EPISODE 7
652 Words
วิศวะขังรัก
(Engineer’ nSister)
EPISODE 4
เวลาต่อมาสองพี่น้องต่างก็ออกมารอลุงส่งคนขับรถเพื่อไปเรียน โดยรัดเกล้าไม่ลืมที่จะบอกลาบิดามารดาเช่นทุกวัน
“จุ๊บ! ปะป๊าขาเกล้าไปเรียนนะคะ สวัสดีค่ะ” สาวน้อยจุ๊บแก้มบิดาที่โน้มหน้าลงมาให้เธอ ทำให้คนเป็นพ่อขยับยิ้มพอใจในความน่ารักน่าเอ็นดูนั้น
“จุ๊บ! จุ๊บ! หม่าม๊าขาเกล้าไปเรียนนะคะ สวัสดีค่ะ” ก่อนจะหันมาจุ๊บมารดาทั้งสองแก้มนุ่มด้วยรอยยิ้ม
“ไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย” ใบข้าวเอ่ย แล้วยกมือลูบศีรษะลูกสาวอย่างเอ็นดู
“ป๊าครับ ม๊าครับ สวัสดีครับ” รามสูรว่าพลางยกมือไหว้บิดามารดา ก่อนจะเดินตามน้องสาวไปขึ้นรถ
“ไปกันเลยนะครับคุณราม หนูเกล้า” ลุงส่งคนขับรถเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นว่าวันนี้ความสดใสร่าเริงของคุณหนูน้อยประจำบ้านก็ยังคงทำให้ทุกคนยิ้มได้
“ซิ่งไปเลยค่ะลุงส่ง” สาวน้อยส่งเสียงร่าเริง แล้วหันมายิ้มให้คนเป็นพี่ชายที่ยกมือมาลูบผมเธอเล่น
“นอนหน่อยไหม” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“นอนก็ดีค่ะ เมื่อคืนกว่าจะแก้การบ้าน กว่าจะได้นอนก็เกือบสี่ทุ่ม เกล้าง่วงมากค่ะ” เธอบ่นอุบ ก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนตักพี่ชาย
“เดี๋ยวพอปิดเทอมก็ไม่ต้องตื่นเช้าแล้ว” เขาพึมพำ หลุบสายตาคมมองคนที่ค่อย ๆ หลับตาลง
“ค่ะ ปีหน้าเกล้าก็จะได้ไปเรียนมหา’ ลัยกับเฮียแล้ว ดีจังค่ะ” สาวน้อยพึมพำแค่นั้น ทำคนฟังได้แต่ยกยิ้มมุมปากจาง ๆ
ณ โรงเรียนเอกชนXE’ S
รถยนต์คันหรูที่เข้ามาจอดเทียบข้างฟุตบาทหน้าโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดัง ทำให้รามสูรเขย่าเจ้าของร่างนุ่มที่นอนหลับซบอยู่กับตักของเขาให้ตื่นขึ้น
“หนูเกล้า” เขาเอ่ยเรียก ทำให้รัดเกล้าค่อย ๆ ขยับตัวขึ้นมานั่งดี ๆ เธอโยกคอไปมาเล็กน้อยแก้อาการเมื่อยขบเพราะรู้สึกนอนไม่ค่อยสบายตัวนัก
“อ่า...วันนี้วันพุธนี่นา เจอกันที่บ้านนะคะ”
เธอเอ่ยพลางหยิบกระเป๋านักเรียนมาสะพายไหล่ ก่อนจะรั้งต้นแขนพี่ชายให้โน้มหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ ทว่าวันนี้รามสูรกลับขืนตัวไว้จนสาวน้อยขมวดคิ้วมุ่น
“เฮียว่าเกล้ารีบเข้าไปเถอะนะ”
“ก็เกล้าจะไปแล้วไงคะ เฮียก็ก้มมาสิคะ” เธอบอกอย่างไม่เข้าใจ ทำไมวันนี้พี่ชายของเธอถึงได้ทำท่าแปลก ๆ ล่ะ
“คือ...หนูฟังเฮียนะ อีกหน่อยหนูก็จะสิบแปดแล้ว เฮียว่าหนูไม่ต้องหอมเฮียทุกวันก็ได้ ว่าไงคะ?” เขาอธิบายเหตุผล ทำให้รัดเกล้าได้แต่อึ้งไป แววตาคู่สวยไหวระริกยามมองหาความหมายของถ้อยคำในแววตาพี่ชาย วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ล่ะ
“ค่ะ! เกล้าขอโทษค่ะ” สาวน้อยพึมพำแค่นั้น ทว่าน้ำตาใสที่รินไหลจากแววตาสั่นระริกลงมาอาบผิวแก้มนวลก็ทำรามสูรถึงกับหน้าเสีย รีบรั้งข้อมือคนที่กำลังจะเปิดประตูรถไว้แน่น
“หนูเกล้า! ร้องทำไมบอกเฮียก่อนสิ” ชายหนุ่มถามอย่างร้อนรน มองคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้าน้ำตาริน
“เพราะเกล้าโตเฮียก็เลยเบื่อเกล้าแล้วใช่ไหมคะ เกล้าไม่น่ารักน่าหอมเหมือนตอนเด็ก ๆ แล้วสินะ ฮึก! พอเกล้าโตเฮียรามก็ไม่รักเกล้าแล้ว ฮึก...ฮือ”
น้ำเสียงสั่นพร่าที่มาพร้อมกับอาการสะอึกสะอื้นยิ่งทำคนฟังสะท้านในอกวาบ เขาไม่ได้คิดแบบนั้นสักนิด ใครจะเบื่อน้องเพราะน้องโตกันล่ะ
- Writer
