“แรดไป กูแนะนำให้กินวีต้าแล้วนอนซะนะ ท่าทางมึงจะเป็นหนัก” ผมขำกับคำพูดอ้อล้อฉอเลาะของมัน ก็นะ สบายใจขึ้นมาได้นิดนึง อย่างน้อยผมกับมันก็ไม่ได้ทะเลาะกันก่อนไปละวะ
[เออ แล้วตกลงมึงหายไปไหนมา ไอ้กูก็หาไปเหอะ ติดต่อก็ไม่ได้ กูเก็บชีทไว้ให้แล้วนะ] มันเข้าเรื่อง
“กลับบ้านมา กูลืมเอามือถือไป” ผมตอบ ผมมีบ้านสองหลัง หลังแรกในกรุงเทพ และอีกหลังอยู่ต่างจังหวัด ผมก็ตะลอนมันไปทั้งสองหลังด้วยความว่างและล่องลอย พอรู้ตัวอีกทีก็ผ่านไปหลายวันซะแล้ว
[กูตกใจหมด]
“เออ มึงไปนอนไป เลิกทำเสียงจ๋อยใส่กูด้วย กูไม่ได้โกรธแล้ว โอเคไหม?”
[มึงจะนอนแล้วสินะ] มันทำเสียงจ๋อย ทั้งที่ผมเพิ่งด่าไปหยกๆ
“ดูนาฬิกาไหมล่ะว่ากี่โมง?” ผมว่า ไอ้ห่านี่แม่งโรคจิตอยู่อย่างนึง ตอนกลางคืนแม่งไม่ค่อยนอนแล้วชอบมากวนผม เป็นพวกขาดความอบอุ่น แพ้กลางคืน ชอบมาเหงาตอนดึกๆ โดยเฉพาะตอนกูจะนอน -___-^
[เฮ้อ ไม่เจอมึงตั้งนาน ออกมาเม้าส์กันตรงระ
