Ep.6 แฟนแกใช่ไหม
1315 Words
- ไบรอัน -
ตุ้บ !
ผมโยนร่างหมดสภาพของหมอกิ่งทิ้งลงบนโซฟาตัวยาวในห้องอย่างหมดแรงหลังจากที่แบกเธอขึ้นบ่าออกมาจากในรถ สาบานว่ายัยนี่เป็นผู้หญิง ทำไมน้ำหนักตัวถึงได้มากมายขนาดนี้ เห็นบางๆอย่างนี้ก็เถอะ นี่คนหรือหมูกันแน่ ?
สรุปผมก็ต้องพาเธอกลับมาบ้านด้วยจนได้ จะทิ้งไว้ตรงนั้นก็กลัวว่าใครจะมาลากไปอีก ผู้หญิงบ้าอะไร เจอกันทีไรมีแต่เรื่องไม่น่าจดจำ. . .
จากนั้นผมก็เข้าไปอาบน้ำ พอออกมาอีกครั้งหมอกิ่งเธอก็ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นซะแล้ว !
ผมส่ายหัวเลยเหอะกับสภาพของเธอ นี่เป็นหมอได้ยังไง ถ้าคนไข้ที่เคยมารักษาหรือเคยขอคำปรึกษากับเธอมาเห็นสภาพแบบนี้เข้า พวกเขาคงจะอึ้ง ! อึ้งเหมือนผมนี่ไง ใครจะคิดว่าผู้หญิงสวยหน้าตาดีจะหลุดรั่วเป็นเมรีขี้เมาได้ขนาดนี้
ด้วยความสมเพช (ขอใช้คำนี้เถอะ) ผมลากหมอกิ่งขึ้นมานอนบนโซฟาอีกครั้ง จะให้อุ้มแบบในละครคงไม่ไหว หนัก !
แล้วผมก็เดินไปนอน ปล่อยให้หมอกิ่งนอนที่โซฟาตัวนั้น พอแค่นี้กับการช่วยเหลือ. . . .
แล้วความเพลียบวกกับความเหนื่อยล้าก็ทำให้ผมหลับไปในที่สุด
Zzzz. . Zzzz. .Zzzz. . Zzzz. .
รุ่งเช้า
ปัง ! ปัง ! ปัง ! ปัง !
" ! "
ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูเรียก แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็ตอนหันไปมองที่นอนข้างๆนั่นล่ะครับ ก็ข้างๆผมตอนนี้มีหมอกิ่งนอนอยู่ด้วยน่ะสิ
"มาตอนไหนเนี่ย ?"
ผมบ่นเบา แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีก ผมเลยเลิกสนใจเธอ แล้วรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู
"เซอร์ไพรส์ !"
" ! "
ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นหน้าคนที่มาเคาะประตูชัดๆ
"ทำไมแกต้องทำหน้าอย่างกับเห็นผีแบบนั้น ?"
"แม่ ! ไหนแม่บอกว่าจะมาอาทิตย์หน้าไง ?"
ผมถาม ทั้งงง ทั้งตกใจที่เห็นแม่โผล่มาแบบนี้
"แม่กลับมาก่อนพ่อแก แล้วก็อยากจะกลับมาดูความเรียบร้อยให้อีริคด้วย"
แม่พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่สีหน้าของแม่จะค่อยๆเปลี่ยนไปเมื่อมองเห็นความผิดปรกติบางอย่างในห้อง !
หางคิ้วกระตุกอีกแล้วผม !
"นั่นใครน่ะ !?"
แม่ถามอย่างสงสัย ผลักผมออกห่างประตู ก่อนจะเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียงตรงที่กิ่งกานดานอนอยู่ !
ชิบหายเลย ชิบหายอีกแล้ว !
ผมยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองทันที ลืมไปเลยว่าหมอกิ่งนอนอยู่ในห้อง แล้วทีนี้จะทำยังไง จะบอกแม่ว่ายังไงดี !?
ผมเริ่มมีอาการจิตตก !
"ไบรอัน นี่ใคร !?"
แม่ถามเสียงเข้ม ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองกิ่งกานดาที่กำลังบิดขี้เกียจและค่อยๆลุกขึ้นมานั่งทำหน้าสะลึมสะลืออยู่บนเตียง
" เฮ้ย !"
พอลืมตาตื่นเต็มที่เธอก็ผงะหน้าหนีทันที เพราะตกใจที่เห็นแม่ผมจ้องหน้าเธออยู่ ก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างสงสัย เธอคงจะงงล่ะครับ ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่ได้
"ไบรอัน. . ."
แม่เรียกผมเสียงเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ แต่ประโยคต่อมานี่สิครับ ทำเอาผมชะงัก
"แฟนแกใช่มั้ย ?"
"ฮะ ! แฟน ! / แฟนผม !? "
ผมกับหมอกิ่งอุทานออกมาพร้อมกัน
"ใช่ ! ก็แกบอกกับแม่ว่ามีแฟนแล้ว นี่ใช่มั้ยแฟนแกน่ะ"
ผมหาเสียงของตัวเองไม่เจอไปชั่วขณะ ส่วนแม่พอหันมาพูดกับผมเสร็จท่านก็หันกลับไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับหมอกิ่ง ที่นั่งนิ่งคล้ายกับว่าวิญญาณของเธอได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว
หมับ !
ผมเข้าไปนั่งข้างๆหมอกิ่ง แล้วยกมือขึ้นโอบไหล่เธอไว้ทันที แล้วก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน
"ช่วยอยู่เงียบๆก่อน เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟังทีหลัง"
แล้วผมก็หันไปพูดกับแม่
"ใช่ครับแม่ นี่กิ่งกานดาครับ แฟนผมเอง"
แม่ยิ้มหน้าบานออกมาทันที คงสมใจที่ได้เห็นแฟนผมซักทีล่ะมั้ง
"ชื่อกิ่งกานดาเหรอ สวย น่ารัก ถูกใจแม่ แกนี่ตาแหลมนะไบรอัน"
แม่พูดพร้อมกับยื่นมือมาเชยคางหมอกิ่งไปมา
". . . ."
"ไบรอัน นี่ก็สายแล้ว ป่านนี้หนูกิ่งหิวแย่ พาหนูกิ่งไปกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะไปดูให้ว่าวันนี้ห้องครัวทำอะไรกิน แม่ไปก่อนนะหนูกิ่ง ตามแม่ไปนะจ๊ะ"
แล้วแม่ก็ออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมกับกิ่งกานดานั่งนิ่งและตกอยู่ในความเงียบเนิ่นนาน. . .
"คุณ !"
พอได้สติหมอกิ่งก็หันมาเรียกผมเสียงดัง ก่อนจะหันมามองผมอย่างตกใจ
"นี่มันเรื่องอะไร ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ คุณทำอะไรฉันรึเปล่า แล้วฉันไปเป็นแฟนคุณตอนไหน ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยเนี่ย !"
เธอรัวคำถามใส่ผมเป็นชุด ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองไปมาเหมือนคนจิตตก หรือเรียกง่ายๆว่าใกล้บ้าเต็มที
ฟึ่บ !
"อย่าพึ่งถาม ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนไป แม่รอกินข้าวอยู่ และจำไว้ด้วยว่าตอนนี้เธอรับบทเป็นแฟนฉันอยู่"
ผมบอกพร้อมกับโยนแปรงสีฟันกับผ้าขนหนูผืนเล็กๆให้เธอ
"ได้ยังไง ฉันยังไม่ได้รับปากคุณเลยนะ"
"เธอต้องช่วยฉัน ปฏิเสธไม่ทันแล้ว"
ผมพูดเสียงเรียบ
"ทันสิ ฉันไม่ช่วยคุณหรอก ฉันจะกลับบ้าน"
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง แต่ผมตามไปคว้าแขนเธอเอาไว้ได้ทัน
"ไม่คิดจะตอบแทนคนที่เคยช่วยเหลือตัวเองหน่อยรึไง"
"พูดอะไรของคุณ ใครช่วยเหลือใคร ไม่เห็นจะรู้เรื่อง"
คำพูดของเธอบ่งบอกได้เลยว่าเธอจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ นี่เมามากจนจำอะไรไม่ได้เลยรึไง
"รู้ไหมว่าเมื่อคืนเธอเกือบจะโดนผู้ชายลากไปข่มขืนอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่เข้าไปช่วยป่านนี้เธอคงจะมีผัวทีเดียวสามคนไปแล้ว"
"คุณว่าอะไรนะ !?"
เธอย้อนถามเหมือนไม่เชื่อในคำพูดของผม
"ฉันช่วยเธอมาจากผู้ชายสามคนที่พยายามลากเธอให้ไปกับพวกมัน ถึงเราจะไม่ได้สนิทกันมากมายแต่ฉันก็ช่วยเธอ แล้วถึงคราวที่ฉันลำบากบ้าง เธอไม่คิดจะช่วยเหลือฉันเป็นการตอบแทนบ้างรึไง"
". . . ."
"เธอต้องช่วยฉัน ห้ามปฏิเสธ"
ผมสรุปสั้นๆ ในขณะที่เธอกำลังอึ้ง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูกับแปรงสีฟันยัดใส่มือหมอกิ่งแล้วดันหลังเธอให้เข้าห้องน้ำไป
ไม่นานผมและหมอกิ่งก็มาที่ห้องอาหารที่ตอนนี้แม่ของผมนั่งรออยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"เห็นสีหน้าแม่ของฉันไหม เธอทำลายรอยยิ้มนั้นลงเหรอ"
ผมก้มลงไปกระซิบที่หูของเธอเบาๆก่อนจะพากันเดินเข้าไปนั่ง
"วันนี้ห้องครัวทำข้าวต้ม หนูกิ่งกินได้ไหมจ๊ะ"
แม่หันไปถามหมอกิ่งอย่างอารมณ์ดี
"กินได้ค่ะคุณป้า หนูเป็นคนง่ายๆค่ะ"
"อุ๊ย ! ทำไมเรียกป้าล่ะลูก เรียกแม่เหมือนไบรอันสิ อีกหน่อยหนูก็ต้องแต่งงานกับไบรอัน เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะจ๊ะ"
-ไบรอัน -
- Writer
