บทที่ 4
1151 Words
“ปล่อยฉัน...ฉันไม่ใช่ขโมย” ธาราปฏิเสธเสียงดังไม่แพ้กัน พยายามบิดมือให้หลุดพ้นจากมือใหญ่ของเดนิสที่จับยึดข้อมือเธอไว้แน่น
“ไม่ใช่ขโมย แต่ทำไมถึงเข้าไปอยู่ในรถของเจ้านายได้”
ธาราไม่ตอบ นอกจากยกมือไหว้ขอความสงสารจากอีกฝ่าย “คุณ...เชื่อฉันเถอะค่ะ ฉันไม่ได้มาขโมยรถของเจ้านายคุณ ปล่อยฉันเถอะนะคะ”
“ถามดีๆ ไม่ยอมตอบ คงต้องให้เจ้านายเป็นคนเค้นเอาคำตอบจากเธอ”
ว่าแล้วเดนิสก็กระชากร่างบางให้ลุกขึ้นยืน แล้วออกแรงลากร่างบางระหงให้เดินตามเขาเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังใหญ่
“กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันนะไอ้บ้า กรี๊ดดดด”
ธาราหวีดเสียงร้อง ขณะถูกลากอย่างไม่ปรานีปราศรัยเข้ามาภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ และก็ต้องนิ่งเงียบ หวาดกลัวไปกับน้ำเสียงที่เอ่ยถามอย่างเย็นชาว่า
“ไปลาก ‘อีตัว’ มาจากไหน เดนิส!”
เดนิสผลักร่างบางให้ล้มลงทรุดตัวลงนั่งหน้าโซฟา ห่างจากร่างใหญ่ล่ำสันไม่ไกลมากนัก ก่อนจะเอ่ยตอบให้ผู้เป็นนายต้องขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง
“ผู้หญิงคนนี้หนีออกมาจากรถของนายครับ”
“ออกมาจากรถของเรา?” ไคล์พึมพำถามตัวเองมากกว่า เพราะเขาไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้เข้าไปอยู่ในรถยนต์ของเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน
“เธอเข้าไปอยู่ในรถของผมตั้งแต่เมื่อไร”
ขณะเค้นเสียงถามออกไป ไคล์ก็พยายามมองใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่สิ่งที่เขาเห็นมีแค่เพียงเส้นผมยาวรุ่มร่ามที่ตกลงมาบดบังใบหน้าของหญิงสาวไว้
“หรือว่าเธอคือนางนกต่อของไอ้ขี้ยาพวกนั้น ที่บังอาจคิดมาขโมยรถของผม”
ไคล์เค้นเสียงถามต่อ หลังจากนึกถึงพวกขี้ยาทั้งห้าคน ที่ถูกเขาขู่ด้วยปืนจนวิ่งหนีแทบไม่ทัน
“ฉันไม่ได้ขโมยรถของใคร ฉันแค่ต้องการเข้าไปหลบอยู่ในรถยนต์ของคุณเท่านั้น”
ธาราหลุดเสียงตอบมาได้อย่างยากลำบาก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้า เพราะจำได้ว่าเขาพูดถึงปีเตอร์ หญิงสาวไม่รู้ว่าชายคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับปีเตอร์ และเธอจะไม่ให้เขารู้เป็นอันขาดว่าเธอคือคนที่เอามีดเสียบเข้าไปบนพุงของปีเตอร์ ตอนที่คนชั่วคนนี้พยายามจะข่มขืนเธอ
“เงยหน้ามองผม” ไคล์ตะคอกสั่งด้วยความเคยชิน อยากเห็นใบหน้าของนางนกต่อ แต่อีกฝ่ายกลับก้มหน้างุดจนเขานึกโมโห
ธาราไม่กล้าเงยหน้ามองอีกฝ่าย หญิงสาวยังคงก้มหน้างุดตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว คิดว่าการที่ตนเองหลบเข้ามาอยู่ในรถสปอร์ตคันนั้นคงหนีคนที่ตามล่าเธอพ้นแล้ว แต่ที่ไหนได้...กลับกลายเป็นว่าเธอกำลังหนีเสือปะจระเข้
“ผมบอกให้คุณเงยหน้าขึ้น ได้ยินไหม!”
การถูกขัดคำสั่งสร้างความโกรธจัดให้กับไคล์เป็นอย่างมาก น้ำเสียงที่ตะคอกออกคำสั่งอีกครั้งจึงห้วนจัดดังลั่นไปทั่วบริเวณ ทำเอาลูกน้องทั้งสอง รวมทั้งธาราสะดุ้งเฮือกไปตามๆ กัน
ธาราตัวสั่นเป็นลูกนก หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นทำตามคำตะคอกสั่ง แต่พอสบกับดวงตาคมกริบดุจพญาอินทรีที่กำลังจ้องมองเขม็ง ก็ยิ่งตกใจกลัวรีบก้มหน้างุดลงตามเดิม
“อุวะ! เป็นนางอายหรือยังไง ถึงไม่ยอมให้เห็นหน้าสักที”
ไคล์สบถลั่น ร่างใหญ่ล่ำสันเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วมาหาธารา มือใหญ่เชยคางมนให้เงยหน้าขึ้น ทว่าหาได้ทำด้วยกริยาอ่อนโยนไม่! มือใหญ่เชยคางธาราค่อนข้างแรง เกือบเป็นการผลักให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้น
“ขอดูหน้านางนกต่อหน่อยสิ ว่าเป็นยังไง”
ไคล์เค้นเสียงห้วนๆ ปัดเส้นผมยาวนุ่มสลวย ที่ตกลงมาปิดใบหน้าของธาราออกไป พอดวงตาคมกริบมองปะทะกับใบหน้าขาวซีดไร้สีเลือด ทว่ายังคงความงดงามไม่มีที่ติ ก็ถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ
ไม่ใช่เพราะความงดงามของหญิงสาวคนนี้เท่านั้น ที่ทำให้เขาหายใจติดขัด แต่...มีกระแสบางอย่างที่วิ่งเข้าจู่โจมสู่หัวใจ จนกระทั่งเขาต้องตกตะลึงไปนานหลายนาที
“เธอเป็นนางนกต่อให้กับไอ้พวกขี้ยาที่จะขโมยรถของผมใช่ไหม” ไคล์เอ่ยถามออกมาได้หลังจากนิ่งเงียบไปนานหลายนาที
ธาราหวาดกลัวชายผู้นี้จนตัวสั่นไม่ต่างจากถูกจับโยน หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหนี แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากฝ่ามือใหญ่ที่จับยึดไว้แน่น
“ไม่...ฉันไม่ใช่นางนกต่อ...ฉันไม่ได้ขโมยรถของคุณ”
“แล้วคุณเข้าไปอยู่ในรถของผมทำไม และเข้าไปได้ยังไง” เพราะคิดว่าตนเองล็อกรถก่อนจะลงไปหาปีเตอร์ ไคล์จึงตั้งคำถามออกมาเช่นนั้น
“ฉัน...ฉันก็เปิดประตู...แล้วแอบเข้าไปซ่อนอยู่ในรถของคุณ”
ธาราตอบเสียงสั่น พยายามหลุบสายตาลง เพื่อหลบดวงตาคมกริบที่จ้องมองไม่กะพริบตา ทำเอาเธอหวาดกลัวหายใจไม่ทั่วท้องแม้นาทีเดียว
“หมายความว่าคุณงัดประตูรถของผม” ไคล์คาดเดา
และธาราก็รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่...ไม่ใช่...ประตูรถของคุณไม่ได้ล็อก ฉันเลยเปิดประตูเข้าไปได้”
พอได้ยินคำตอบ ไคล์ก็ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ที่สะเพร่าถึงเพียงนั้น “คุณบอกว่าไม่ได้เป็นนางนกต่อของไอ้พวกขี้ยา แล้วคุณไปหลบอยู่ในรถของผมทำไมกัน หรือว่านี่เป็นวิธีจับ ‘แขก’ วิธีใหม่ที่พวกคุณใช้กัน”
ดวงตากลมโต ใบหน้างามขาวซีดเต็มไปด้วยริ้วรอยของความงุนงงกับคำพูดของไคล์ นาทีต่อว่าใบหน้างามก็แดงซ่านเพราะความโกรธ เมื่อเข้าใจแล้วว่าไคล์หมายถึงอะไร
“ฉันไม่ใช่อีตัว!”
‘ฉันถูกหลอกมาขายต่างหาก’
ธาราตะโกนตอบเสียงดัง พร้อมกับกักเก็บถ้อยคำที่เหลือไว้ในใจ ใช่! เธอถูกหลอกมาขาย แถมยังถูกเคราะห์กรรมซาซัดเข้าใส่ จนกลายเป็นฆาตกรโดยไม่ได้ตั้งใจ
“แล้วเธอเป็นใคร เข้าไปหลบอยู่ในรถของผมเพื่ออะไร หรือว่า...คุณทำความผิดมา จนต้องมาซ่อนอยู่ในรถของผม”
ไคล์ไม่รู้เลยว่าคำถามของเขานั้นแทงใจดำของธาราเต็มเป้า จนหญิงสาวสะดุ้งเฮือก แต่พยายามเก็บซ่อนอาการไว้ให้ได้มากที่สุด
“ฉัน...ฉันเป็นเด็กบ้านนอก ฉันถูกเพื่อนหลอกมาขายที่...ที่พัทยา” ธาราเลือกบอกความจริงแค่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น
- Writer
