แกรบ...
“หือ?” เสียงกิ่งไม้หักทำให้ผมหันไปมองด้านหลังของตน มือรีบคว้าเอาแว่นที่ถอดไว้ตอนล้างหน้าขึ้นมาใส่ แต่กลับไม่เจอใครเลย ความมืดและบรรยากาศวังเวงของป่าทำให้จิตใจเริ่มหวาดหวั่น มือจึงหยิบเอาเสื้อผ้าขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว ไม่ได้มองด้วยซ้ำว่ากลับตะเข็บหรือยัง ช่วยไม่ได้จริงๆ ที่ผมดันเป็นคนขี้ขลาดตาขาว คิดแล้วก็รีบไปจากตรงนี้จะดีกว่า
พรึ่บ!
“ใคร!” เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีอะไรบางอย่างวิ่งผ่านทางด้านหลังของผม ไฟฉายในมือเปิดส่องไปทางมัน แต่เป็นอีกครั้งที่ผมไม่พบอะไร
พรึ่บ!
“อะ...ออกมานะ ฉันมีปืน นี่ไม่ได้ขู่”
พรึ่บ!
“ปืนใหญ่ด้วยนะ!” เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าผมไม่เล็ก
พรึ่บ!
“ฉันจะชักออกมาแล้วนะ เตรียมไส้แตกได้เลย” หวังว่าผมคงไม่ต้องชักอะไรออกมาจริงๆ หรอกนะ แค่คิดว่าต้องชักพวยน้อยออกมาขู่ก็บัดสีเกินทน แต่นอกจากคำขู่แล้วในมือผมก็มีเพียงไฟฉายเท่านั้น
พรึ่บ!
มันยังคงวิ่งผลุบไปโผล่มา ผมไม่อ
