ตอนที่ 10
1486 Words
วาจาโอหังนั้น ทำให้เลือดในกายของคนฟังเดือดปุดๆ ความกลัวถูกกระแสธารแห่งความโมโห เผาผลาญจนมอดไหม้ สิงหกัลยาเป็นคนมีสองบุคลิค ยามปกติหญิงสาวจะขี้กลัว ไม่ชอบโต้ตอบใคร หากยามโมโหขึ้นมาเธอจะกลายเป็นอีกคนที่เพื่อนๆพากันขยาด ปลายรุ้งรุ่นพี่ของเธอถ่ายทอดวิชาโอษฐ์สามหาวมาให้เธอทุกกระบวนท่า สิงหกัลยาจึงด่าคนได้เก่งทุกภาษา แม้แต่ภาษาสเปนที่เธอใช้ตอบโต้กับมาทาดอร์หนุ่มก็ตาม
“รู้มั้ยว่าปากของนาย มันเหม็นเน่ายิ่งกว่าปลาแอนโชวี่เสียอีก”
สิงหกัลยาอยากจะเทียบกับปลาร้าไทย แต่กลัวหนุ่มสเปนไม่รู้จัก หญิงสาวจึงต้องยกปลาร้าฝรั่งมาเปรียบเทียบแทน
“นี่เธอกล้าว่าฉันปากเหม็นเหรอยายตัวแสบ” ราฟาเอลกระแทกเสียงเข้าใส่คนปากดี
“ปากนายเหม็นเน่าไม่พอ ใจนายยังเหม็นยิ่งกว่า พ่อของนายไม่เคยสอนหรือไง ว่าสุภาพบุรุษเขาไม่ควรรังแกผู้หญิง”
“สอน แต่ฉันไม่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ กับผู้หญิงที่ไม่เป็นสุภาพสตรีอย่างเธอ”
สิงหกัลยาตาลุกวาบด้วยความโมโห ถึงเธอจะขี้กลัวชอบวิ่งหนีมากกว่าวิ่งชน แต่กับเขาหญิงสาวอยากกลายร่างเป็นสิงโตกระโดดขบหัวเขาให้ตายคาปากมากกว่า
“นายมันดีแต่รังแกผู้หญิงกับวัวกระทิงใกล้ตาย คนแบบนายบ้านฉันเรียกว่า พวกน้ำยาบูด”
ราฟาเอลโกรธจนเนื้อเต้น จ้องหน้าคนปากดีด้วยสายตาดุดัน เขาบีบแก้มหญิงสาวบังคับให้มองหน้า
“ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะยายตัวแสบ ! ”
“นายต่างหากที่ควรขอโทษฉันก่อน”
“จะขอโทษฉันดีๆ หรือให้ฉันลงโทษเธอ” เขายื่นหน้าเข้าใกล้เธอ ดวงตาคมจับนิ่งบนเรียวบางอิ่มนั้น “เธออาจจะชอบวิธีลงโทษของฉันก็ได้สาวน้อย”
ลมหายใจร้อนผ่าว ถูกเป่ารดลงมากระทบริมฝีปากนุ่มผะแผ่ว คล้ายคนทำต้องการแกล้งหญิงสาวให้ตกใจเล่น สิงหกัลยาเบือนหน้าหนี ขนลุกเกรียวด้วยความหวาดหวั่น เธอเคยได้ยินมาว่าหนุ่มสเปนชอบเรื่องพันธ์นั้นเป็นชีวิตจิตใจ หญิงสาวใช้สมองและสติปัญญาอันน้อยนิดของตัวเองอย่างหนัก คิดหาทางเอาตัวรอดจากมาทาดอร์จอมหื่นนี่
“ทำไมเงียบไปล่ะสาวน้อย หือ...”
ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ใบหน้าเนียนของเธอเล่น ก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากบาง ริมฝีปากหยักแย้มหยันเมื่อเห็นดวงตากลมโตของเธอหลับพริ้มลง ราฟาเอลคลายอ้อมแขนทีรัดรึงออก ก้มหน้าลงช้าๆดวงตาหรี่ปิดลงหมายประทับริมฝีปากบนเรียวปากบางนุ่มของคนที่หลับตาพริ้มอยู่
อุ๊บ!!!
มาทาดอร์หนุ่มต้องร้องเสียงหลง เมื่อเข่าน้อยๆของหญิงสาวในอ้อมแขนกระแทกกล่องดวงใจอย่างไม่ทันตั้งตัว ความจุกเสียดแล่นปราดไปทั่วร่างโดยเฉพาะจุดนั้น ใบหน้าของชายหนุ่มยับย่น แขนขามือไม้อ่อนแรงกระทันหัน ร่างหนาทรุดฮวบขณะที่มือยังกุมของรักอย่างเจ็บจุก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า รู้จักสิงห์น้อย ศิษย์เจ้าแม่ปลายรุ้งน้อยไปแล้ว ไอ้ชีกอ!” สิงหกัลยาหัวเราะลั่น มองร่างของคนที่นอนคู้ตัวบนพื้นอย่างสะใจ
‘หนอย... คิดว่าจะรังแกกันได้ง่ายๆเหรอ ไม่รู้จักฤทธิ์ของหนูสิงห์เสียแล้ว’
“เธอ... ยาย ตัว แสบ อูย...” ราฟาเอลร้องครางอย่างเจ็บใจ เขาประมาทยายตัวแสบนี่เกินไป
“สมน้ำหน้า อย่าคิดว่านายจะได้ใช้ปากเหม็นๆของนายจูบฉันได้อีกนะ ไอ้มาทาดอร์หื่นเอ๊ย!”
สิงหกัลยาแลบลิ้นใส่คนชีกอ ก่อนจะเผ่นแผล็วออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
“ป๋า จะให้ลีเดียไปช่วยผู้ชายคนนี้ทำงานหรือคะ ไม่เอาค่ะ ลีเดียไม่ทำ”
ลีเดียส่ายหน้าปฎิเสธ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมบิดาบุญธรรมถึงใช้ให้เธอไปช่วยผู้ชายคนนี้ทำงาน ดวงตายาวเรียวตวัดสายตามองคนที่นั่งกอดอกอยู่ที่โซฟายาวด้วยแววตากรุ่นโกรธ เขาไปพูดอะไรกับบิดาของเธอท่านถึงได้มาบังคับเธอ หญิงสาวหันกลับมามองหน้าบิดาที่นั่งบนเก้าอี้นวมหลังโต๊ะทำงาน ท่านมองหน้าเธอด้วยสายตาคล้ายจะพอใจที่เห็นเธอออกฤทธิ์แบบนี้
“คุณเฟอร์นันโด ผมคิดว่าคุณลีเดียคงทำงานนี้ไม่ได้แน่ เธอคงไม่มีความสามารถพอถึงได้ปฏิเสธงานนี้”
นภวินท์เอ่ยขึ้น ดวงตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าอ่อนใสของหญิงสาว ด้วยแววตาที่ทำให้คนถูกมองร้อนวูบไปทั้งหน้า มีความรู้สึกว่ากำลังโดนอีกฝ่ายดูถูกอยู่
“คุณหมายความว่ายังไง ฮึ !” ลีเดียกระแทกเสียงเข้าใส่คนพูด
นภวินท์ยิ้มเย็น “คุณหนูลีเดียครับ ผมหมายความตามที่พูด งานของที่ผมให้คุณช่วย ก็แค่เป็นล่ามกับติดต่อคนที่จะมาสัมภาษณ์ มันคงยากเกินกว่าคนอย่างคุณจะทำได้” เขายังตอกรอยหยามบนหัวใจคนฟังอีกรอย
คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้คนฟังเหมือนถูกฝ่ามือล่องหนตบเข้าที่แก้มแรงๆ คนอย่างลีเดีย ฆ่าได้แต่อย่าหยามเด็ดขาด
“ตกลง ฉันจะทำงานนี้” ลีเดียตอบรับทำงานด้วยน้ำเสียงสะบัด เธอหันมองหน้าบิดา “ป๋าคะ ลีเดียขอลุงแผนไปเป็นเพื่อนนะคะ”
“ได้สิลูก นายแผนจะเป็นคนดูแลหนู ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่หนูทำงานให้คุณนภวินท์”
เฟอร์นันโดยิ้มแย้มเอ่ยเสียงนุ่ม หากแววตากลับปรากฏรอยสาแก่ใจ เมื่อเห็นลูกสาวของเขากำลังจะออกฤทธิ์กับนภวินท์ งานนี้ลูกสาวของเขาคงจัดชุดใหญ่ให้ชายหนุ่มแน่ โอกาสที่นภวินท์ขออาจจะสูญเปล่าเมื่อลีเดียตั้งแง่ขนาดนี้ หนึ่งเดือนเท่านั้น เขาจะกำจัดผู้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตลูกสาวได้ ข้อเสนอเมื่อครู่นี้บังคับให้ต้องยอมรับเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกล่าวหาว่าถูกเอาเปรียบ
“ผมขอเวลาหนึ่งเดือน ให้ผมกับกี้ได้อยู่ด้วยกัน” นภวินท์เอ่ยขอ
“คุณจะเอาเหตุผลอะไรมาอ้าง ให้ลีเดียอยู่ใกล้ชิดคุณล่ะ หรือจะย้ายมาอยู่ที่บ้านผมนี่”
เฟอร์นันโดมองชายหนุ่มด้วยแววตาสมเพช นภวินท์ขอในสิ่งที่เขามองไม่เห็นว่า ลีเดียจะยอมรับ
“กี้ต้องมาทำงานกับผมเป็นเวลาหนึ่งเดือน เหตุผลนี้พอเป็นไปได้ไหมคุณเฟอร์นันโด ข้อตกลงของเราครั้งนี้ ผมอยากให้มันยุติธรรมกับเราทั้งสองฝ่าย ผมเชื่อว่าคุณจะใจกว้างพอที่จะไม่ขัดขวางผมกับกี้”
คำพูดดักทางนั้น ทำให้เฟอร์นันโดปฏิเสธไม่ออก นักธุรกิจใหญ่จำเป็นต้องออกคำสั่งให้ลูกสาวไปทำงานกับนภวินท์
“ถ้าอย่างนั้น คุณไปเก็บกระเป๋าเดินทางได้ เราจะเดินทางไปพัมโพลนากันวันนี้” นภวินท์บอก ขณะลุกขึ้นยืน
“อะไรนะ ! คุณจะให้ฉันไปทำงานกับคุณวันนี้เลยนะ” ลีเดียอุทาน ทำไมเขาถึงรีบเร่งขนาดนี้
“ทำตามที่คุณนภวินท์บอกเถอะลีเดีย ป๋าสัญญากับเขาแล้วว่าจะให้หนูช่วยเขาทำงาน แค่หนึ่งเดือนเท่านั้นลูก หนึ่งเดือนตามข้อตกลงของป๋ากับเขา”
เฟอร์นันโดเน้นเสียงในประโยคท่อนสุดท้าย เขาสบตากับคู่สัญญาด้วยแววตาเยาะหยัน ขณะลุกจากเก้าอี้มาโอบไหล่ลูกสาวไว้
“ฝากดูแลหนูลีเดีย ลูกสาวของผมด้วยนะครับคุณนภวินท์ อย่าทำให้เธอต้องได้รับอันตรายใดใด ไม่ว่ากายหรือใจ”
“ครับ ผมสัญญาด้วยชีวิตและหัวใจของผม” นภวินท์สบตาอีกฝ่าย ด้วยแววตาแน่วนิ่ง มั่นใจในตัวเอง “สิงหกัลยาอยู่ที่ไหน ผมต้องการพบเธอ”
“ลีโอโนร่าอยู่ที่ห้องอาหารค่ะ ฉันจะพาคุณไปหาเธอเอง” ลีเดียอาสาพาชายหนุ่มไปพบคนที่ต้องการ เธอบีบมือบิดาส่งสายตาให้ท่านคลายใจ “ป๋าคะ ลีเดียขอตัวก่อนนะคะ”
ร่างบางออกเดินนำไปยังทางเดินที่ปูด้วยหินแกรนิต ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าจนเดินทันเธอ เขาเดินเคียงเธอมาตามทางเดิน เมื่อคิดว่าพ้นจากสายตาของบิดาแล้วลีเดียก็หยุดเดิน พลอยให้คนที่เดินมาด้วยชะลอฝีเท้า
“คุณเป็นใครกันแน่คุณนภวินท์ ทำไมป๋าถึงยอมให้ฉันไปทำงานให้คุณ”
“ผมเป็นคนที่คุณรักไงล่ะ” เขายิ้มเมื่อเห็นคนฟัง สะบัดค้อนส่งมา เอ่ยออกไปอีกว่า “คุณคิดว่าผมโกหกคุณหรือไง มองหน้าผมสิ มองแล้วถามหัวใจของคุณดู ว่าคุณรู้สึกยังไงกับผมบ้าง”
- Writer
