ฮึม! โฮ่ง!
“จัดการหมาของเธอสิ!”
“ไม่ค่ะ!”
“โธ่เว้ย! งั้นเธอมานี่!”
ความโกรธที่มีไม่ได้เบาบางลงเลย ทั้งที่ตอนขับรถมา คิดว่าการเจรจากับเธอ จะทำให้ตัวเองหายโกรธ เมื่อเธอไม่คิดจะจับหมาไปไว้ที่อื่น ภูมินทร์ก็เลิกสนใจมัน ก้าวเข้าไปคว้าข้อมือเล็ก พยายามดึงเข้ามาใกล้ตัว
โฮ่ง! แฮ่! โฮ่ง โฮ่ง!
“นี่ ปล่อยนะ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
“มานี่! จะดิ้นอะไรนักหนา!”
“ไม่!”
โฮ่งๆ โฮ่ง!
“ไอ้หมาบ้า จะเห่าทำไมวะ!”
เอ้ง! โฮ่ง! กรร! กึ่ด!
“เชี่ย! มาเอาหมาเธอออกไปเดี๋ยวนี้!”
“อย่าทำโลลินะ!”
“บ้าเอ้ย! มาเอามันออกไป ไม่เห็นหรือไงว่ามันกัดฉันอยู่!”
“โลลิ! ใจเย็นๆนะ”
ลลิสาก้มลงกอดสุนัขแสนรักของตัวเองไว้ พยายามดึงมันออกจากท่อนขาใหญ่ เมื่อเขาทำท่าจะเตะขาอีกข้างเพื่อทำให้มันปล่อย ก็รีบเงยหน้านองน้ำตาขึ้นมอง
“อย่าทำมันเลยนะคะคุณภูมินทร์ ขอโทษ ฉันขอโทษ โลลิปล่อยเถอะนะ ขอร้องล่ะ”
“แม่งเอ้ย!”
ภูมินทร์สบทลั
