Ep.3 ลืม

971 Words

- กิ่งกานดา - อีตาบ้าเอ๊ย ! พาฉันมาแล้วทำไมไม่พาฉันกลับไปด้วยเล่า !! ฉันแหกปากด่าอีตาขี้เก็กนั่นในใจ ย้ำว่าในใจ เพราะต่อให้ฉันแหกปากเสียงดังขนาดไหนเขาก็ไม่ได้ยินฉันอยู่ดี จากนั้นฉันก็เดินออกไปโบกแท็กซี่กลับไปที่โรงพยาบาลด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว หวังว่าคงไม่ได้เจอกันอีกนะไอ้เกย์หน้าตี๋ขี้เก็ก ! ฉันมาถึงโรงพยาบาลในเวลาอันฉิวเฉียด และเริ่มให้คำปรึกษากับคนไข้ที่ป่วยทางจิตไปตามหน้าที่ จนกระทั่งบ่ายสามโมงครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาเลิกงาน ความซวยก็มาเยือนฉันอีกครั้ง ! ก่อนที่จะรู้ว่าตัวเองซวย ฉันไลน์กลุ่มหาเพื่อนสนิทที่มีอยู่สองคน เพื่อจะนัดกันไปเฮฮาปาร์ตี้ตามประสาคนโสด ซึ่งเป็นเรื่องปรกติของพวกฉัน Line . ฉัน? : อีเจ๊วันนี้ไปไหนดี เจ๊แจง? : อีกแล้วเหรออีกิ่ง นี่มึงกะจะไม่ให้กูพักหนังหน้ากูกันเลยรึไง อียิ้ม? : เออ ! กูพักผ่อนน้อยจนหน้ากูเนี่ย แก่พอๆกับหนังหน้าเจ้มันแล้วมึง เจ๊แจง? : มึงว่ากูแก่เหรออียิ้ม ! อียิ้ม? : . . . . ฉัน? : จะไปมั้ย กูเลี้ยง เจ๊แจง? : เออเนี่ย. . .กูมีอยู่ที่นึง เห็นเค้าพูดกันว่าเด็ด ผู้ชายเพียบ กูก็ว่าจะชวนมึงอยู่พอดีเลย ฉัน? : แล้วมึงล่ะอียิ้ม อียิ้ม? : มึงยังจะถามอีกเหรอ กูก็ต้องไปอยู่แล้วสิ ฉัน? : 2ทุ่ม เจอกันที่ร้านอีเจ๊นะ จบการสนธนา เจ๊แจงและอียิ้มเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เจ๊แจงมีธุรกิจเป็นของตัวเอง แกเปิดร้านขายอาหารเสริมควบคู่กับเครื่องสำอาง ส่วนอียิ้มเป็นพนักงานธนาคารแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นฉันก็เก็บของเตรียมจะกลับบ้าน เสร็จแล้วก็ควานหากุญแจรถในกระเป๋า แต่มันไม่มี !? "อยู่ไหนเนี่ย ก็จำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋าแล้วนี่นา" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองไป มือก็ล้วงกระเป๋านู้นกระเป๋านี้แทบทุกช่อง แต่มันไม่มีกุญแจรถอยู่ในกระเป๋าไง !! และมันไม่ใช่แค่กุญแจรถไงที่หายไป แต่กุญแจบ้านมันก็รวมอยู่กับกุญแจรถด้วย !! คือถ้าหายไปนี่เข้าบ้านไม่ได้เลยนะเว้ย ! "หรือจะลืมคาไว้ที่รถ !?" ฉันพูดเหมือนนึกขึ้นมาได้ ไวเท่าความคิดฉันสาวเท้าออกจากห้องตรวจแล้วรีบตรงไปที่ลานจอดรถทันที และภาวนาให้ฉันลืมกุญแจไว้ที่รถอย่างที่คิดไว้ แล้วฉันก็ต้องผิดหวังอีกครั้งเมื่อกุญแจรถมันไม่ได้อยู่นี่ !! โว้ยยยย ! มึงลืมไว้ที่ไหนเนี่ยอีกิ่ง ! ฉันยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองไปมาเหมือนคนเป็นโรคประสาท ความขี้ลืมของฉันเนี่ยนับวันจะมากขึ้นทุกวันๆจนเริ่มเพลีย และในขณะที่ฉันกำลังจิตตก เพราะพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเอากุญเเจรถไปไว้ที่ไหนอยู่นั้น สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งท่าทางไม่น่าไว้ใจกำลังเดินตรงมาที่ฉัน " ! " หัวใจของฉันกระตุกวูบเมื่อผู้ชายคนนั้นค่อยๆล้วงมือเข้าไปในเสื้อของเขาช้าๆ คือสายตาของฉันตอนนี้มองเห็นทุกอย่างเป็นภาพสโลวไปแล้วเว้ย ! หรือว่าฉันจะโดนปล้น ! ไม่ปืนก็ต้องเป็นมีดใช่มั้ยที่ผู้ชายคนนั้นกำลังล้วงออกมา ! คิดได้แบบนั้น ฉันก็หันหลังกลับแล้วใส่ตีนหมาออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเลยทันที และพอฉันเอี้ยวตัวกลับไปมองก็พบว่าผู้ชายคนนั้นก็กำลังวิ่งตามฉันมาเหมือนกัน ! ตึ่ก ! ตึ่ก ! ตึ่ก ! ตึ่ก ! ตึ่ก ! ฉันวิ่งออกมาจากลานจอดรถ จนแน่ใจว่าไกลพอและผู้ชายคนนั้นคงไม่ตามมาอีก ฉันก็แอบไปหลบอยู่มุมตึกเพื่อพักเหนื่อย "แฮ่ก ! แฮ่ก ! แฮ่ก ! นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ยไหนจะถูกทิ้งไว้ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น กุญแจรถก็มาหาย แล้วนี่ยังจะโดนปล้นอีก ซวยกว่านี้มีอีกมั้ยเนี่ย โอ๊ย ! เหนื่อย !" ฉันบ่นไปหอบไป และเมื่อฉันหายหอบไปแล้ว แต่เสียงคนหอบมันยังมีอยู่ ! และมันก็ดังมาจากข้างๆฉันด้วย ! "แฮ่ก ! แฮ่ก ! แฮ่ก !" ฉันค่อยๆ หันหน้าไปมอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไอ้คนข้างๆฉันมันก็หันมามองเหมือนกัน ! "กรี๊ดดดดดด !!" "คุณ ! " "กรี๊ดดด ! อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นายอยากได้อะไรเอาไปเลย แต่อย่าทำอะไรฉัน !" ฉันหลับหูหลับตากรีดร้องออกมาสุดเสียง ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นพยายามพูด แต่ฉันไม่ฟัง "คุณคือหมอกิ่งกานดาใช่ไหมครับ ?" "ฮือๆๆ ใช่ ! ฉันชื่อกิ่งกานดา อย่าทำอะไรฉันเลยน้าาา ฮือๆๆ" "คุณไบรอันให้ผมเอากุญแจรถมาคืนคุณหมอครับ" "ฮือออออออ จะเอารถฉันเหรอ เอาไปเลย แต่ฉันไม่มีกุญแจรถนะ ฮืออออ" ฉันยังคงหลับหูหลับตาไม่ยอมฟังที่ผู้ชายคนั้นพยายามจะบอก "นี่ครับกุญแจรถของคุณหมอ" ผู้ชายคนนั้นพยายามพูดอีกครั้งอย่างใจเย็น พร้อมกับยื่นพวงกุญแจรถให้ฉัน "คุณไบรเป็นห่วงกลัวว่าคุณหมอจะกลับบ้านไม่ได้ เลยสั่งให้ผมเอากุญแจมาให้ครับ" " ! " กา ~ กา ~ กา ~ กา ~ กา ~ เหมือนมีเสียงอีกาบินผ่านหัวฉันไปนับสิบๆตัว. . . . - กิ่งกานดา -

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more