In Bed With The Vampire

Chapter 1

Emi's POV

Habol ang hininga nang mapagtanto 'kong nasa ibang lugar ako. Sigurado akong wala akong sa mundo namin. I tried to hold my breath just to make sure na hindi ako nananaginip. The place was surrounded by darkness. Wala akong makita, nangangapa ako.

Nilibot ko ang tingin sa lugar and that's when I realize na nasa isang hallway ako, maybe a school? Kasabay no'n ang sunod-sunod na pag-ilaw ng mga candlelight na nakakabit sa pader.

Just when I thought na ako lang ang nasa hallway. Nakita ko ang pigura ng lalaki na nakasandal sa di kalayuan.

"Do you know it's forbidden to be out at this hour?" a deep, masculine voice suddenly interrupted, cutting through the silence of the hallway.

Hindi niya ba nakikita na nakasalampak ako sa sahig? The acidity to accused me na sinadya kong lumabas at this hour!

Although, his voice held an icy quality, as if it had been forged in the depths of a frozen wasteland. Hindi ako nagpatinag. I remained sitting on the floor.

I couldn't help but wonder who could possess such a hauntingly cold and commanding presence.

I heard his footsteps approaching towards my position. My heart pounded in my chest as I lifted my eyes to met him. Hindi ko makita ang mukha niya dahil sa tuklap na suot niyang maroon- cloak.

Bahagya akong napaatras dala ng awrang bumabalot sakanya.

With a mixture of apprehension and curiosity, I mustered the courage to respond, my voice trembling slightly, "Who... who are you?"

I was startled when he suddenly grabbed my left hand, pulling me to stand up.

"Ano ba?! Nasasasaktan ako!"

I tried to pull away, but his strength was overwhelming. His grip on my hand tightened, sending a sharp jolt of pain through my pulse. I winced, feeling the pressure almost crushing my bones.

Who is this mysterious person? And why are his hands so unnaturally cold.

"Hindi naman ako tatakas!" I shouted, trying to break free from his grip. "Look, nasasaktan ako."

Kahit hindi ko makita ang pala-pulsuhan ko, alam kong namumula na iyon sa sobrang higpit ng pagkakahawak niya doon.

Ano bang naging kasalanan ko? Curfew ba nila kaya bawal lumabas? Kim Chiu lang ang pig?

Tumigil kami sa isang pintuan at namilog ang mata ko nang sa isang iglap ay nasa loob na kami ng isang kuwarto. Like what hell just happen?

Tinulak niya ako kung saan kaya naman nauntog ang ulo ko sa dingding. s**t! Feeling ko tuloy umalog utak ko.

Napahawak ako sa noo ko at napaupo sa sahig.

"Sino siya? Hapunan mo, V?" boses ng lalaki na nanggagaling sa madilim na sulok. I tried to looking around pero wala akong makita.

"No, I found her during class hours. If you want to devour her, go ahead. I'm not interested anyway."

My eyes widened as they gathered in front of me, revealing their sharp fangs and glistening red eyes.

Nagsimula akong makaramdam ng kaba. I covered my hands over my mouth in disbelief at what I was seeing.

They— are vampires?

"H-hapunan? S-so mga bampira kayo? Oh God! Sana magising na ako sa nakakalokang panaginip na 'to," I muttered to myself, shutting my eyes off para lang hindi makita ang pamumula ng mga mata nila.

"Miss, you're not dreaming. Someone summoned you, that's why you're here. You like daydreaming, and this place is what you've been thinking about, right? So this is where you ended up," one of them interjected. His hair had a shade of gray. Katulad no'ng masungit, nakasuot din siya ng maroon-cloak.

Tulala akong nakatingin sakanila. Ang nasa isip ko lang ngayon ay kung paano makatakas sa mga nilalang na 'to. For sure, they are going to drink my blood and maybe gagawing blood bank nila.

Sosyamaryosep! The idea of me being suck by these vampires was unbearable to imagine. Na-i-imagine ko na kung anong kahihinatnan ko kung sakali man na gagawin nila akong hapunan at iyong sakit kung paano nila ibaon ang pangil nila sa leeg ko isa-isa.

"This can't be! This isn't real. Do you know that I'm human? And all of you are vampires here? And you're going to make me your dinner? Damn it! Where is Prince Xyrus?"

Prince Xyrus? Where did I pull that name from and why did I suddenly mention it? Ah, maybe it's from the story.

"Oh, so you know the beloved king? How come, human?" So hari pala ang nabanggit 'kong pangalan?

Nangingnig ang mga tuhod kong tumayo ako at inisa-isang pinukol ang tingin sakanila. Ilan sa kasamahan ni mister manghihila ay tahimik lang sa sulok ng kuwarto, walang pakialam sa kung anong nangyayari sa paligid nila.

"Uh, hindi. I just heard that name from..."

Naputol ang sasabihin ko at nagulat nang isandal ako ni mister manghihila sa pader at mahigpit na hinawakan ang pulsuhan ko.

Damn this vampire! Even though I didn't want to believe in vampires, I had no choice but to believe now, there was evidence.

The redness of his eyes. I wish I could just be swallowed by the ground right now. I can't stand this!

Shit! The pain in my wrist was unbearable due to his tight grip. And to make matters worse, I was pressed against the wall, feeling trapped.

I stared at his bloodshot eyes and I couldn't deny the fact that he's good looking. Eh ano naman? Kung ganito trato niya sa'kin.

"Ano bang problema mong bampira ka? Just so you know, hindi ako hunter na nandito para patayin kayo. Isa akong tao and what? Papatayin niyo ako dahil sa dugo? Disgusting! Eh di pinatunayan niyong mababang uri lang kayong mga bampira, mga uhaw sa dugo!" sabi ko sa malakas na boses para marinig ng iba niyang kasama.

Oo, gusto kong inisin at galitin sila para kahit pa-paano makabawi man lang ako.

"Hindi rin kami umiinom ng dugo ng karaniwang tao lang, kaya sino ka ba?" the guy with a shade of red hair said. Binaba niya ang hawak na libro bago tumingin sa'kin. Bakas sa boses niya ang pagkainis at sa mukha niya.

Napangisi ako. Nagtagumpay ako sa plano ko.

"Kung gano'n, pakawalan niyo ako rito. Ang sakit na kasi ng kamay ko," I said almost commanding. "If you are going to suffocate me mister manghihila, patayin mo na lang ako."

Binaba ko ang tingin kay mister manghihila. Nakipagtitigan ako sakanya at napangiwi ako nang humigpit pa lalo ang pagkakahawak niya sa pulsuhan ko at sa paraan ng pagkakasakal niya sa'kin.

"Lumabag kasi sa rules kaya 'yan ang parusa," rinig kong bulong ng boses babae malapit sa kinaroroonan ko.

So ito ang parusa ko? Mga baliw sila! Anong klaseng rules 'yon? Alam naman nilang napadpad lang ako dito tapos it-trato nila ako ng ganito?

"Tama na 'yan, V. Baka mapatay mo pa yan sa pagkakasakal. Kapag nalaman 'to ng mahal na hari..." the guy with shade of brown hair trailed off.

"I don't care!" umalingaw-ngaw ang malamig niyang boses sa loob ng room. Napabuga ako ng malakas ng hangin nang bigla niya akong bitawan.

Nagulat ako nang bigla na naman niya akong hatakin sa kung saan and at this point sobrang higpit na ng pagkakahawak niya sa kamay ko. Pakiramdam ko mababali na iyon.

Napasalampak ako sa couch nang itulak niya ako doon. Tangina naman! Ang sakit no'n, hilong-hilo na ako sa bilis ng pangyayari. Pakiramdam ko naging walking puppet ako sa ginagawa niya sa'kin.

Nilibot ko ang mata sa kasalukuyang kuwartong kinaroroonan namin. Sakto lang ang laki ng kuwarto at ang tanging nandito lang ay itong malaking pabilog na couch na kulay pula.

"Una, lumabag ka sa rules," sambit niya habang nakapamulsang nakatayo sa harap ko.

"Wala akong alam sa rules niyo dito, bago lang..."

I was shocked when he suddenly cornered me against the couch. I swallowed hard when I saw his eyes turned to red.

"Shut up! Wala kang karapatan para sagot-sagutin ako."

Pinigilan ko ang sarili na huwag pumikit dahil sa strawberry menthol niyang tumatama sa mukha ko. Hindi ito ang tamang oras pa rito, Emi!

"Tsk! Sige, ipagpalagay natin na wala akong karapatan para sagot-sagutin ka, bakit? Sino ka ba para..."

"Shut up!"

Napalunok ako nang dahan-dahan niya akong ihiga ng maayos sa couch. At halos hindi ko nasundan ang galaw niya dahil sa bilis niyang kumilos.

Umangat ang mukha ko nang ilapit niya ang mukha niya sa leeg ko. Napasinghap ako nang maramdaman ko ang labi niya doon, tracing every inch of it. Napapikit ako nang mariin nang dilaan niya iyon.

Kakagatin na ba niya ako? Is he going to suck my blood?

"Your blood is mine now, a fitting punishment for you, mere mortal," his voice sent shiver down my spine.

Sinubakan kong pumiglas ngunit mabilis niyang nakulong ang mga kamay ko at mahigpit na ipinatong sa couch. Nakaramdam ako ng panghihina sa hindi malamang kadahilanan.

Ginamitan niya ba ako ng kapangyarihan?

My vision started to blur, as if I was being overcome by drowsiness.

Hinayaan ko siyang dilaan ang leeg ko dahil wala rin naman akong choice kung magpupumiglas ako. Napapikit na lang ako nang maramdaman kong bumaon ang pangil niya sa leeg ko.

"Damn! I love the taste of your blood!" he exclaimed as he licked my neck once again.

"Tama na," I weakly uttered as I stared at the door, waiting for someone who could rescue me from this blood-sucking vampire.

I could feel him loosening his grip. I glanced at his eyes, which were now glowing with a piercing shade of red.

I lifted my hand and wiped the blood from his lips using my right thumb. I didn't know why I did it. I was the one who got hurt, yet here I was, wiping the blood off his lips. I must be going insane!

"You!"

Natulak ko siya bigla at napahawak sa aking leeg. Mabilis akong umalis sa couch at patakbong nagtungo sa pintuan ngunit bago pa man ako makalabas ay nahabol niya ako.

I knew vampires had the ability to teleport, and just like that, he appeared before me, standing in front of me with his left shoulder extended, blocking the door.

"Saan ka pupunta?"

Hindi ako nakasagot nang bigla akong matumba sa kanya and luckily, he swiftly caught me.

"Just stop," halos paanas kong sabi nang maramdaman 'kong binuhat niya ako pabalik sa couch.

"I'll let you slide this time. For now, I'll just follow you," I heard him say before I completely lost consciousness.

"Emi! Gising! Mali-late ka na naman sa school, stop daydreaming stupid! Hindi 'yan ikakabuti ng pag-aaral mo."

I was panting when I hurriedly rose up from my bed. Was that a dream? Napahawak ako sa bandang dibdib ko dahil sa bilis ng kabog no'n.

"Anong nangyari?"

"Nahimatay ka lang naman sa school, mabuti na lang at hinatid ka no'ng oh-so-fafa na transferee."

"Transferee? Sino?" takang tanong ko. Tagatak ang pawis mula sa noo ko pababa sa leeg ko.

"Hindi ko natanong, eh. Sa sobrang taranta ko dahil sayo, hindi ko na natanong ang pangalan niya saka bigla na lang siyang nawala."

Sana nagkakamali lang ako ng iniisip na sinundan niya ako o baka siya talaga 'yong naghatid sa akin. Kailagan kong magtago para hindi na niya ako mahanap ulit but knowing he is a vampire, imposibleng mapagtaguan ko siya.

"Maayos naman na pakiramdam mo?" she asked and I just nodded.

Even if it was a dream or not, kailangan 'ko pa rin mag-ingat sa kanya.

"I can always smell your blood, human."