“ผมว่า ไปเถอะ” เขาตัดบท
“ใช่สิไป แต่ว่า ฉันมีที่ไป”
หล่อนพูดด้วยใจหมายแน่วแน่
“ไปไหน”
“มาหาพ่อทั้งที ต้องหาให้เจอสิ ฉันจะไปถึงบริษัท” เห็นคำพูดของหล่อนแล้วเขาพูดไม่ออกจริง ทั้งรั้นที่จะเอาชนะ เดินลงมาพบเจอสองแม่ลูก แต่หล่อนไม่สนใจ เดินผ่านไปเหมือนทั้งสองเป็นอากาศธาตุ
“ดู๊ดู ดูมันสิคะ” หทัยแทบทนไม่ได้หล่อนสนใจชายหนุ่มที่เดินคู่กับรวิวาลย์ หล่อนมองเขา แน่ล่ะ มองด้วยสายตาชมชื่น
“เขาไม่น่าจะมายุ่งกับนังวิวเลย”
พรรณวดีแปลกใจที่ลูกสาวพูด
“ลูกหมายถึงใคร”
เพราะหทัยเปิดปากพูด หล่อนปิดปากแทบไม่ทัน
“ก็คนที่เดินกับนังวิวนะสิคะ เขาหน้าตาดีออก”
“น่าจะเป็นพวกชั้นต่ำ”
พรรณวดีเอ่ยลืมไปว่ากำพืดของตัวเองก็ไม่ได้สูงนัก
เมื่อไม่เจอหล่อนรู้ว่าต้องไปให้ถึงที่ขับรถไปที่บริษัท “ฉันมาพบพ่อ”
หล่อนแจ้งความจำนง พนักงานรู้ว่าหล่อนเป็นใคร นายบริบูรณ์รับทราบเขาอ
