Mula sa malayo ay tanaw ko sila. Ang kapatid ko, at ang ibang tao na naroon. Nakatayo ako sa ilalim ng isang puno habang ang mga luha ay walang tigil sa pag-alpas sa mga mata ko. Iyon na lang ang kaya kong gawin, ang tignan sila. Ang tignan ang mga magulang ko na ihahatid na sa huling hantungan ng mga ito, dahil hindi ko sila kayang makita sa malapitan. Baka ikamatay ko.
"Why here, Jen, kung puwede ka naman pumunta roon? Huling araw na nila ngayon, may chance ka pang makita sila bago sila tuluyang ipasok sa nitso.
Si Eric ang nagsalita. Katabi ko siya at puno ng awa ang mga tingin niyang ibinibigay sa akin.
"Hindi ko kaya, Eric." walang buhay kong sagot rito habang hindi siya binalingan.
Si Eric ang nakasagip sa akin nang gabing halos mawalan ako ng buhay sa Strawberry Farm na pagmamay
