บ่วงรักกับดักนายหัว

ทำบุญร่วมชาติ

    เช้าวันรุ่งขึ้นนายหัวโตมรมารับบัวบุษบาไปสวนปาล์มที่ควนถ้ำวังหอม โตมรขับรถกระบะมารับบัวแต่เช้าด้วยกลัวว่าแดดจะร้อน วันนี้ตั้งใจว่าจะเข้าไปดูคนงานแทงปาล์มและจัดการให้คนงานถากหญ้าและใส่ปุ๋ยให้เรียบร้อยด้วย

    "สวัสดีครับน้าลี บัวแต่งตัวอยู่เหรอครับ" โตมรทักทายว่าที่แม่ยายเมื่อมาถึง

    "แต่งตัวเสร็จแล้วค่ะนายหัว บัวอยู่ในครัวทำข้าวต้มอยู่จะเสร็จแล้วน่าจะกำลังตั้งโต๊ะนายหัวรับข้าวต้มก่อนแล้วกันนะคะจะได้ไม่หิวกลางทาง น้าเตรียมข้าวเที่ยงไว้ให้ไปกินที่สวนมื้อเที่ยงแล้วด้วยเดี๋ยวค่อยยกไปใส่หลังรถนะคะ" มาลีบอกนายหัวพร้อมกับยื่นตะกร้าหวายที่ใส่กับข้าวไว้เรียบร้อยแล้วส่งให้นายหัว

    "ครับน้าลีขอบคุณน้าลีมากนะครับ" โตมรขอบคุณว่าที่แม่ยาย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่บัวเดินออกมาตามนายหัวไปกินข้าวต้ม

    "พี่โตสวัสดีค่ะ ข้าวต้มเสร็จแล้วกินรองท้องเสียหน่อยนะคะ" บัวทักทายนายหัวและชวนกินข้าว

    "ครับบัวทำเองเลยเหรอ ฝึกไว้ดีแล้วอีกหน่อยก็ต้องทำให้ผัวกินทุกวัน" โตมรพูดเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน ทำให้บัวอายหน้าแดงแต่ก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับนายหัวโตมร

    ทั้งสองคนกินข้าวเช้าเสร็จก็ออกเดินทางไปสวนของนายหัว ระหว่างขับรถไปนั้นนายหัวหนุ่มก็ได้ถามบัวว่า

    "บัวถ้าบัวเรียนจบแล้ว ไม่เป็นครูแต่มาช่วยพี่ดูแลบัญชีและงานสวนหรือช่วยดูแลบ้านได้ไหม" โตมรถามแฟนสาว

    “ถ้าบัวเรียนครูจบแล้วมาช่วยพี่โตทำสวนและทำงานฟาร์มบัวก็ควรจะเรียนเกษตรตั้งแต่ต้นนะคะ บัวเรียนครูก็ต้องเป็นครูสิคะ”

    "พี่เข้าใจบัว แต่บัวก็ต้องเข้าใจพี่ด้วยพี่อยากให้บัวช่วยพี่ทำงานอยู่บ้านเลี้ยงลูกมากกว่า" โตมรพูด

    "บัวยังไม่ทันได้เริ่มไปเรียนเลยนะคะ อีกตั้งหลายปีกว่าบัวจะเรียนจบถึงตอนนั้นพี่โตอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วก็ได้ค่ะ"

    "พูดแบบนี้บัวหมายความว่ายังไง กะว่าพอได้ไปเรียนบัวจะมีคนอื่นแล้วทิ้งพี่เหรอ"

    "ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ บัวแค่อยากบอกพี่ว่าอนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอน บัวไม่อยากคิดไปไกลมาก พี่โตค่ะที่สวนพี่โตมีคนงานทำสวนปาล์มเยอะไหมคะ"

    "ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย พี่บอกบัวไว้ก่อนนะบัวคือว่าที่เมียของพี่ห้ามคิดนอกใจพี่ไปรักคนอื่นอย่างเด็ดขาดพี่จะไม่ทนถ้าพี่รู้ว่ามีใครมายุ่งกับบัว หรือบัวไปยุ่งกับใคร"

    "ค่ะ บัวทราบดีว่าบัวเป็นสิทธิของพี่เพราะพ่อบัวติดหนี้พี่อยู่ บัวไม่ลืมหรอกค่ะเราตกลงกันแล้วไงคะบัวจะเป็นแฟนพี่ พี่จะให้เวลาบัวไงละคะ"

    "ครับพี่ก็ให้อยู่นี่ไง"

    "ค่ะ บัวว่าเราอย่าเพิ่งคุยเรื่องที่ยังมาไม่ถึงเลยนะคะ ตกลงสวนพี่โตมีคนงานเยอะไหมคะ" บัวพยายามจะพูดเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง

    "ก็มีเยอะครับ แต่ไม่เยอะเท่าของไอ้พลมันหรอก สวนพี่มีคนงาน 15 ครัวเรือน มีมาอยู่ที่บ้านพักคนงานเลยอยู่กันแบบครอบครัวเลย หลักๆ ก็กรีดยางและดูแลสวนปาล์ม มีคนงานทั้งผู้หญิงผู้ชายประมาณ 30 คน" โตมรบอกบัว

    "ก็เยอะอยู่นะคะ"

    "พี่แบ่งโซนให้ช่วยกันดูแลรับผิดชอบเฉลี่ยคนละ 20 ไร่ สวนพี่มีเนื้อที่ทั้งหมด 500 ไร่มีทั้งปาล์มและยางปลูกผสมกันอย่างละครึ่งๆ บัวชอบงานสวนหรือเปล่า"

    "บัวชอบค่ะ แต่บัวยังไม่เคยลองทำไม่รู้จะทำได้หรือเปล่าค่ะ แต่การเป็นครูบัวมองว่าบัวอยากทำและน่าจะทำได้ดีค่ะ"

    "ครับเป็นครูก็ได้ จะได้สอนลูกของเราด้วย ถึงเป็นครูก็เป็นเมียโตมรคนทำสวนอยู่ดี" นายหัวโตมรสรุป

    โตมรขับรถพาบัวบุษบามาถึงสวน ก็ได้แนะนำบัวให้หัวหน้าคนงานรู้จักบัวในฐานะแฟนของตนเอง และพาบัวขับรถดูในสวนรอบๆ

    "บัวชอบสวนพี่ไหม ถ้าต้องมาอยู่ที่นี่กับพี่บ้างจะอยู่ได้ไหมครับ" โตมรถามบัวบุษบา

    "ชอบค่ะ บัวอยู่ได้ค่ะ"

    "แล้วบัวต้องไปเรียนวันไหนนะ"

    "วันจันทร์ค่ะ อีกห้าวันบัวก็ต้องเดินทางค่ะ"

    "ขากลับจากสวนพี่จะพาบัวไปกราบตาหลวงแสงที่วัดวังหอม บัวอยากไปหรือเปล่า" โตมรถามบัว

    "อยากไปสิคะ บัวจะได้กราบขอพรท่านให้บัวเรียนจบเร็วๆ จะได้รีบทำงานหาเงินมาคืนให้พี่โต"

    "บัว เอาอีกแล้วนะทำพี่น้อยใจอีกแล้วเหมือนบัวอยากหลุดพ้นไปจากชีวิตพี่โดยเร็ววันยังไงก็ไม่รู้ พี่รักบัวอยู่ข้างเดียวเลยเหรอ" โตมรพูดตัดพ้อบัวด้วยความน้อยใจ

    "ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ บัวขอโทษ อย่าโกรธบัวเลยนะคะ" บัวพูดขอโทษพร้อมกับจับมือโตมรขึ้นมาแนบแก้ม

    "พี่ไม่ได้โกรธ แต่พี่ไม่รู้ว่าจะทำให้บัวรักได้ยังไง"

    "ก็บัวยังไม่เคยพูดเลยนะคะว่าเกลียดพี่โต"

    "ไม่พูดว่าเกลียดแล้วรักหรือเปล่า"

    "เอ่อ บัวว่าเรารีบกลับดีกว่าค่ะ จะได้แวะกราบตาหลวงแสงที่วัดวังหอมด้วย" บัวรีบเปลี่ยนเรื่อง

    "ครับไปครับ เปลี่ยนเรื่องเก่งตลอดเลยนะเรานะ"

    นายหัวพาบัวมาไหว้ตาหลวงแสง ซึ่งท่านเป็นพระเกจิดังที่เมื่อท่านละสังขารแล้วสังขารของท่านไม่เน่าเปื่อยเป็นที่น่าอัศจรรย์ ท่านเคยเป็นอดีตเจ้าอาวาสวัดวังหอม เป็นที่นับถือของชาวบ้านในจังหวัดนี้และจังหวัดใกล้เคียง

    "บัว มานั่งใกล้ๆ พี่มา" โตมรเรียกบัวมานั่งกราบตาหลวงแสงในโลงแก้วใกล้ๆตัวเอง

    "ค่ะพี่โต" บัวรับคำและนั่งลงใกล้ๆ โตมร ทั้งสองคนกราบตาหลวงแสงพร้อมกันและต่างคนก็ต่างตั้งจิตอธิษฐานในใจอย่างเงียบๆ พอกราบลาตาหลวงแสงเสร็จบัวและนายหัวโตมรก็เดินทางกลับบ้าน และพูดคุยกันไปตลอดทาง

    "เมื่อกี้บัวอธิษฐานว่าอะไรบอกพี่ได้ไหมครับ" โตมรถามบัว

    "บัวเอ่อ ไม่บอกพี่โตได้ไหมคะ"

    "ไม่บอกก็ได้พี่บอกบัวเองก็ได้ พี่อธิษฐานว่าขอให้ว่าที่เมียเห็นใจตกลงปลงใจเป็นเมียพี่เสียที พี่อยากกินหญ้าอ่อน" โตมรหัวเราะและบอกบัวทำให้บัวอมยิ้มเขินจนหน้าแดง แต่ก็ขำตรงที่โตมรบอกอยากกินหญ้าอ่อน ทำให้บัวนึกถึงสำนวนโคแก่ชอบหญ้าอ่อนตอนเรียนวิชาภาษาไทย

    "ค่ะ" บัวรับคำ

    "ค่ะ แค่นี้เองเหรอ พี่พูดตั้งเยอะ"

    "ค่ะบัวพูดไม่ทันพี่หรอกค่ะ"

    "ไม่พูดก็ได้ แต่วันนี้ถือเป็นวันดีของเรานะบัว พี่ถือว่าเราสองคนได้ทำบุญร่วมชาติกันแล้วนะ บัวเป็นของพี่ในชาตินี้และชาติต่อไปเราก็จะได้กลับมาเจอกันอีก"

    "บัวว่าทำบุญร่วมกันเป็นสิ่งที่ดีอยู่แล้วค่ะ บุญจะทำให้เรามาเจอกันในสถานการณ์ที่ดี"

    "บัวหมายความว่า บัวมาเจอพี่เพราะสถานการณ์บีบบังคับใช่ไหม" โตมรฟังแล้วเริ่มสะดุดหู

    "เอ่อ บัว บัวจะถามพี่ว่าพี่จะไปส่งบัวที่มหาวิทยาลัยหรือเปล่าคะ บัวอยากให้พี่พากระบะไปส่ง บัวจะได้เอามอเตอร์ไซค์ไปจะได้ขับไปเรียนไม่ต้องเดินไกลค่ะ" บัวเปลี่ยนเรื่อง

    "เปลี่ยนเรื่องเก่งจริง ไปส่งสิครับแฟนทั้งคนพี่หวงบัวจะตายไม่รู้เหรอ"

    "รู้สิคะ งั้นพี่ไปส่งบัวนะคะ" บัวเปลี่ยนเรื่องได้ทันและพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องสวนปาล์มของโตมรต่อจนกลับถึงบ้าน