-วันต่อมา-
“คุณไอริสทานข้าวเลยไหมคะ”
“คะ อ๋อค่ะ เดี๋ยวริสทานค่ะ เชิญตามสบายเลย” ฉันตื่นขึ้นมาไม่เจอใครเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวออกมาเดินเล่น แต่เดินจนมาถึงห้องอาหารของรีสอร์ทพี่พนักงานในบริษัทก็เลยชวนกินข้าว
“ค่ะ ถ้างั้นเอิญไปทานก่อนนะคะ”
“ค่ะ” ฉันยิ้มให้แล้วก็สอดส่ายสายตามองอะไรไปเรื่อย มองไปเรื่อย ๆ เผื่อจะเจอใครบางคน
แค่เผื่อนะคะ แค่เผื่อว่าจะเจอเพราะเขาหายอีกแล้วค่ะ หายเก่ง! ไม่อยากโวยวายหรอกแต่ก็น่าจะบอกกันบ้างว่าไปไหน
นี่ไม่ได้ตั้งใจจะมองหาเขาหรอกนะ แค่ออกมาเดินเล่นแค่นั้นแต่ก็มอง ๆ ไปเผื่อจะเจอเพราะไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าว
หึ! ไม่อยากหงุดหงิดแต่เช้าเลยแต่เขากำลังจะทำให้หงุดหงิด หายไปจากห้องแต่เช้าแบบนี้ได้ยังไงกัน เห็นฉันเป็นอะไร
ติ๊ง!
Din : ตื่นรึยังครับ
ดีค่ะกำลังจะเริ่มด่าในใจก็ส่งข้อความมาหาอย่างกับรู้ตัวว่ากำลังจะโดนด่า แต่ฉันก็ยังเคืองอยู่ดีจะหายไปไม่ว่าแต่ส่งข้อความบอกสักนิ
