“ร้องไห้ไปเหอะ มันไม่น่าสงสารหรอก มันน่าสมเพช” ผมทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ไอ้เดย์จริงๆ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปาก ร่างบางสั่นเทิ้มไปทั้งตัวเพราะเก็บงำความโกรธ
“ฟ้าทำให้พี่ไนท์ลำบากใจถึงขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” เธอพูดเสียงอ่อนแล้วปรายสายตามามองผม โอ้โห ถามได้ เรียกว่าชีวิตฉิบหายตั้งแต่มีเธอ!
“ไม่เคยรู้ตัว?” ผมพูดเสียงเย็น เย็นจนแช่แข็งคนตรงหน้าที่ระริกระรี้และดีดดิ้นให้นิ่งอยู่ได้
“งั้นฟ้าก็จะเลิกทำแล้วกันค่ะ เผื่อว่าพี่ไนท์จะชอบ”
“เลิกชอบพี่ง่ายกว่า ไปให้พ้นสายตาเลยยิ่งดี รังเกียจ...” ผมเหยียดริมฝีปากอย่างน่าฆ่า ถ้าเธอจะส่งท้ายให้ผมสักดอกก็ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็จะลาจากกันแล้วนี่ เธอแค่นหัวเราะกำไอ้ถาดแสตนเลสในมือแน่นจนผมกลัวว่าสถานีถัดไปของมันจะบรรจงลงเข้ากลางหัวผม
“พี่ไนท์พูดจบรึยังคะ?” เธอขบกรามอย่างหงุดหงิด ผมมองหน้าอย่างท้าทาย สายตาเราชนกันพร้อมรังสีฆ่าฟันที่แผ่ออกมา ผมเต
