ตลอดเส้นทางที่รถวิ่งผ่าน ลลิสาเอาแต่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนไม่รู้สึกตัวเลยว่ารถที่ตัวเองนั่งมา จอดสนิทเรียบร้อยแล้ว รู้สึกตัวอีกครั้ง ก็ตอนที่มือใหญ่ของคนข้างๆกระชากหัวไหล่จนรู้สึกเจ็บ
“จะไม่ลงหรือไง?”
“ลงค่ะ”
“เร็วสิ รีบมาพยุงฉันเลย”
“เดี๋ยวผมช่วยครับ”
“แกไปเปิดประตูบ้าน บอกให้น้าหวานเตรียมห้องพักให้ด้วย”
ภูมินทร์ไล่พระนายที่ตั้งใจจะเข้ามาช่วย คนถูกไล่ทำหน้าสงสารส่งให้คนตัวเล็กสุด ถึงแม้ว่าเด็กสาวหน้าสวยคนนั้น จะมีรูปร่างสูงโปร่ง แต่ถ้าเทียบกับรูปร่างใหญ่โตของพ่อเลี้ยงภูมินทร์ มันกลับดูแตกต่างมากจนรู้สึกสงสาร
“หรือมึงจะอุ้มกู ไอ้นาย!”
“ไม่ไม่! ผมไม่ไหวหรอกพ่อเลี้ยง”
“รีบไป ก่อนที่กูจะอารมณ์เสียมากไปกว่านี้”
พระนายแทบจะวิ่ง ไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงภูมินทร์เป็นแบบนี้เลย เขาอ่อนโยนกับผู้หญิงทุกคน มีเพียงน้องอลิสนี่แหละ ที่เขาไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงทำตัวอ่อนโยนด้วยสักครั้ง เดาทางไม่ถูก
