ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...พี่ดิน
“...”
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
“คะ”
“ทำอะไรอยู่ครับ”
“เพิ่งถึงบ้านค่ะ เมื่อกี้อยู่ในห้องน้ำเลยรับสายช้า”
“ครับ กินอะไรรึยัง เย็นนี้พี่ไม่ได้กลับไปกินข้าวด้วยนะ พี่มีคุยงานกับลูกค้า งานด่วน” ดี ไม่อยากเจอเหมือนกัน ไม่รู้เจอแล้วจะกินข้าวลงเหมือนเดิมไหม
“ค่ะ”
“ไม่โกรธนะ”
“โกรธทำไมคะ”
“ก็พี่เคยสัญญากับเราไว้ว่าจะกลับไปกินข้าวเย็นด้วยทุกวันไงครับ” ฉันอยากจะรู้สึกดีกับน้ำเสียงห่วงใยอ่อนโยนแต่ทำไมฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนมากกว่า
“ริสรู้แต่แรกแล้วค่ะว่ามากินข้าวเย็นด้วยกันทุกวันไม่ได้หรอก พี่ดินมีงาน”
“พี่กลัวเด็กงี่เง่าของพี่เหงาจนกินข้าวได้นิดเดียว” จะอ้วก
“ไม่เหงาหรอกค่ะ เดี๋ยวกินข้าวแล้วจะกินยานอนเลย”
“โอเค ถ้างั้นกินข้าวเยอะ ๆ คุยงานเสร็จแล้วพี่จะรีบกลับ” เชิญเถอะจะรีบกลับรึรีบไปกินตับที่ไหนก็เชิญ
“ค่ะ แต่ริสคงไม่รอนะคะ ยาที่คุณหมอให้มาก
