“นายไม่ไปหาคุณไอริสจริง ๆ เหรอครับ”
“มึงจะเสือกอะไรด้วยวะ”
“ผมเห็นนายเศร้า”
“เลิกกับเมียกูก็ต้องเศร้าเป็นธรรมดา”
“แล้วจะทนเศร้าทำไมล่ะครับนาย”
“ไปไกล ๆ ตีนกูไป”
“โธ่นาย”
“เอาเวลาเสือกเรื่องของกูไปหาเมียเถอะไอ้ธันวา”
“อ่าส์! ทำไมนายเป็นแบบนี้ไปได้ครับ”
“ไอ้ธัน” ผมเรียกมันเสียงแข็งพร้อมกับมองด้วยสายตาไม่พอใจเพื่อให้มันหยุดทุกคำพูดและการกระทำของมันในตอนนี้
“โอเคครับนาย ผมไม่กวนนายแล้วครับ”
ผมมองมือขวาของตัวเองที่เดินออกไป แม่งพูดแบบนี้หลายรอบแล้วว่าให้ผมไปหาไอริส ไม่รู้จะพูดทำห่าอะไร
ติ๊ง!
Praew : ดินคะ
“...” ไม่อยากคุยกับใครเลยว่ะโดยเฉพาะกับแพรว วันนั้นผมว่าไอริสก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเลือกแพรว ผมแค่ไม่ชอบที่ไอริสทำตัวแบบนั้นให้คนเขานินทา มันน่าอาย โดยเฉพาะการที่เธอเป็นเจ้านายคนอื่นยิ่งไม่ควรไปทำตัวแบบนั้น มันทั้งน่าอายแล้ว็ลดความน่าเคารพนับถือ
Praew : ดินยังไม่ได้ปรั
