เกิดใหม่อีกทีเป็นพระชายาก็ไม่เลว

โรงเรียนของเราน่าอยู่

   “จากที่เราอ่านโจทย์ข้อนี้เขาให้หาปริมาตรของถังเก็บน้ำที่เป็นทรงกระบอก ซึ่งมีสูตรอยู่ว่า-”

ตื่อดึ้ง!  ตื่อดึ้ง!  ตื่อดึ้ง!

     ยังไม่ทันที่หนูนิดจะได้พูดจบเสียงไลน์กลุ่มคณะครูในโรงเรียนที่หนูนิดประจำการอยู่ก็ดังขึ้น เผยให้เห็นข้อความเดิม ๆ ที่มักปรากฎขึ้นบ่อยครั้ง

ผู้อำนวยการโรงเรียนxxx : ขอเรียนเชิญคณะครูทุกท่านเข้าร่วมประชุมด่วน               

  ที่ห้องประชุมใหญ่

ผู้อำนวยการโรงเรียนxxx : ขอให้มาในเวลานี้เลยนะครับ

    “เฮ้อ! นักเรียนคะพอดีว่าครูมีประชุมด่วน ยังไงนักเรียนลองทำข้อนี้กันไปก่อนนะคะ” หนูนิดได้แต่ถอนหายใจและเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปห้องประชุม ก็อย่างว่าหน้าที่ครูไม่ได้มีแค่การสอน แต่มันก็ไม่ควรให้งานอื่นสำคัญกว่าการสอนไหมคะ!!! การที่ครูหยุดสอนเพื่อไปประชุมด่วนที่ไม่มีการแจ้งล่วงหน้าแบบนี้มันใช้ไม่ได้!!! ตัวเธอเองก็ได้แต่บ่นในใจเท่านั้น ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อยู่แล้ว

หึ! ก็หนูนิดครูสาวคนนี้เป็นเพียงครูผู้ช่วยที่ยังไม่ผ่านการประเมิน คนอื่นสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำไป แม้ว่าแทบจะไม่มีเวลานอนมาหลายวันก็ ต้อง ไหว!

กว่าจะเดินมาถึงห้องประชุมร่างอวบอิ่มของหนูนิดก็เปียกโชคไปด้วยเหงื่อ เธอเลือกเดินไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ ยังดีที่ครูท่านอื่นยังมากันไม่ครบ ยังพอมีเวลาให้เธอได้พักให้หายเหนื่อย หนูนิดเปิดโทรศัพท์เช็คการแจ้งเตือนจากแอพอ่านนิยายออนไลน์ นิยายที่อ่านค้างไว้เกือบสิบเรื่องได้อัพตอนใหม่รอให้เธอกดเข้าไปอ่าน ส่วนมากหนูนิดจะอ่านเรื่องแนวย้อนยุค ทะลุมิติ แม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้และขัดกับจิตวิญญาณของครูคณิตศาสตร์อย่างเธอ

แต่แล้วยังไงจ๊ะ? ฉันอ่านเพื่อความบันเทิงรื่นเริงใจจ้ะ! ใครมันจะทำไม

หากถามว่าเธอเชื่อเรื่องการเกิดใหม่ การย้อนเวลา หรือชีวิตหลังการตายไหม เธอก็คงตอบไม่ได้เช่นกัน เรื่องแบบนี้อยู่ที่ความเชื่อหรือไม่ก็คงต้องพบเจอกับตนเองก่อนจึงจะบอกได้ว่ามีจริงหรือไม่ มันขึ้นอยู่กับความเชื่อส่วนบุคคล นั่งรอซักพักท่านผู้อำนวยการก็กล่าวเริ่มการประชุม

    “ที่ผมเรียกทุกคนมาวันนี้ จะมาแจ้งเรื่องสัมมนาที่จะเกิดขึ้นในวันเสาร์และวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้-”

วิ้ง~ หูของหนูนิดดับตั้งแต่รู้ว่าวันเสาร์ อาทิตย์นี้จะต้องไปทำงาน ไหนจะแผนการสอนที่ยังไม่ได้เขียน งานเอกสารต่างๆ ที่ต้องทำแล้วยังมีสื่อการสอนที่ต้องเตรียมอีก

    “เฮ้อ” ไม่รู้ว่าวันนี้หนูนิดถอนหายใจไปกี่ครั้ง งานเยอะแต่เงินน้อย เอาเถอะยังไงก็เป็นอาชีพที่เธอรักและเลือกเอง เธอรักการสอนเด็กๆ รักในวิชาคณิตศาสตร์ จึงอยากส่งต่อความรู้คณิตศาสตร์ที่การันตีด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยชื่อดังให้กับนักเรียน แม้จะมีบางครั้งที่ท้อกับระบบการศึกษา และสังคมในโรงเรียน แต่คนตัวคนเดียวอย่างหนูนิดก็คงมีแต่งานที่รายล้อมไปด้วยเด็กๆ เท่านั้นที่จะทำให้คลายความคิดถึงครอบครัวที่เฝ้ามองเธออยู่บนสวรรค์ได้หลังจากประชุมเสร็จหนูนิดก็มุ่งหน้ากลับไปห้องพักครูเพราะหากจะให้เธอกลับเข้าไปสอนนักเรียนตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ระหว่างเดินกลับในหัวของได้แต่คิดวางแผนว่าจะทำอะไรก่อนหลังไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง

    “วันนี้ต้องเตรียมสื่อการสอนที่จะใช้พรุ่งนี้ก่อน แล้วค่อย…”

แต่จู่ ๆ  เธอก็ได้ยินเสียงคนตะโกนโหวกเหวกมาจากด้านบน คงจะเป็นคนงานที่มาก่อสร้างตึก นางไม่ได้สนใจอะไรแล้วเดินต่อ

โครม~

ความเจ็บปวดมหาศาลบริเวณศีรษะฉุดรั้งไม่ให้ร่างกายของหนูนิดก้าวเดินต่อไปได้อีก สายตาพล่ามัวมองรอบข้างแทบไม่เห็น หนูนิดพยายามฝืนตัวเงยหน้ามองหาสาเหตุของความเจ็บปวด แต่ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือแผ่นไม้ขนาดใหญ่ที่กำลังร่วงหล่นลงมา

โครม~