าย!!!!”
“ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจพอดีผมรีบ” นายหัวโตมรคว้าร่างบางที่ทำท่าจะเซล้มลงกับพื้นถนนดินแดงทางเดินในงานเกษตรแต่ด้วยความเร่งรีบคว้าร่างบางไว้ได้ทัน ทำให้นายหัวคว้าช่วงตัวของบัวทำให้คว้าโดนสองเต้างามของบัวไปด้วย ทั้งสองคนต่างก็ตกใจ ต่างสบตามองหน้ากันอย่างตกใจ นายหัวเองก็ตกตะลึงในความสวยของสาวน้อยในชุดนักเรียนผมยาวรวบตึงผูกโบสีน้ำเงินเข้ม ส่วนบัวก็ตกใจที่ไอ้หน้าหนวดโรคจิตที่ไหนก็ไม่รู้มาจับหน้าอกตน
“เอ๊ย... ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะ...” นายหัวโตมรยังพูดไม่ทันจบ
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต” บัวทรงตัวยืนได้ก็รีบด่าสวนนายหัวด้วยความอับอาย
“อ้าว ยายเด็กคนนี้นี่ ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอจับร่างไว้ไม่ให้ลงไปวัดพื้นถนนก็ดีเท่าไหร่แล้ว แทนที่จะขอบคุณกลับมาด่ากัน เสียนี่ เจริญจริงๆ วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของกูวะ” นายหัวโตมรบ่นอย่างหัวเสีย
“ก็คุณมา... เออช่างเถอะไปตาลกลับบ้าน” บัวตัดใจไม่พูดต่อไม่อยากให้เรื่องบานปลายแต่คว้าแขนเพื่อนเพื่อรีบกลับบ้านแทน
“เดี๋ยวจะรีบไปไหน เป็นเด็กเป็นเล็กผู้ใหญ่ช่วยไว้ขอบคุณนะพูดเป็นหรือเปล่า” นายหัวโตมรจับแขนเรียวงามของบัวไว้อย่างต้องการอยากจะตอแยด้วย ตาลเห็นท่าจะไม่ค่อยดีเลยรีบแนะนำตัวเพื่อแก้สถานการณ์ กลัวว่าจะมีเรื่องกันเพราะคนกันเองทั้งนั้น
"เออ สวัสดีค่ะพี่โตจำตาลได้หรือเปล่าคะ ลูกสาวพ่อสุทินค่ะเพื่อนพ่อผู้ใหญ่โรจน์ ตาลขอโทษแทนเพื่อนด้วยที่ว่าพี่โตว่าโรคจิต แต่อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ" ตาลพูดแนะนำตัว
“จำได้ครับ เอ่อ แต่ว่าน้องตาลไม่ต้องย้ำคำว่าโรคจิตก็ได้ครับ พี่ไม่ใช่โรคจิตที่ไหน”
“เอ่อค่ะๆๆ ตาลขอโทษอีกครั้งนะคะ”
“แล้วเธอละ อยู่ดีๆ มาว่าฉันขอโทษนะพูดเป็นหรือเปล่า”
“เป็น แต่ฉันไม่ขอโทษ และไม่ขอบคุณเพราะคุณ ... มัน” บัวชี้หน้านายหัวโตมร
“ฉันทำไมหรือเด็กน้อย” นายหัวโตมรชักจะชอบใจที่ได้แกล้งแม่สาวน้อยหน้าสวยผมยาว ปากอิ่มหน้าจูบคนนี้เสียแล้วอยากจะต่อปากต่อคำและไปต่ออย่างอื่นด้วยซ้ำแต่พอดีได้ยินเสียงเรียกของโฆษกดังขึ้น
“เรียนเชิญนายหัวโตมร ขึ้นมารับรางวัลชนะเลิศ แม่โคสวย สุขภาพดีด้วยครับ”
“วันนี้พี่มีธุระแล้วนะเด็กน้อย แล้วเราจะได้เจอกันอีก”
“ไอ้โรคจิต ฉันไม่มีทางเจอคุณอีกแน่นอน” บัวพูดเบาๆพอให้นายหัวโตมรได้ยิน
“ไว้เราค่อยมาดูกันว่าจะได้เจอกันหรือเปล่า” นายหัวพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินยิ้มจากไป
- Writer
