มิราเริ่มจำความได้บ้าง เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เธอฝังใจและเกลียดคนงานชาติพม่า เพราะความเป็นเด็กและฝังใจว่าคนชาตินั้นฆ่าปู่และพ่อแม่ของเธอ
ตอนนี้เธอก็พานเกลียดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไปด้วย เพราะเขาบอกเธอว่าเขาเป็นคนพม่านั่นเอง ถึงแม้ไม่บอกเธอก็จับได้จากภาษาที่เขาสื่อออกมา
รถตู้แล่นจอดสนิทหน้าบ้านไม้หลังกระทัดรัด พื้นที่ตรงนี้เป็นลานกว้างเขียวชอุ่มไปด้วยทุ่งหญ้า หญิงสาวเชิดหน้ากวาดสายตามองรอบรอบอาณาจักรของเธออย่างชื่นชม เธอยังนั่งอยู่ในรถตู้เพราะรองเท้าของเธอยังอยู่ในกระเป๋าเดินทาง
“ช่วยไปตามนายปถวีมาพบฉันด้วย” หลังจากที่ก้าวลงจากรถหญิงสาวสั่งคนขับรถเสียงแข็ง
“นายเหมืองดินเข้าไปทำธุระในเมือง” ปถวียังคงใช้สำเนียงภาษาพม่าแปร่งหูกับหญิงสาวเสมอต้นเสมอปลาย เพื่อไม่ให้เธอจับพิรุธได้
“แล้วทำไมนายไม่บอกฉันตั้งแต่แรก ให้ฉันนั่งรถฝ่าดงดินแดงขรุขระกันดารอย่างนี้มาได้ยังไง” หญิงสาวแหวใส่อย่างอารมณ์เ
