เจ้าสัว

EP.9 เขาไม่ใช่ลูกเธอ

EP.9 เขาไม่ใช่ลูกเธอ

เเสงเเดดในยามเช้าของอีกวันสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างภายในห้องนอนกว้าง ที่มีคนพึ่งเป็นเจ้าของนอนหลับสนิทอยู่ ใบหน้าหวานมีผมคลอเคลียกรอบหน้ารูปไข่บวกกับเเสงเเดดที่สาดส่องเข้ามา ส่งผลให้เห็นขนตาเรียงตัวเป็นเเพรยาวงอน จมูกรั้นๆ เเสดงถึงนิสัยของเธอได้เป็นอย่างดี ปากกระจับสีชมพูอ่อนเหมือนคนสุขภาพดี... ทำให้ทุกคนที่รู้จักเธออย่างใกล้ชิด ต่างบอกว่าเธอสวยเเละสวยมาก! ร่างบางพลิกตัวไปมาบนที่นอนนุ่ม ก่อนเหตุการณ์ต่างๆจะประเดประดังเข้ามาในสมองเธอ ทำให้เธอลืมตาขึ้นมาเเล้วดีดตัวลุกขึ้นทันที

"เรื่องจริงสินะ" ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอบๆห้อง ก่อนที่จะมาหยุดที่เสื้อผ้าตัวเอง

เเกร๊ก!

ฉันหันไปมองประตูที่เปิดออกพร้อมปรากฏร่างผู้หญิงวัยกลางคนสวมชุดเเม่บ้าน เดินถือถาดอาหารมาวางไว้โต๊ะหัวเตียงฉัน ก่อนที่เธอจะหันมายิ้มให้ฉันเเล้วพูดขึ้น

"สวัสดีค่ะ มิส... เอ่ออ" เธอมองฉันเลิกลัก ฉันเห็นว่าเธอมาดีเลยยิ้มตอบ

"วาน่า.." ฉันพูดขึ้นเบาๆ

"ค่ะ มิสวาน่า ฉันเป็นเเม่บ้านดูเเลที่นี้นะคะ ชุดดิฉันเป็นคนเปลี่ยนให้คุณเองค่ะ เเละก็ข้าวต้มรองท้องไปก่อน ก่อนที่คุณจะไปทานข้าวกับเจ้าสัวนะคะ" คุณเเม่บ้านพูดมาซะยืดยาว เเต่ตอนหลังๆฉันขมวดคิ้วๆหน่อย ทานข้าวกับหน้าน้ำเเข็งหรอ หึ

"ชุดทุกอย่างเตรียมพร้อมให้คุณหมดเเล้วนะคะ ถ้าไม่มีอะไร ดิฉันขอตัวค่ะ" เธอยิ้มให้ฉันก่อนจะโค้งหัวให้เเล้วเดินออกไป ฉันลุกขึ้นไปทานข้าวต้มที่เเม่บ้านเตรียมไว้ให้ เดี่ยวจะเป็นลมล้มพับไปเหมือนเมื่อวาน เเต่ฉันก็ไม่รู้ว่าใครพามานอนบนเตียง คงจะเป็นเเม่บ้านนั้นเเหละ พอฉันคิดได้เเบบนั้นก็จัดการข้าวต้มตรงหน้า อาบน้ำเเต่งตัวไปหาเขา

" มันจะเเค่ไหนกันเชียว" ฉันพูดให้กำลังใจตัวเอง ก่อนลิฟต์จะเปิดออก ตอนนี้ฉันอยู่ชั้นบนสุด เป็นที่พักของหน้าน้ำเเข็งพอลิฟต์เปิดชายชุดดำก็โค้งให้ฉันเป็นเเถว จนฉันรู้สึกประหม่าไม่น้อย ฉันเดินมาหยุดที่ประตูบานใหญ่ ขอเวลาตัวเองทำใจก่อน ถึงเเม้ฉันจะมีเรื่องทุกข์ใจอยากขอเขาก่อนที่จะเริ่มทำภารกิจ ปลิดชีวิตตัวเองเล่นเเบบนี้

ก๊อก! ก๊อก!

ฉันยกมือเคาะประตูสองสามทีก่อนจะเปิดมันออกเเล้วเเทรกตัวเข้าไปด้านในเลย ฉันพยายามไม่ให้ขาตัวเองสั่น ตอนเดินบนพรมเเดงที่ทอดยาวไปถึงโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดตัวเองลึกๆ เเล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานเขา ก่อนจะเงยหน้ามองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ก่อนฉันจะตาย ฉันขอร้องคุณอย่างหนึ่งได้ไหม" ฉันตัดสินใจเอ่ยทักทายฝ่ายตรงข้ามด้วยประโยคนี้ ทำให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ราคาเเพง เงยหน้ามองฉันเเล้วขมวดคิ้ว

"อยู่ในฐานะที่ต่อรองฉันได้?" ประโยคคำถามสุดเย็นชา ทำให้ใจฉันมันหวิวๆ เกิดมาไม่เคยรู้สึกกลัวใครได้ขนาดนี้เลย อีผักบุ้งเอ้ย! จะรอดกลับบ้านกลับเมืองเเกไหมเนี้ยฉันสบถกับตัวเองในใจ

"ป่าว ฉันเเค่ขอร้องคุณอย่างหนึ่ง ได้ไหม" ประโยคหลังเสียงฉันเเผ่วลง เพราะรู้สึกขอบตาร้อนผ่าว เหมือนฉันจะร้องไห้ คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ขมวดคิ้ว ก่อนจะมองคนที่ก้มหน้าก้มตาตัวสั่นเธอกลัวเขาจนร้องไห้เลยหรอ เเต่มันก็ไม่เเปลกหรอกผู้หญิงที่เขาได้มาจากกา พ่อเอามาขัดดอก ยกลูกสาวให้เพื่อล้างหนี้ ทั้งๆที่ไม่เคยถามเขาว่าอยากได้พวกเธอไหม.. ทุกคนต่างร้องห่มร้องไห้เมื่อเจอเขา เเต่คนตรงหน้าเหมือนจะไม่ได้ร้องไห้เพราะกลัวเขาสักนิด เเล้วเธอร้องไห้ทำไม

"ฉํนขอยืมโทรศัพท์คุณโทรหาคนคนหนึ่งได้ไหม" หญิงสาวยังไม่เลิกพยายาม รัสเตรมองคนที่ดวงตาเเดงก่ำ เพราะเธอนั้นร้องไห้อย่างหนัก

"เธอไม่ได้กลัวฉัน" ถามเธอออกไปอย่างสงสัย คนตรงหน้าส่ายหัวไปมา ก่อนจะจ้องหน้าเขาเเว๊บเดียว เเล้วหันหน้าหนี เธอกล้าดีนิ! ปกติไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าจ้องหน้าคนอย่างเขาเลยด้วยซ้ำ

"โทรหาใคร"

"ละ ลูกฉัน! โทรหาลูกฉัน ตั้งเเต่ฉันโดนจับตัวมาพวกเขาเป็นยังไงฉันก็ไม่รู้ได้โปรด" ทุกคนในห้องนี้ต่างเงียบรวมทั้งมือขวาอย่างอัลล์ ที่นั่งอ่านเอกสารอยู่เมื่อเธอบอกว่าปลายสายที่เธอต้องการนั้นเป็นใคร

"อัลล์"

"ครับเจ้าสัว" คนเป็นมือขวาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน เดินเอาโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่เจ้าสัวให้จัดเตรียมไว้ให้เธอออกมา เเล้วเอาไปยื่นให้เธอ

สายตาสองคู่จับจ้องไปที่เธอคนเดียว ทำเอาคนที่โดนจ้องรู้สึกประหม่าอย่างห้ามไม่ได้ เธออึกอักเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"พวกคุณอย่าทำอะไรเขา ฉันเเค่จะติดตะ.."

"ครั้งเดียว " ผักบุ้งสะดุ้งเฮือก กับน้ำเสียงเย็นเฉียบของอีกฝ่าย เธอเงยหน้าสบตาคู่คมที่มองเธออยู่ก่อนเเล้ว จนเป็นเธอเองที่สู้สายตานั้นไม่ได้ จนยอมเป็นฝ่ายหลบไป

ติ้ด!

มือเรียวเเกร่งยกไปกดปุ่มอะไรสักอย่าง ฉันอดที่จะสงสัยไม่ได้เลยเอียงคอน้อยๆ มองเขาด้วยทีท่างุนงง

"เครื่องดักฟัง เธอทำอะไรที่ไหน หักหลังเราไหม เรารู้หมด!" เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวต้องกระพริบตาปริบๆ พวกเขามันบ้า บ้าที่สุด

"ฉันเเค่ต้องการรู้ว่าเขาปลอดภัย เเค่นั้น" ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจิ้มเบอร์ที่คุ้นเคย เเล้วกดโทรออก

ร่างบางกำมือเเน่น เเน่นอนเธอเตรียมคำพูดมาพร้อมหมดเเล้ว เธอจะบอกว่าเธอมาทำงานที่ไหนอย่างไร เธอคงยังไม่พูดความจริง กลัวที่พึ่งคนเดียวของเธอจะตกใจ รอไม่กี่อึดใจปลายสายก็รับ

(ฮัลโหลครับ..) พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจู่ๆน้ำตาที่เก็บกลั้นมันค่อยๆไหลออกมา ผักบุ้งสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอจะมาลนจนพลาดโอกาสนี้โอกาสเดียวไปไม่ได้!

(เเก..นี้ฉันเอง ผักบุ้ง) ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ได้ดีที่สุด เพราะไม่อยากให้คนทางนั้นรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้

(ผะ ผัก ผักบุ้ง! นี้เเกหายไปไหนหลายวันไม่โทรหาฉันเลย โทรไปก็ไม่ติดมีคนมาหาฉันเเล้วบอกว่าเเกไปทำงานเมือนนอก เเละจะอยู่ที่นั้นไม่กลับไทยเเล้ว เเหม.. ใครกันเชียวนะมาพาคุณเเม่คนสวยเราไป จนต้องให้คนมารับลูกไปทีหลัง มึงนี้มีผัวไม่บอกเพื่อน) ฉันฟังเพื่ิอนที่พ่นคำพูดต่างๆนาๆออกมา โดยไม่ให้ฉันได้ถาม เเต่ประโยคพวกนั้นมันทำให้ฉันงงไปหมดเเล้ว

(ฮรึก! เเก ใครมาพาลูกฉันไป มันเป็นใคร)ฉันส่งเสียงดังเพราะโมโหเป็นอย่างมาก พวกมันทำร้ายเเค่ฉันคนเดียวไม่พอหรอ!

(เห้ยๆ อะไรยังไงเนี้ย คือว่าผักบุ้ง สองวันก่อนนะที่เเกหายไป มีผู้ชายเเก่ๆรูปร่างภูมิฐานดี มาบอกฉันว่ามารับไบร์ไปอยู่กับเเก เเล้วเขาก็พูดต่างๆนาๆจนฉันเชื่อ เขาเล่าเรื่องเเกทุกอย่าง ฉันยังอึ้งเลย..เอ่อ มันยังไงเนี้ย ผักบุ้งๆ) เสียงปลายสายที่พรั่งพรูออกมาด้วยความร้อนใจไม่ต่างจากฉัน สองขามันหมดเรี่ยวเเรง น้ำตาที่ฉันเกลียดที่สุดค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง ทำไมต้องเป็นเเบบนี้เธอกับลูกทำอะไรผิดนักหนา ฮรึก!

พรึ่บ!

โทรศัพท์ถูกคนตัวโตดึงกลับไปเเต่ฉันไม่ได้สนใจมันเลย ตอนนี้ฉันคิดเเค่ใครพาลูกฉันไป

"ฉันขอถามคุณ คุณจับตัวลูกฉันมาใช่ไหม!" น้ำเสียงเเหบปนเศร้าเงยหน้ามองคนที่นั่งหน้านิ่งอยู่บนโต๊ะ เขาได้ยินทุกอย่าง เเต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเข้าใจที่ฉันพูดไหม เพราะฉันพูดภาษาไทย

"ไม่!" คำตอบสั้นๆทำเอาหัวอกคนเป็นเเม่เเทบสลา ไม่จริง! เขานั้นเเหละต้องเป็นคนตรงหน้าเธอเเน่นอน เขาจ้องมาที่ฉันเเปลกๆ ก่อนจะพูดประโยคถัดมา ทำเอาน้ำตาที่หยดแหมะเหือดหายไปเหมือนสั่งได้

"เขาไม่ใช่ลูกเธอ" ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มองคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ ฉันตกใจ

เท่าที่เห็นเธอมองเขาอย่างตกอกตกใจ ก็เเปลกใจไม่น้อยเเค่พูดหยั่งเชิงเธอ ตามข้อมูลที่ได้มาเท่านั้น เเต่จากเธอท่าทางของเธอ.. เขาว่ามันคงไม่ผิด!