“...เพราะพี่ไม่อยากหมั้นไงไอด้า พี่ไม่อยากหมั้นแต่พี่มีความจำเป็นต้องหมั้น พี่เลยทำแบบนั้นเพื่อที่มันจะได้จบแค่หมั้นไม่ต้องมีการแต่งงาน”
"ไม่อยากหมั้นแล้วจะตกลงหมั้นทำไมวะ!"
“...”
“ไง ไม่อยากหมั้นแล้วจะตกลงทำไม!” ฉันตัวแข็งทื่อในขณะที่อีกฝากถามด้วยคำถามไม่ต่างจากเดิม
ฉันปิดประตูแล้วนะคะ แต่คงเป็นเพราะลมด้านนอกระเบียงแล้วก็มัวสนใจคำพูดของไอด้าอยู่เลยไม่ทันรู้ตัวว่ามีใครเปิดประตูออกมา
“...พี่ดินคะ” ฉันพยายามรวบรวมสติหันไปหาเขาพร้อมกับเรียกเขาทั้งที่ปลายสายก็กำลังถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น
“...ตกลงหมั้นกับพี่ทำไม” เขาไม่ได้ตะคอกเหมือนเมื่อกี้ ตอนนี้เขาลดน้ำเสียงลงแล้วถามด้วยเสียงที่ดูเย็นชา แต่สายตาของเขาไม่ใช่เลย
...มันเจ็บปวด
สายตาของเขาขัดแย้งกับน้ำเสียงเพราะมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดโดยที่ไม่ได้รู้สึกว่ามีความโมโหหรือโกรธปนอยู่ในนั้นเลย
“ริส...” ฉันไม่รู้จะตอบยังไง ตั้งตัวไม่ทันไม่คิดว่
