ฉันไปทำงานเหมือนเดิมทุกอย่างกลับมาเป็นแบบเดิมนั่นคือ เขาหายไป และไม่ติดต่อฉัน ไม่ใช่ว่าฉันต้องรอให้เขาติดต่อฉันฝ่ายเดียวหรอกนะแต่มันเป็นเพราะว่าฉันไม่มีหน้ามากพอที่จะตามเขาต่างหาก ฉันตามเขาจนรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณหมอ ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยคะ"
พักพิงทักทายฉันจากนั้นเธอก็เดินไปต้อนรับผู้ปกครองของสัตว์ป่วย วันนี้แมวไข้มากกว่าสัตว์ประเภทอื่นเล่นเอาฉันเหนื่อยอยู่เหมือนกัน จนสุดท้ายก็ถึงเวลาพักของฉันพอดี
"ทุกคนกินอะไรกันมั้ยคะ หมอจะสั่งดิลิเวอรีค่ะ"
ฉันออกมาถามทุกคนที่ได้พักรอบเดียวกับฉันส่วนคนที่ไม่ได้พักรอบเดียวกันฉันชดเชยให้เป็นน้ำดื่มคนละแก้ว ฉันได้รับเมนูมามากมายจากผู้ช่วยสัตวแพทย์เสร็จเรียบร้อยก็จัดการกดสั่ง
รอประมาณครึ่งชั่วโมงไรเดอร์จากร้านข้าวที่ฉันสั่งประจำก็มาส่ง วันนี้ฉันเลือกกินเป็นข้าวกะเพรากุ้ง ส่วนคนอื่น ๆ ก็เดินมาหยิบกล่องอาหารที่ห้องพักแพทย์ ฉันเดินเข้าไปใน
