Chapter 8
1299 Words
พื้นทราย....
ฉันนั่งเรียนอยู่ในห้องในช่วงตอนบ่ายๆจนตอนนี้เวลาเกือบบ่ายสามแล้วเป็นเวลาที่เลิกพอดีฉันกดส่งข้อความให้พี่ธามมารับก่อนจะเก็บลงในกระเป๋าตามเดิมแล้วมองดาหวันที่ตอนนี้กำลังพยายามยกของอยู่
"นี่ถ้ามันลำบากนักก็อ่อยๆผู้ชายแถวๆนี้ให้มันมาช่วยจ้า"
"ฉันไม่ได้สวยเหมือนแกจ้า ไม่ต้องขอพวกมันก็เสนอหน้ามาช่วยแล้ว"
ยัยดาหวันเบะปากใส่ฉันก่อนจะยกของขึ้นมาไว้ในมือ คือใครจะบอกว่าฉันไม่ช่วยไม่ได้นะ! เพราะตอนนี้มือฉันถือสมุดหนังสือ แล้วก็กระเป๋าให้ยัยดาหวันอยู่
"งั้นก็ตามใจจ้า ยกไปเถอะเนาะ :)"
"ชิ!! อย่าให้สวยบ้างแล้วกัน!!"
ฉันยิ้มขำๆให้กับดาหวันก่อนจะเดินตามหลังเจ้าหล่อนไป ฉันจะไปส่งหล่อนที่รถก่อนแล้วค่อยมานั่งรอพี่ธามที่หน้าตึก
"พื้นทราย :)"
ฉันกับดาหวันหันไปมองตามเสียงเรียก มาร์ตินเหรอ...
"ว่าไงมาร์ติน?"
"เปล่า.. เรียกเฉยๆนะ เลิกเรียนแล้วเหรอ แล้วอาทิตย์ที่จะถึงนี้ไปค่ายจิตอาสารึเปล่า"
ฉันพยักหน้าเบาๆ
"อือ ไปๆ ค้างอีกประมาณสิบชั่วโมงนะไปก็ได้ครบพอดีเลย แล้วนายครบยัง?"
"ยังเลยว่าจะไปเก็บเนี้ยแหละ งั้นเจอกันนะวันนั้น :)"
"อือ เจอกันๆ"
ฉันยิ้มให้กับมาร์ตินเล็กน้อย คือเขาเคยจีบฉันนะแต่ว่าฉันบอกเขาไปแล้วว่าฉันไม่ชอบเขา ฉันมีแฟนมีคนรักอยู่แล้ว เขาก็เข้าใจนะแล้วก็ไม่ได้จะมาจีบหรืออะไรอีก แต่ก็มีทักทายบ้างตามประสา แต่ที่ไม่เข้าใจคือพี่ธามจะไม่พอใจมากๆถ้ามาร์ตินมาใกล้ฉัน ซึ่งฉันก็งงไปว่าเขาไม่ได้จะทำอะไรฉันเลยทำไมพี่ธามถึงหวงหนักมากขนาดนั้น
"นี่!! ปวดแขนโว๊ยยย ค่อยคุยดีมั้ย ขออนุญาตเอาของไปเก็บก่อน แล้วจะปล่อยให้คุยกัน !!"
ไอ้ดาหวันเริ่มจะโมโหฉันแล้ว มาร์ตินที่เหมือนเพิ่งจะเห็นดาหวันก็รีบไปช่วยยกทันที
"อ่าว โทษๆมองไม่เห็นเลย มาๆช่วยๆ :)"
"โอ้โห ไอ้เลว! ฉันยืนหัวโด่อยู่ตั้งนานกลับบอกว่าไม่เห็น ขอบคุณค่ะ!!!"
ดาหวันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงประชดสุดๆ ฉันมองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มออกมา ไอ้นี่มันปากเสียแล้วก็ห้าวหาญเกินหญิงแบบนี้ไงถึงไม่มีแฟนซักทีเนี้ย
"ให้เอาไปไว้ที่ไหน?"
"รถคันนั้นเลยขอบคุณล่วงหน้า"
"ถ้าจะขนาดนั้น ไม่ต้องขอบคุณแล้ว"
"เอองั้นไม่ขอบคุณละ!!"
"ซะงั้น!!"
ฉันเดินตามสองคนนั้นที่ทะเลาะกันตลอดทางจนถึงรถ ดาหวันเปิดท้ายรถให้มาร์ตินเอาของเก็บไว้ให้ ส่วนฉันก็ส่งกระเป๋ากับสมุดหนังสือไปให้หล่อน
"อ่ะ! เอาไป"
"ขอบคุณค่ะคุณเพื่อน กลับก่อนละเจอกันๆ ขอบใจนะยะคุณมาร์ติน!"
"เออๆ รีบไปๆ"
"แหม่ รีบไล่เชียว อย่าไปใกล้ไอ้พื้นทรายหละเดี๋ยวผัวมันมาแล้วหัวแกจะหลุดออกจากบ่า!"
ดาหวันตะโกนออกมาจากรถก่อนจะปิดประตูแล้วขับออกไปทันที ฉันหันไปยิ้มให้กับมาร์ตินก่อนจะเอ่ยออกไป
"อย่าไปถือสาคำพูดไอ้ดาหวันเลย รายนั้นก็เป็นแบบนั้นแหละ"
"อือ รู้แล้วแหละ ว่าแต่กลับยังไง? ให้เราไปส่งมั้ย?"
ฉันกำลังจะตอบว่าไม่ต้องจ้าผัวกำลังจะมารับก็มีเสียงทุ่มกระด้างดังมาจากข้างหลัง
"ไม่ต้องเสือกครับ หน้าที่ส่งพื้นทรายเป็นหน้าที่ผัวเค้าครับ ไม่ต้องเสนอตัวทำแทน!! "
ฉันหันไปมองพี่ธามที่ตอนนี้หน้าบูดบึ้งเดินมาโอบเอวฉันแน่นเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
"ก็เห็นว่าผัวไม่มาซักที ปล่อยให้รอนานขนาดนี้ถ้าเป็นฉันนะไม่มีทางให้รอแบบนี้หรอก :)"
"เสือกไอ้สัส!! บอกให้เลิกยุ่งกับเมียกูไง!!"
"พี่ธามพอแล้วค่ะ"
"ปกป้องมันเหรอ"
พี่ธามเริ่มจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วหละ เขาหันมาเอ็ดใส่ฉันเสียงดังจนฉันไม่อยากจะคุยกับเขาแล้ว
"วันนี้พื้นทรายกลับเองค่ะ"
ฉันเดินหนีทันทีไม่ชอบเลยพี่ธามคนที่ไร้เหตุผลแบบนี้ ปกติเขาจะเป็นคนที่มีเหตุผลมากและไม่ใช่แบบนี้เลย
"พื้นทรายพี่ขอโทษ"
เขาเดินมารั้งแขนฉันไว้ก่อนจะดึงเข้าไปกอดไว้หลวมๆ ฉันยืนนิ่งไม่ตอบอะไรเพราะตอนนี้เขาควรที่จะใจเย็นมากกว่านี้อีกนิด
"พี่ขอโทษนะ "
"ทำไมถึงพูดแบบนั้นคะ?"
"พี่หวงพื้นทรายนี่นา พี่ไม่ชอบให้ไอ้ผู้ชายหน้าไหนมายุ่งกับพื้นทรายของพี่ทั้งนั้น"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แค่ได้ยินว่าเขาหึง เขาหวงฉัน มันก็ทำให้ฉันใจอ่อนให้เขาแล้วหละ ถึงปากจะบอกว่าไม่ชอบในสิ่งที่เขาทำแต่ว่าลึกๆมันก็รู้สึกดีมากๆเลยแหละ
"ถ้าพี่ธามเชื่อในพื้นทรายก็คงไม่เป็นแบบนี้"
"ไม่ใช่! พี่เชื่อใจพื้นทราย แต่พี่ไม่ไว้ใจคนอื่น"
ฉันกุมมือเขาไว้ก่อนจะพาเดินไปตามทาง เข้าใจแหละว่าหวง เอาเถอะยอมๆจ้า
"ดีขึ้นยัง??"
"อือ ดีขึ้นเยอะเลย ว่าแต่มันมาทำอะไรใกล้เราอ่ะมันเรียนอีกที่แต่ทำไมถึงมาที่หาพื้นทรายได้"
"เขาเดินผ่านมาพอดีนะ ถามนั้นนู่นนี่แล้วก็ช่วยไอ้ดาหวันยกของไปใส่ที่รถ ตอนพี่ธามมาดาหวันเพิ่งจะขับรถออกไปเอง อีกอย่างมาร์ตินเขารู้แล้วว่าพี่ธามจะมารับ คราวหลังก็ถามๆก่อนเนาะ :)"
ฉันอมยิ้มมองเขา นานทีปีหนคนหน้ามึนหน้านิ่งจะแสดงอาการแบบนี้ออกมา
"ครับเมียจ๋าของพี่ธาม งั้นก่อนกลับไปแวะคอนโดพี่ก่อนมั้ย :)"
"อย่ามาหื่มกามแถวนี้นะ!! กลับเลย >///< ถ้าแยกร่างได้นี่จะแยกสองร่างเลย ร่างหนึ่งอยู่กับพ่อกับแม่ อีกร่างอยู่กับพี่ธาม ดิววว คิกคิก
- Writer
