“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?”
“ค่ะ ทราบค่ะ” ฐานิตาตอบอย่างมั่นใจ เมื่อเห็นว่าติณณภพพาเธอมาถึงที่บ้านหลังใหญ่ของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ดี ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ” ติณณภพพูดจบ เขาก็ไม่รอช้า เปิดประตูรถและก้าวลงไปจากรถ ก่อนเดินนำไป
แต่ระหว่างที่พวกเขาเดินจากโรงรถไปยังตัวบ้าน ติณณภพก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ทำให้ฐานิตาที่เดินตามหลังมาต้องหยุดไปด้วยและยืนอยู่กับที่ด้วยความสงสัย
“แยมมานี่” ติณณภพหันกลับมามองฐานิตาและเรียกชื่อเล่นของเธอด้วยน้ำเสียงที่มีความอ่อนโยน แต่การเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดนั้นกลับทำให้ฐานิตาตั้งตัวไม่ทัน
“แยมมานี่เร็วครับ” เขาย้ำคำเรียกพร้อมกับยิ้มและยื่นมือออกมา สายตาของเขาสบประสานเข้ากับฐานิตาพอดี ตอนนี้ฐานิตาไม่สวมแว่นแล้ว เธอเลยชิงหลบก่อนด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่เริ่มก่อตัว
ฐานิตาทำใจให้สงบก่อนจะก้าวไปหาติณณภพ มือของเธอก็ถูกเขาจับไว้แน่นในทันที รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่
