กลางดึกที่เงียบสงัด
รถยนต์คันหรูแล่นผ่านถนนที่ไร้การเคลื่อนไหว แสงไฟจากเสาไฟสลับกับเงาของต้นไม้ทอดตัวบนท้องถนน ฐานิตานั่งเงียบอยู่บนเบาะข้างคนขับ รู้สึกถึงความเย็นชาที่ไม่ได้เกิดจากอากาศ แต่เป็นเพราะคนที่นั่งขับรถอยู่ข้าง ๆ
ติณณภพเขาไม่เอ่ยคำใดเลยตลอดทาง สีหน้าของเขานิ่งเฉยเหมือนทุกครั้ง แต่ในหัวของฐานิตากลับเต็มไปด้วยความคิดว้าวุ่นและความกังวลที่ทับถม ทุกคำพูดของเขาและเธอยังชัดเจนในห้วงคำนึง เรื่องที่โรงพยาบาลยังคงติดค้างในใจของฐานิตาไม่จางหาย
จนกระทั่งรถจอดสนิทในลานจอดรถของคอนโด ติณณภพก็ลงจากรถไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร แต่ฐานิตารู้ว่าเธอต้องตามไป เธอตามเขาเข้าลิฟต์ ยืนเงียบขณะที่ลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปจนถึงชั้นที่เขาอยู่ ประตูเปิดออกติณณภพนำ ฐานิตาเดินตามไป ความเงียบที่อึดอัดทำให้เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังก้อง
แม้กระทั่งเสียงของลมหายใจ…ก็ได้ยินชัดเจนเหมือนกัน
เมื่อเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น
