ฟ่านหงอี้ถูกซ้อมชนิดว่าศิษย์ในสำนักหรือสหายทั้งสี่มาเห็นคงต้องตาค้าง ทั้งเสื้อผ้า ผมเผ้าหลุดรุ่ยหลุดภาพคุณชายผู้สง่างามที่หลีเหยียนฉือตั้งให้ไปไกลที่เดียว ใบหน้ายามนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำแต่สีหน้าและแววตามีแต่ความดีใจทั้งยังยิ้มออกมาได้
“อูย ท่านไม่ยั้งมือให้ข้าบ้างเลย”
“ทำไมต้องยั้ง เป็นเจ้าที่หาเรื่องใส่ตัวเองไม่ใช่หรือ ร่ำเรียนและฝึกฝนกับพวกสหายเจ้าไปตามปกติก็ดีแล้ว ทำไมต้องขอสัญญาให้ข้ามาทดสอบเจ้าทุกสามเดือนด้วยเล่า”
“ข้าก้าวหน้าขึ้นบ้างหรือไม่”
“อืมก็พอนับว่าก้าวหน้าได้ หากเป็นเมื่อก่อนเจ้าต้องก้าวหน้ามากกว่านี้แน่นอน”
“ท่านคงหาเรื่องตีข้าเช่นเดิม”
“ทำไม ข้าสั่งสอนได้ดีกว่าเจ้าพวกนั้นแน่นอน หรือเจ้าว่าไม่ใช่”
“ใช่ๆ ขอรับ”
ฟ่านหงอี้เปลี่ยนเรื่องให้ออกห่างจากเรื่องสัญญาสามเดือน เขาไม่มีทางให้อีกฝ่ายรู้ได้ว่าเหตุผลที่ขอสัญญาเช่นนี้ จนกว่าจะถึงเวลานั้นเขาจึงจะบอก
“ท่านไปไหนมา”
“ข
